Αυτό που συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα εδώ και μια εβδομάδα σχεδόν, συμβαίνει και αλλού. Συμβαίνει παντού. Σε όλη τη Μεσόγειο, τη Λατινική Αμερική, τις ΗΠΑ, την Αφρική, τη Μέση Ανατολή, τη Σιβηρία! Κι αυτό μας οδηγεί εύλογα στο συμπέρασμα ότι όλες αυτές οι χώρες και περιοχές, κάτι κάνουν εξίσου στραβά.
Αφήνοντας στην άκρη το υπαρκτό σενάριο ομαδικών εμπρησμών, ή, καλύτερα, δίνοντας του μικρό ποσοστό προς το παρόν, καταλαβαίνουμε όλοι, θαρρώ, πως η ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ – και όχι ΑΛΛΑΓΗ – είναι το δάσος των αιτιών για αυτό που γίνεται εδώ και δύο μήνες. Ένα καλοκαίρι σφοδρά ζεστό, βάναυσο, σκληρό. Με δύο μεγάλες περιόδους καύσωνα και με πιθανότητα να εμφανιστεί κι ένα τρίτο. Με πλημμύρες και καταιγίδες. Με αμέτρητες καταστροφές.
Είναι σαφές πως απαιτούνται δραστικές αλλαγές, οι οποίες όμως δεν γίνονται. Δε γίνονται γιατί οι μεγάλοι ρυπαντές του πλανήτη, οι ΗΠΑ για παράδειγμα, δε λένε να βάλουν το περιβάλλον σε προτεραιότητα, ακόμα και επί Μπάιντεν. Δε γίνονται γιατί οι πολιτικές ηγεσίες δεν έχουν πειστεί πως η σπουδαιότερη ανάπτυξη της οικονομίας έρχεται όταν το φυσικό περιβάλλον θριαμβεύει κι όχι όταν γίνεται ένας ωκεανός από τεχνητά φυτά, φοινικόδεντρα και κτηριακές υποδομές. Όσο eco-friendly κι αν είναι.
Τη διαφθορά του συστήματος δε μπορούμε να την αλλάξουμε. Ή μήπως μπορούμε; Εμείς εδώ στην Ελλάδα πιο συγκεκριμένα, πώς θα μπορούσαμε να διαφυλάξουμε το περιβάλλον μας; Ειρήσθω εν παρόδω, οι κτητικές αντωνυμίες στο κείμενο, δεν είναι κτητικές. Δεν υποδηλώνουν κτήση ή επικυριαρχία. Υποδηλώνουν ένα όλον στο οποίο είμαστε μέρος. Θα καταλάβετε στην πορεία προς τι αυτή η εξήγηση.
Υπάρχουν κάποια χούγια που θα έπρεπε μέχρι σήμερα όλοι μας να είχαμε μάθει ότι είναι καταστροφικά και μετατρέπουν την κλιματική αλλαγή σε κλιματική κρίση. Θα έπρεπε να είχαμε καταλάβει πως τις καταστροφές των σπιτιών μας και των χωριών μας τις προκαλέσαμε εμείς οι ίδιοι. Ας μάθουμε λοιπόν, έστω και τώρα, έστω μετά από πολλές καταστροφές, τι είναι τόσο αχρείαστο να κάνουμε, ώστε να μειώσουμε το ενδεχόμενο κινδύνου σε μελλοντικά καλοκαίρια.
- Θα μπορούσαμε να μην πετάμε τα αποτσίγαρα μας οπουδήποτε, αλλά να φέρουμε πάντοτε μαζί μας ένα μικρό σταχτοδοχείο και να τα απορρίπτουμε εκεί αφού τα σβήσουμε και μετά να τα ρίξουμε σε κάδους απορριμάτων.
- Θα μπορούσαμε να μην καίμε αφειδώς το ζωικό βασίλειο κάθε Τσικνοπέμπτη και κάθε Κυριακή του Πάσχα. Θα μπορούσαμε να μη ρίχνουμε τη μανία μας για αιματοκύλισμα στον Χριστό. Θα μπορούσαμε να μην θεωρούμε απαράβατα όσα επιβάλλει η εκκλησία και όχι η πίστη μας. Θα μπορούσαμε αυτά τα δύο να τα διαχωρισούμε για να καταλάβουμε ότι όσοι λέμε τέλος στα αρνιά το Πάσχα, δεν θέλουμε να προσβάλλουμε την Παναγία, τον Χριστό και τον Θεό σας. Θέλουμε να βάλουμε ένα τέλος στην επικίνδυνη φανφαρολογία αυτόκλητων ερμηνευτών της πίστης σας που θα έπρεπε να είναι ζήτημα προσωπικό.
- Θα μπορούσαμε να μην αμολάμε τα σκουπίδια μας στις παραλίες τα καλοκαίρια ή να καπνίζουμε δίπλα στη θάλασσα και να ξαμολάμε εκεί τις στάχτες μας. Μια ιδέα λέω…
- Θα μπορούσαμε να στηρίξουμε ντόπιους παραγωγούς που δε συσκευάζουν σε πλαστικά τα προϊόντα τους.
- Θα μπορούσαμε να μαγειρεύουμε μικρότερες ποσότητες, ώστε να είμαστε σίγουροι πως θα φαγωθούν και δε θα καταλήξουν στα σκουπίδια.
- Θα μπορούσαμε να μη δοκιμάζουμε σώνει και ντε κάθε νέο είδος κρέατος που εμφανίζεται στην αγορά και να προκαλούμε αυξημένη ζήτηση. Πέρα από την ανάγκη μείωσης της κατανάλωσης κατά 70%, δε θα παθαίναμε και κάτι αν δε δοκιμάζαμε αγριογούρουνο, ελάφι, καρχαρία, αλιγάτορα ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο…
- Ξέρετε τι άλλο θα μπορούσαμε; Να κόψουμε κάθε σχέση με fashion brands που δεν έχουν tracking της παραγωγής τους και που χρησιμοποιούν ζώα για να τσεκάρουν αν μας πάνε τα αρώματα, τα κραγιόν, τα μακιγιάζ κτλ.
- Θα μπορούσαμε να μάθουμε στα παιδιά ότι δεν κάνει να πετάνε τίποτα κάτω κι ότι ο σεβασμός προς το περιβάλλον και την κάθε άλλη ζωή, είναι μέγιστο δείγμα ευφυίας και γενναιοδωρίας. Θα μπορούσαμε όταν τα βλέπουμε να κυνηγάνε γάτες και περιστέρια να μη λέμε «παιδιά είναι μωρέ, θα παίξουν, θα τρέξουν, τι σε ενοχλούν ρε γεροπαράξενε..;», αλλά να λέμε «έχετε δίκιο, θα του μιλήσω άμεσα για το πόσο τρομάζουν τα ζώα που βλέπουν ένα μεγαλύτερο ον να πηγαίνει κατά πάνω τους».
Όλα τα παραπάνω θα τα μπορούσαμε. Τα μπορούμε χρόνια. Το ερώτημα είναι αν θα τα κάνουμε ποτέ όταν δε θα καίγεται το άπαν σύμπαν γύρω μας ή θέλουμε μόνο πύρινο όλεθρο για να νιώσουμε την ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ;
