Να συμφωνήσουμε στο εξής πριν ξεκινήσουμε, καθότι οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους: Δεν είναι ωραίο να κοιτάς κανενός το πιάτο την ώρα που τρώει, τα φαγητά του. Να του μετράς τις μπουκιές. Να βλέπεις αν τρώει με ανοιχτό στόμα ή όχι, αν του κόλλησε κάνα μαρούλι στο δόντι – συζητήσιμο μόνο να του την πεις αν μασάει σαν κατσίκα, καθότι, ναι, αυτό μπορεί να γίνει εξόχως εκνευριστικό.
Αλλά οτιδήποτε άλλο συνιστά αγένεια ακόμα κι αν ο άλλος είναι πολύ δικός μας άνθρωπος. Το φαγητό είναι ιερή στιγμή. Και δεν μιλάμε για μεζεδάκια στη μέση, που εκεί «παίζει» άλλος άγραφος νόμος: Φροντίζουμε (έτσι παιδιά;) να δοκιμάσουν όλοι, να κατανεμηθούν ισομερώς τα «καλούδια». Εκτός αν είμαστε 20άρηδες σε διακοπές σε νησί και έχουμε να φάμε από το προηγούμενο βράδυ που πλακωθήκαμε στα «ξίδια» – εκεί ισχύει ο νόμος της ζούγκλας, όποιος πρόλαβε.
Λοιπόν και επειδή φλυαρήσαμε και ξεφύγαμε, πάμε στο ψητό, κυριολεκτικά και μεταφορικά: 5 φαγητά που βλέπουμε σε πιάτα άλλων ή απλά γύρω μας και φαίνονται πολύ καλύτερα σε εμφάνιση από ό,τι είναι στην πραγματικότητα σε γεύση. Δεν λέμε προφανώς ότι είναι πάντα έτσι. Αλλά είναι συχνά. Συχνότερα από όσο θα έπρεπε, έστω.
Και προφανώς και η επιλογή που κάναμε είναι υποκειμενική. Αλλά, ΟΚ, μη… μασάτε. Δεν κάνει δα να φαγωνόμαστε μεταξύ μας.
Παϊδάκια
Τα κοιτάς στο δίσκο να τα πηγαίνει ο σερβιτόρος στο δίπλα τραπέζι και πρέπει να δώσεις μεγάλη μάχη με τον εαυτό σου. Να πας κόντρα στην πρωτόγονη εσωτερική σου φύση που σου λέει να ορμήσεις και να διεκδικήσεις την τροφή σου. Πεινάς, είσαι ζώο…
Μυρίζουν ωραία, πάντα μυρίζουν ωραία, το έχει αυτό η τσίκνα – εκτός κι αν είσαι vegan, αλλά ας το αφήσουμε αυτό στην άκρη. Κρατιέσαι όμως, παραμένεις κύριος ή κυρία. Όπως κρατιέσαι να μη φωνάξεις «εγώ παρήγγειλα πρώτος, γιατί τα φέρατε σε αυτούς».
Και φέρνουν τα δικά σου. Είναι το ίδιο καλοψημένα, το ίδιο ωραία. Στα μάτια σου όμως είναι δεδομένα. Θες αυτό που δεν έχεις. Τα παϊδάκια του άλλου. Τα δικά σου θες να τα πάρεις να τα πετάξεις στη μούρη του ψήστη. Αλλά, όχι. Τα τρως. Γιατί είσαι αυτός που είσαι.
Κι αν τυχόν ο σερβιτόρος ακούσει τη γκρίνια σου και σου δώσει τα παϊδάκια που προόριζε για το διπλανό τραπέζι, τότε θα πάψουν να σου αρέσουν και θα θες μετά αυτά που προορίζονταν για σένα, αλλά πήγαν στο διπλανό τραπέζι. Παράνοια.
Πατάτες τηγανητές
Ποτέ μην εμπιστεύεσαι κάποιον που σου λέει πως δεν του αρέσουν οι τηγανητές πατάτες. Λέει ψέματα και άρα θα σου πει και σε άλλα πράγματα. Από την άλλη, δεν τηγανίζουν όλοι τις πατάτες όπως πρέπει. Ούτε χρησιμοποιούν την καλή πρώτη ύλη που θα αναδείξει το προϊόν (Masterchef σε ευχαριστώ).
Δεν είναι ίδιο το προτηγανισμένο ετοιματζίδικο με αυτό που έχει κοπεί προσεκτικά στο χέρι από «μύστη». Το αλάτισμα επίσης, είναι τέχνη. Το ίδιο και το λάδι που θα τσιτσιρίσει η πατάτα, αλίμονο αν είναι πολυκαιρισμένο και όχι της ποιότητας που πρέπει, που ζητάμε ως καταναλωτές.
Μην το κουράζουμε. Πατάτες έχουμε παραγγείλει πολλάκις. Αλλά μας έχουν έρθει κάτι φορές κάτι «πατάτες»…Μα κάτι «πατάτες»…Εδώ όμως το θέμα είναι πως μας έρχονται μια χαρά πατάτες, αλλά μόλις δούμε τις πατάτες στο διπλανό τραπέζι στην ταβέρνα, οι δικές μας μας φαίνονται φλώρικες, κακές, άσχημες.
Τοστ/Σάντουιτς/Πίτες
Ήταν νόμος από το σχολείο. Το τοστ που έφτιαχνες εσύ, σε σχέση με το τοστ που έφτιαχνε η μάνα σου ή η μάνα του συμμαθητή σου, ήταν πάντοτε μια φλόμπα. Αν δεν έμπαινε σε σύγκριση, θα ήταν μια χαρά το τοστ σου. Αλλά όταν εμφανίζονταν άλλα τοστ στην παρέα, τότε κοίταζες το δικό σου με μια θλίψη, ένιωθες λες η φύση σε απογοήτευσε. Το ίδιο ίσχυε για τα σάντουιτς και για τα σφολιατοειδή. Τυρόπιτες, ζαμπονοτυρόπιτες, λουκανικόπιτες και τα σχετικά. Πάντα πιο γοητευτικά στα χέρια του άλλου.
Γλυκά
Συνέβαινε πάντα με το εκμέκ και με την σοκολατίνα-ποντικάκι. Όταν τις αγόραζες, ένιωθες ότι είχες κάνει τη σωστή επιλογή. Μέχρι που εμφανιζόταν ένας άλλος να πάρει το μιλφέιγ, το τσιζκέικ ή μια άλλη πάστα σοκολατίνα και τα δικά σου αυτομάτως υποβιβάζονταν. Γιατί του άλλου έχει αυτό το σχήμα; Του άλλου μοιάζει πιο κρεμώδης η γέμιση. Όλα ήταν στο μυαλό.
Σουβλάκι
Οκ, με το σουβλάκι δεν ήταν τόσο έντονο, γιατί μιλάμε για σουβλάκι. Στα χειρότερά του, είναι από τα καλύτερα πράγματα. Και πάλι όμως, έπαιρνες εσύ ένα με απ’ όλα, με καλοψημένη πίτα, με πολύ καλοψημένο καλαμάκι κοτόπουλο και έσκαγε ένας ευτραφής κύριος που όλοι είχαν να λένε ότι ξέρει να τρώει, έπαιρνε ένα δίπιτο με τα ίδια υλικά και εσύ ένιωθες ότι σε κορόιδεψαν, ότι είχες πάρει μια λάθος απόφαση ζωής.
