Στο editorial μου για το 3ο τεύχος του περιοδικού Nitro, για το ταξίδι που έκανα στη Νέα Υόρκη. Δεν ήταν όμως ένα οποιοδήποτε ταξίδι. Μόνος μου έχω πάει πολλές φορές. Την έχω περπατήσει, τη γνωρίζω σαν την παλάμη μου. Αυτή τη φορά είχα παρέα μου τον 14χρονο γιο μου. Και το να έχεις ένα παιδί μαζί σου σε ένα τόσο μεγάλο ταξίδι και για 7 ημέρες σερί να είστε μαζί, έχει την πλάκα του. Κι είναι και ένα σεμινάριο του νέου κόσμου (#διπλής).

Εδώ μοιράζομαι μαζί σας κάποια αποσπάσματα από το κείμενο που είναι ολόκληρο στο τεύχος.

«Είχαμε πάει ξανά πριν 5 χρόνια, όταν ακόμα ήταν παιδί και του είχαν μείνει ονειρικές εικόνες απ΄αυτή την πόλη. Εικόνες από την κορυφή του Empire, από την Times Square με τα τεράστια billboard, απ΄τον υπέροχο ζωολογικό του Μπρονξ, από το παγοδρόμιο στο Central Park και κυρίως από τους τεράστιους ουρανοξύστες, που όταν είσαι μικρός, μάλλον τους βλέπεις σαν διαστημικά σκάφη.

Του άρεσε και που έβλεπε πολύχρωμους ανθρώπους στους δρόμους. Ωραίο δεν είναι να βλέπεις όλες τις ράτσες και όλα τα χρώματα να συνυπάρχουν σε πεζοδρόμια, εστιατόρια και στα μαγαζιά; Δεν είναι βαρετή η μονοτονία του λευκού; Εμείς με αυτή τη μονοτονία μεγαλώσαμε. Ευτυχώς, αυτός θα συζεί με όλα τα χρώματα […]

[…] Είναι ωραία να μιλάς επί 24 ώρες με ένα 14χρονο αγόρι. Κάπου θυμάσαι το «μπαμπάς» και κάπου το ξεχνάς. Τα παιδιά πια, έχουν άλλες παραστάσεις. Ξέρουν τι γίνεται στον κόσμο. Το βλέπουν στο τηλέφωνο τους κάθε μέρα. Βλέπουν κι άλλα που δε θα έπρεπε να βλέπουν, αλλά η κουβέντα μας θα μπορούσε να ξεκινάει από τον Μπάιντεν, τον «μαλάκα» Τραμπ που αντιπαθεί σφόδρα, το Αφγανιστάν, τους μαύρους στην Αμερική, τον ρατσισμό, τον Αντετοκούνμπο και τον Κάρι, που είναι ο αγαπημένος μας επίσης, μέχρι τις σχέσεις που σε αυτή την ηλικία αρχίζουν πια και σε τσιγκλάνε πατόκορφα.

Τι μου έμεινε απ΄αυτές τις βόλτες στη Νέα Υόρκη; Οι κουβέντες. Όταν περπατάς μιλάς. Και τελικά νομίζω ότι σε αυτή την ηλικία τα αγόρια μπορεί να είναι πιο ευάλωτα συναισθηματικά από τα κορίτσια. Να έχουν περισσότερες ανασφάλειες ή ερωτήματα. Μπορεί να τους αρέσει να βλέπουν σειρές και ταινίες και να παίζουν videogames «πολεμοχαρή», αλλά στην πραγματικότητα, και ρομαντικά μπορεί να είναι και ευαίσθητα μέχρι τελικής πτώσης […]

[…] Ούτε η Νέα Υόρκη ήταν στα ντουζένια της. Είναι μια πόλη που χτυπήθηκε πολύ άσχημα από τον κορωνοϊό και χιλιάδες μαγαζιά, είτε εστιατόρια είτε ρουχαλάδικα φαλήρισαν. Απ΄ό,τι μου λέγανε οι φίλοι μου εκεί, για πολλούς μήνες θύμιζε Dead City. Οι άνθρωποι δεν κυκλοφορούσαν. Μέσα στη μαλακία του Τραμπ, οι άνθρωποι έμειναν κι ανενημέρωτοι και απροστάτευτοι. Εκεί δεν ήπιε κανένας χλωρίνη, αλλά ήπιε την πίκρα του θανάτου της εμπορικής και οικονομικής ζωής.

Μόλις το τελευταίο δίμηνο άρχισε να έρχεται στα ίσα και για πρώτη φορά χιλιάδες άνθρωποι είχαν ξεχυθεί στους δρόμους, γεμίζοντας μαγαζιά κι εστιατόρια. Ήταν πρωτοφανές αυτό που είδα. Για να πας σε ένα κανονικό εστιατόριο, όχι χλιδάτο, μοδάτο ας πούμε, έπρεπε να κλείσεις καμιά εβδομάδα πριν. Πολλοί δρόμοι είχαν μείνει οι μισοί σε φάρδος, γιατί ο δήμος έδωσε τη μία λωρίδα στα εστιατόρια, για να βγάλουν τραπεζάκια και σόμπες έξω. Είναι τρελοί αυτοί οι Νεοϋορκέζοι. Όπως θα έλεγε και στον Αστερίξ […]

[…] Τώρα βέβαια σκέφτομαι πόσο κρίμα που δε μου είχε δοθεί η ευκαιρία να το κάνω και με τις δύο κόρες μου. Τα κορίτσια έχουν μια άλλη οπτική γωνία, άλλου τύπου τρυφερότητα και άλλου τύπου ευαισθησίες. Και πιστεύω ότι στα 14 τους είναι πολύ πιο προχωρημένα στα κοινωνικά, τα προσωπικά και τα ερωτικά απ΄ό,τι τα αγόρια. Έχουν μεγαλύτερη συναισθηματική νοημοσύνη. Προσπαθώ να κερδίσω τώρα το χαμένο χρόνο, παρότι βρισκόμαστε μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.

Όταν έχεις λίγο χρόνο με τα παιδιά, όλο δίνεις συμβουλές ως γονιός. Ό,τι προλάβεις. Αισθάνεσαι μια περίεργη υποχρέωση να δίνεις συμβουλές, σαν να είσαι Βούδας ή Γκάντι. Μάλλον σου φταίει ο χρόνος που δεν είναι ποτέ πολύς και νιώθεις ενοχές γι΄αυτό. Όταν όμως βρεθείς σε μια τέτοια κατάσταση, τότε αντί να μιλάς, μπορείς και να το βουλώνεις. Και να ακούς. Κι ένα παιδί 14χρονων έχει πολλές συμβουλές να σου δώσει τελικά. Και το καλύτερο; Σου «δανείζει» τα μάτια του, γιατί τα δικά σου με τα χρόνια έχουν πάθει έναν κοινωνικό και ψυχολογικό καταρράκτη. Ξαναβλέπεις τα πράγματα απ΄την αρχή. Και τα χρώματα πιο ωραία».

* Θα βρείτε ολόκληρο το editorial στο νέο τεύχος του Nitro που κυκλοφορεί στα περίπτερα