Μόλις ο κόκκινος μαρκαδόρος κυκλώσει τον ένατο μήνα του χρόνου, ακούγεται από το βάθος το γνωστό, βαρετό και χιλιοειπωμένο πια, «τα κεφάλια μέσα». Η μετάβαση από το καλοκαίρι σε κάτι που μοιάζει, αλλά δεν είναι καλοκαίρι (ελληνικό φθινόπωρο, ένα καλό ανέκδοτο), υποτίθεται ότι μας βάζει σε μία σειρά όσο εμείς, δημιουργώντας ένα μικρό ρήγμα στο χρόνο, γυρίζουμε πίσω σε καταστάσεις διαφορετικές, λιγότερο αυτοματοποιημένες και περισσότερο, ας πούμε, ανέμελες -πόσα κλισέ να χωρέσουν σε μία παράγραφο; Με λίγα λόγια, αντί να εργαζόμαστε σκληρά, αντί να στύβουμε την πέτρα μετά από μια μακρά περίοδο ξεκούρασης (ένα ακόμα καλό ανέκδοτο), παίζουμε με τις μουσκεμένες μας αναμνήσεις.
Διαβάστε τη συνέχεια στο provocateur.gr
