Το 1996 ο Paea Wolfgramm γινόταν ο πρώτος και μοναδικός μέχρι σήμερα που κατακτούσε μετάλλιο εκπροσωπώντας την Τόνγκα σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήταν στην Ατλάντα και είχε κερδίσει το ασημένιο μετάλλιο στο μποξ. Πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στο Μπρισμπέιν της Αυστραλίας, ένα αγοράκι 11 ετών τον έβλεπε στην τηλεόραση και αποφάσιζε ότι θέλει να γίνει κι αυτός ένας Ολυμπιονίκης.

25 χρόνια μετά ο Πίτα Ταουφατοφούα – που από δω και πέρα θα τον γράφουμε στ΄αγγλικά γιατί τ΄όνομα του είναι ζόρικο – μπορεί να μην έχει πάρει μετάλλιο, αλλά έχει κουβαλήσει τη σημαία της Τόνγκα σε δύο θερινές Ολυμπιάδες και σε μία χειμερινή.

Το 2016 στο Ρίο, έκανε την πρώτη του εμφάνιση, όταν βγήκε στην τελετή έναρξης φορώντας την ταοβάλα, το ένδυμα των ιθαγενών της πατρίδας του, ένα χαλί που τυλίγεται στη μέση και καλύπτει όλο το κάτω μέρος του σώματος. Ο κόσμος έπαθε πανζουρλισμό μαζί του. Μέσα σε ένα μήνα είχαν γίνει 230 εκατομμύρια αναζητήσεις στη Google για το που βρίσκεται η Τόνγκα και όλοι έμαθαν ότι είναι ένα σύμπλεγμα νησιών στον Ειρηνικό που ανήκει στην Ωκεανία.

Πολύ γρήγορα μαθεύτηκε η ιστορία του και δεν ήταν τόσο λαμπερή όσο το λάδι καρύδας που πασάλειψε το κορμί του τότε, αλλά και στην έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκυο.

Ο Pita Taufatofua γεννήθηκε το 1985 στην Αυστραλία από Αυστραλή μαμά και μπαμπά Τονγκαλέζο. Ο μπαμπάς του είχε διδακτορικό στην αγροτεχνολογία και εργαζόταν σε κυβερνητικά προγράμματα, ενώ η μητέρα του ήταν νοσοκόμα στον Νότιο Ειρηνικό.

Στο σχολείο ο Pita ήταν στην ποδοσφαιρική ομάδα, όμως για 4 χρόνια δεν έπαιξε ούτε σε ένα ματς, γιατί οι προπονητές του δεν τον πίστεψαν. Σε ηλικία 5 ετών η μαμά του τον έγραψε στο τάε κβον ντο γιατί το έκαναν όλα τα παιδάκια. Το τάε κβον ντο έμελλε να του μείνει και στα επόμενα χρόνια της ζωής του ο Pita Taufatofua προπονούνταν για να πετύχει τον στόχο του. Παράλληλα, εργαζόταν σε οργανισμούς που βοηθούν άστεγα παιδιά. Αυτό το έκανε για 15 χρόνια.

Για να μπορέσει να βρεθεί σε Ολυμπιακούς Αγώνες, ο Pita θα έπρεπε να βγει πρώτος στους αγώνες της Ωκεανίας. Το 2008 ήταν η πρώτη του προσπάθεια, όταν στα προκριματικά που έγιναν στη Νέα Καληδονία, έχασε στον πρώτο του αγώνα και μάλιστα κατέληξε σε αναπηρικό καροτσάκι και δεν μπορούσε να περπατήσει για τους επόμενους 6 μήνες!

Το 2011, είχε βρεθεί σε ένα προολυμπιακό τουρνουά στο Αζερμπαϊτζάν, όπου σε έναν αγώνα διέλυσε τους συνδέσμους του. Κανονικά αυτός ο τραυματισμός θα τον άφηνε εκτός 6 μήνες. Ο Pita δεν ήθελε να περιμένει άλλα 4 χρόνια. Έτσι, αποφάσισε στους 2 μήνες να συμμετέχει στα προκριματικά της Νέας Καληδονίας. Εκεί έπαιξε ουσιαστικά με ένα πόδι και έφτασε πολύ κοντά στο να κερδίσει, καθώς είχε περάσει νωρίτερα 6 μήνες προετοιμασίας και προπόνησης σε έναν ειδικό στη Νότιο Κορέα, όπου ζούσε ουσιαστικά στο δρόμο.

