Περιεχόμενα
Είναι από τα αιώνια καλοκαιρινά διλήμματα ή καλοκαιρινά beefs, αν προτιμάτε. Οι άνθρωποι θέλουν πάντα λόγους για να διαχωρίζουν τους εαυτούς τους και να αυτοτοποθετούνται σε μια ανώτερη κλίμακα, πάντα με βάση το δικό τους φαντασιακό, οπότε το πεπόνι και το καρπούζι φρόντισαν να φέρνουν ακόμα μια αντιπαράθεση στο τραπέζι.
Πολλές φορές, μοιάζουν όλα να έχουν φτιαχτεί ακριβώς για αυτό, για να φέρνουν κόντρα και να βάζουν το αλατοπίπερο στη ζωή.
Πόσο τυχαίο να είναι που το πεπόνι και το καρπούζι είναι δύο καλοκαιρινά φρούτα; Πόσο τυχαίο που είναι στρογγυλά και είναι από τα μεγάλα σε μέγεθος φρούτα; Πόσο τυχαίο ότι το ένα είναι κόκκινο και το άλλο πράσινο, δύο χρώματα που στον δικό μας αθλητισμό έχουν τη μεγαλύτερη κόντρα για το ποιος είναι καλύτερος;
Όσο και να θες να πιστέψεις στην τυχαιότητα και τις συμπτώσεις, το μυαλό σου δε σε αφήνει. Αρκετά όμως με την αμπελοφιλοσοφία. Εδώ είμαστε για να πάρουμε θέση, για να εκφράστουμε την αιχμηρή μας άποψη και να ρίξουμε κάρβουνα στο τζάκι. Ή κούτσουρα. Ή κάτι που να φουντώνει μια φλόγα.
Πάμε κατευθείαν στα βαθιά. Το πεπόνι κερδίζει κατά κράτος το καρπούζι και υπάρχουν επιχειρήματα γι’ αυτό.
1. Λόγω μεγέθους
Το καρπούζι είναι μεγαλύτερο, οπότε σε πρώτη σκέψη μπορεί κάποιος να πιστέψει ότι επειδή είναι μεγαλύτερο, άρα έχει περισσότερο να φας, άρα αυτό μετράει. Όχι. Είναι μεγαλύτερο, θα πρέπει να βρεις πολύ χώρο στο ψυγείο για να το βάλεις, θα μπεις ενδεχομένως σε διαδικασία να το κόψεις σε κομμάτια και να το βάλεις σε διάφορα σκεύη, είναι μια ταλαιπωρία. Χώρια του ότι για να το κουβαλήσεις, πρέπει να έχεις μούσκουλα και να είσαι νέος, γιατί μετά τα 35, η μέση φωνάζει «ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩΩΩΩΩ…ΜΗ ΜΕ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙΣ»!
Το πεπόνι από την άλλη, είναι compact, έχει και ένα καλό βάρος για να κάνεις curls στη διαδρομή και να πιστεύεις ότι χτίζεις δικέφαλα και είναι στην ιδανική ποσότητα για να το φας. Κι αν το φας όλο, ξέρεις ότι δεν ξέφυγες. Ήσουν στο όριο. Αν φας ένα ολόκληρο καρπούζι, θα αφήνεις κουκούτσια στη λεκάνη για κανένα διβδόμαδο και δε θα μπορείς να χαρείς κανένα σου γεύμα.
2. Τα κουκούτσια
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Το πεπόνι σε σκέφτεται. Δίνει εντολή στα κουκούτσια να μαζευτούν όλα πάνω πάνω, οπότε απλά τα σπρώχνεις με το μαχαίρι και τέλος. Δεν έχει δηλαδή και φύρα έτσι. Το καρπούζι το άτιμο γεννήθηκε για να μας ταλαιπωρεί. Πιστεύουμε πως βαθιά μέσα του υπάρχει συνείδηση και γελάει που εμφανίζει κουκούτσι εκεί που θα πιστέψουμε πως δεν έχει άλλα, πως τα βγάλαμε όλα. Μόνο που για να τα βγάλεις όλα, πρέπει να το διαλύσεις. Σαν να ψάχνεις το φλουρί στη βασιλόπιτα. Χώνεις χέρια και κάνεις το κέικ ψίχουλα.
Και δεν είναι μόνο ότι μπορείς να βρεις κουκούτσια παντού. Είναι κι ότι έχει και πολυπολιτισμικότητα κουκουτσιών. Μαύρα μεγάλα, μπεζ μικρά. Τα μαύρα μεγάλα είναι τα κουλ, αυτά που τα πιάνεις εύκολα και φεύγουν. Τα άλλα τα ρημάδια γλιστράνε, δεν πιάνονται εύκολα και πάνε και χώνονται πιο βαθιά. Γιατί το καρπούζι αυτή την εντολή τους έδωσε. Να σου βγάλουν την πιστή πριν το φας.
3. Ο συνδυασμός
Πολύ ωραίος συνδυασμός το καρπούζι με φέτα. Αλλά είναι μόνο αυτό. Το πεπόνι από την άλλη, πάει με όλα τα κιτρινα τυριά. Πιο αλμυρά, πιο γλυκά, σκληρά, μαλακά, δύσκολο να βρεις κίτρινο τυρί που να μην ταιριάζει γευστικά με το πεπόνι. Δίνει και μια upper class εσάνς. Βγάλε σε καλεσμένους μαζί με το κρασί ένα πλατό τυριών με πεπόνι και θα σε περάσουν για τον Ζισκάρ Ντ’ Εστέν. Βγάλε του καρπούζι με φέτα και θα σε περάσουν για τον τσοπάνη.
Αν υπάρχει ένα στοιχείο στο οποίο το καρπούζι υπερέχει του πεπονιού, είναι στη λεγόμενη καρδιά, στο πάνω πάνω κομμάτι, όπου είναι και λίγα τα κουκούτσια. Αλλά είναι μόνο ένα απέναντι σε πόσα. Σου γράψαμε τρία χωρίς καν να υπεισέλθουμε στο ζήτημα του εξωτερικού περιβλήματος, στο πόσο χοντρή φλούδα έχει το καρπούζι και πόσο waste γίνεται.
Ο μόνος άνθρωπος που χαίρεται με το καρπούζι, είναι ο Φερνάντο Σάντος που τον φώναζαν καρπουζά από το Εστορίλ!
