Είναι μια από τις πιο εμβληματικές σκηνές με τη Ζωή Λάσκαρη. Είναι ένα από τα πιο εμβληματικά τραγούδια που μας έχει αφήσει παρακαταθήκη το παλιό ελληνικό σινεμά. Είναι ένα τραγούδι που έκανε τον Τόλη Βοσκόπουλο έναν αοιδό του ερωτικού πόνου, που έκανε τη φωνή του συντροφιά σε όλους τους καψούρηδες της εποχής και των επόμενων δεκαετιών.
Με αυτό το κομμάτι, γινόταν πανζουρλισμός στις εμφανίσεις του Τόλη στα νυχτερινά μαγαζιά, στις πίστες, στα σαλόνια των μοναχικών ανθρώπων που έβαζαν τους δίσκους του στο πικάπ και έπιναν ουίσκι με δυο παγάκια στο σκοτάδι στο σαλόνι, λες και είναι ο Ζάχος Δόγγανος.
Μόνο που, δεν πρέπει να είμαστε μόνοι μας σε αυτό, έναν στίχο σε αυτό το τραγούδι τον λέγαμε λάθος. Άλλοι έμαθαν νωρίτερα ποιος είναι ο σωστός στίχος, εγώ τον έμαθα μόλις προχθές. Καθώς διάβαζα αυτό το κείμενο εδώ, έπεσε το μάτι μου στο βίντεο με τη σκηνή της Ζωής Λάσκαρη από την ταινία Μαριχουάνα Στοπ, όπου σηκώνεται να χορέψει ζεμπεκιά το τραγούδι Το Φεγγάρι Πάνωθέ Μου, που τραγουδάει ο Τόλης.
Ωπ. Κάντε ένα βήμα πίσω. Τι είναι το «πάνωθέ μου»; Δεν είναι δυνατόν! Εγώ τόσα χρόνια, 25 για την ακρίβεια – 32 είμαι, αλλά μέχρι τα 7 μου δεν το τραγουδούσα – έλεγα «πάνω θεέ μου». Δεν υπάρχει τελικά θεός; Όπα, αυτή η ερώτηση δεν είναι για να απαντηθεί εδώ. Καταλάβατε τι εννοώ. Στο τραγούδι δεν μιλάει για κάποιον θεό, δεν απευθύνεται σε αυτόν ο Τόλης, αλλά χρησιμοποιεί το επίρρημα «πάνωθε», που σημαίνει «σε ψηλότερο σημείο, από πάνω».
Είναι μια σύγχρονη μορφή του επιρρήματος «πάνωθεν», με το «θεν» να προέρχεται από το αρχαίο «όθεν» και να συναιρείται με το ωμέγα.
Είστε το ίδιο σοκαρισμένοι με μένα ή είμαι μόνη μου σε αυτό;