Όταν ο αντίπαλος προπονητής αντιλήφθηκε το πρόβλημα του, συμβούλευσε τον παίκτη του να τον χτυπήσει εκεί. Ο Pita ρίσκαρε και έχασε και έφυγε με πατερίτσες από το τουρνουά. Δεν τα παράτησε ούτε τότε όμως.

«Είχα δει τι σημαίνει πραγματική δύναμη. Έβλεπα καθημερινά παιδιά που είχαν κακοποιηθεί με κάθε πιθανό τρόπο κι όμως είχαν την ψυχή να δουν τη ζωή θετικά. Ήταν ένας απλώς διαγωνισμός, δεν είχα το δικαίωμα να σταματήσω να πιστεύω σε μένα» είχε πει το 2019 σε συνέντευξή του στη Guardian.

Στην προετοιμασία του για το Ρίο το 2016, μπορεί να μην είχε άλλα προβλήματα τραυματισμών, αλλά δεν είχε στον ήλιο μοίρα. Οικονομικά ήταν χάλια, το αμάξι του είχε χαλάσει, η κοπέλα του τον είχε χωρίσει. Κάποια στιγμή τον παίρνει ο προπονητής του Πολ Σιτάπα και του λέει ότι πρέπει να πάνε στη Νέα Γουινέα για να κάνουν άλλη μια προσπάθεια. «Είμαι έτοιμος, αλλά δεν έχω φράγκο» του είπε. Τότε ο Πολ ζήτησε βοήθεια από μια φίλη του που χορήγησε το εισιτήριο του Pita.

Μέσα σε ένα 24ωρο είχε φτάσει στη Νέα Γουινέα, είχε εξοντώσει τους αντιπάλους του και βρισκόταν ξανά στον τελικό για να πάρει το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς. Εκεί έπαιξε απέναντι σε έναν Νεοζηλανδό που στη μεγαλύτερη διάρκεια του ματς τον είχε από κάτω. Όταν όμως έφτασαν στους Χρυσούς Πόντους, όπου ο πρώτος που θα έκανε χτύπημα θα κέρδιζε, ο Pita ένιωσε το κάλεσμα της μοίρας.

«Αυτή ήταν η στιγμή μου. Το Ρίο, τα λάδια, αυτά ήταν η επιβράβευση. Το βραβείο μου ήταν αυτή η στιγμή» λέει χαρακτηριστικά.

Η πρόκριση ήρθε, αλλά τα προβλήματα δεν έφυγαν. Ακόμα δεν είχε λεφτά και η Τόνγκα δεν είναι μέρος που διαθέτει τα βασικά εργαλεία σε αθλητές για να λάμψουν σε Ολυμπιακούς. Ο Pita ξεκίνησε έναν έρανο με τον προπονητή του περιπου 5 μήνες πριν το Ρίο, ώστε να εξασφαλίσουν κάποια πράγματα για μια καλή προετοιμασία. Κάποια στιγμή έφτασε να χρωστάει περίπου 40.000 δολάρια.

Όταν έφτασε η στιγμή για το Ρίο, για την τελετή έναρξης, ο Pita είχε στο μυαλό του ένα πράγμα: να τιμήσει τη χώρα του και να μην ξανατραυματιστεί. Οι διοργανωτές δεν του επέτρεπαν να βγει τόπλες και αλειμμένος με λάδι. Εκείνος τους ξεγέλασε και λίγο πριν βγει η Τόνγκα, έβγαλε τη μπλούζα του και έβαλε λάδι στο κορμί του.

Αυτό ήταν ένα άλλο εισιτήριο, το εισιτήριο για μια καλύτερη ζωή. Ο Pita χρησιμοποίησε το σώμα του για να πει την ιστορία του και ο ΟΗΕ του έδωσε μια θέση για να γίνει ambassador.

Στο Τόκυο, ο Pita έκανε αυτό που έχει πια συνηθίσει και στα 36 του αναζητά την ίσως τελευταία του ευκαιρία για να γίνει ο δεύτερος που παίρνει μετάλλιο από την Τόνγκα. Το 2016 αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο. Τώρα..;

* Φωτογραφία: Getty Images