Περιεχόμενα
Σπάκενμπουργκ. Το ακούς και δεν είσαι ακριβώς σίγουρος τι είναι. Σάμπως όνομα; Μήπως πόλη; Κι αν ναι, πού πέφτει; Μέχρι που έρχεται αυτό το μαγικό αδιόρατο «κάτι» που το αδύνατο γίνεται δυνατό. Που ο μικρός σηκώνει ύψος, γίνεται μεγάλος και τρανός. Που ξάφνου, σε μαθαίνουν όλοι…
Στην Ολλανδία, τούτη τη φορά, αυτό το δίδαγμα (ποδοσφαιρικής) ζωής. Η Ουτρέχτη θυμήθηκε με τον άσχημο τρόπο πως τα κλισέ έχουν την αξία τους, πηγάζουν από τη συχνότητα επανάληψης. Το Κύπελλο έχει εντός του την έκπληξη ως θεσμός, ως δυνατότητα. Ειδικά όταν τα ματς είναι μια κι έξω – όπως εν προκειμένω.
Μόλις η 3η φορά, η Σπάκενμπουργκ γράφει ιστορία και έγινε το αφεντικό της… γειτονιάς!
Τα παλικάρια της Σπάκενμπουργκ είναι ημιεπαγγελματίες. Στη Γ’ Κατηγορία αγωνίζονται, το κέφι τους κάνουν πάνω από όλα. Ζουν το πάθος τους. Καμιά φορά δεν υπάρχει καλύτερος οδηγός. Για 3η μόλις φορά στην ιστορία της διοργάνωσης, στα ημιτελικά θα παίξει ερασιτεχνική ομάδα. Είχαν προηγηθεί η Άισελμεϊρφοχελς (ή κάπως έτσι…) το 1975 και η VVSB το 2016. Το σκαμπρόζικο είναι πως η πρώτη είναι μεγάλη τοπική αντίπαλος της Σπάκενμπουργκ. Το επίσης γουστόζικο είναι πως και οι δύο εδρεύουν στην επαρχία της Ουτρέχτης – ναι ήταν υπόθεση γειτονιάς συνολικά!
Οι νικητές δεν έκλεψαν το παραμικρό. Ούτε κάνα πούλμαν έστησαν μπροστά από την αντίπαλη εστία, ούτε πετούσαν την μπάλα ψηλά και ό,τι γίνει, ούτε βαρούσαν στο ψαχνό. «Εμείς την μπαλίτσα μας», η λογική τους και έπαιξαν σαν να ήταν αυτοί οι επαγγελματίες. Το σκορ λέει τα πάντα και ακόμα περισσότερα: 4-1. Εκτός έδρας. Παρακαλώ. Στο σπίτι του «μεγάλου της περιοχής», πόσο πιο ωραίο να γίνει;
Το ποδόσφαιρο σαν άλλοτε και ο Δουβίκας ανήμπορος να το αλλάξει
Ο Τάσος Δουβίκας κοιτούσε και δεν μπορούσε να το πιστέψει. Ο συμπατριώτης μας έκανε ξανά το κομμάτι του, δίνοντας συνέχεια στην εξαιρετική επί προσωπικού σεζόν του. Βρήκε δίχτυα, δικό του ήταν το «1» της Ουτρέχτης. Παραλίγο μάλιστα να έχει plus one, ακυρώθηκε όμως ως οφσάιντ. Βάζουμε ως και στοίχημα πως ο Έλληνας επιθετικός θα αντάλλασσε το γκολ του με την αποφυγή αυτής της ταπείνωσης.
‘Η θρίαμβος βέβαια αν το δεις από την πλευρά της Σπάκενμπουργκ. Ζει το όνειρο, μην την ξυπνάμε, δεν υπάρχει κανένας λόγος. Και πολύ πιθανό οι άλλοι τρεις του τελικού καρέ να είναι η παραδοσιακή τριάδα εξουσίας του ολλανδικού ποδοσφαίρου, Άγιαξ, Άιντχοφεν και Φέγενορντ. Λέτε αυτή να ήταν η μεγαλύτερη στιγμή της μέχρι την επόμενη; Κανένα άγχος δεν υπάρχει πια. Μόνο απόλαυση. Αγνή, ρομαντική. Το ποδόσφαιρο σαν άλλοτε.
