Τα τελευταία χρόνια στην ελληνική μουσική βλέπουμε έναν τρόπον τινά νεποτισμό. Τραγουδιστές και τραγουδίστριες που έχουν διαγράψει μια μεγάλη καριέρα, βγάζουν από μέσα τους το άχτι που έχουν όλοι οι μέσοι Έλληνες γονείς και σπρώχνουν τα παιδιά τους προς μια καριέρα που καλύπτει τις δικές τους φιλοδοξίες. Οι μανάδες μας μας ήθελαν δικηγόρους και γιατρούς γιατί έλεγαν πως θα βγάζουμε λεφτά. Μέσα έπεσαν. Έτσι και οι Έλληνες καλλιτέχνες, θέλουν τα παιδιά τους να συνεχίσουν την κληρονομιά και να πάρουν πάνω τους το βάρος της σύγκρισης.
Η Δέσποινα Βανδή ανέβασε στη σκηνή την κόρη της πριν δύο ημέρες σε συναυλία της με τον Γιώργο Θεοφάνους για να τραγουδήσουν. Η Καίτη Γαρμπή και ο Διονύσης Σχοινάς δε χάνουν ευκαιρία να ανεβάζουν τον γιο τους στη σκηνή, ενώ φέτος εμφανιζόταν μαζί με τη μαμά του στο νυχτερινό κέντρο. Την ίδια στιγμή υπάρχει ο Γιώργος Κακοσαίος και η Κατερίνα Κακοσαίου που διαγράφουν ήδη μια πορεία, ιδίως ο πρώτος, και θα έχουν και συναυλία μαζί με τον Γιάννη Πλούταρχο στα μέσα Ιουλίου.
Το θέμα εδώ δεν είναι μόνο το ποιοτικό, το ταλέντο. Είναι κι αυτό. Όχι μόνο αυτό. Είναι ότι ο κόσμος που πάει στη συναυλία του κάθε τραγουδιστή, έχει πάει για να ακούσει αυτόν. Δεν πήγε για να παρατηρεί το πώς αυτός ικανοποιεί το γονεϊκό του όραμα και φιλοδοξία. Έχει πληρώσει ένα εισιτήριο και ο εκάστοτε καλλιτέχνης πρέπει να του το επιστρέφει όλο πίσω σε διασκέδαση και ικανοποίηση.
Δεν είναι η συναυλία σαν το οικογενειακό τραπέζι που έχει η οικογένεια ένα μικρόφωνο για το κέφι και το παίρνουν ο πατέρας σου, ο θείος σου, ένας γείτονας πότης και τραγουδάνε Καζαντζίδη καράφαλτσα όλο το βράδυ. Ούτε είναι η συναυλία σαν το ζεϊμπέκικο που μαζεύονται οι 5 φίλοι και ξεκινάει να χορεύει ένας και κάθε ένα λεπτό σηκώνεται ένας άλλος για να πάρουν όλοι πάνω τους τα φώτα.
Φανταστείτε να λειτουργούσαν έτσι όλοι οι γονείς σε κάθε επάγγελμα. Να ήταν δηλαδή μια καθηγήτρια σε ένα σχολείο και να έλεγε «έλα πάνω γιε μου να διδάξουμε μαζί Φυσική στα παιδιά που δίνουν Πανελλήνιες. Πες το μαζί με τη μαμάκα». Ή να είσαι σε χειρουργείο, ακόμα και το πιο απλό, και να πει ο γιατρός που κάνει την επέμβαση «φέρτε μου την κοράκλα μου που είναι πρωτοετής στη Νοσηλευτική Αθηνών να πιάσει το νυστέρι και να κάνουμε μαζί την επέμβαση». Ή, ακόμα χειρότερα, ο λογιστής σου να φωνάξει τα δυο του κουτσούβελα να σου περάσουν τα έσοδα στο σύστημα και να βρεθείς με ένα χιλιάρικο χρέος στο κράτος.
Όχι και τόσο γλυκό ε…
Καλό θα είναι όλα αυτά τα μεγάλα ονόματα να κατανοούν πως το κοινό που έχει πληρώσει εισιτήριο είναι αυτός που ορίζει πως θα εξελιχθεί η συναυλία. Δεν θυμάμαι να ανέβασε ποτέ η Βίσση τη Σοφία Καρβέλα στη σκηνή για να πουν μαζί το Από Αγάπη Υπερβολική.
Εδώ δεν το έκαναν οι πιο παλιοί, όπως ο Βαρδής και ο Πάριος. Ούτε ο Βαρθακούρης ούτε ο Γιάννης Βαρδής. Ό,τι έκαναν στις καριέρες τους, το διεκδικήσαν μόνοι τους, έξω από τους γονείς τους. Υπήρξαν στιγμές που τους πίεζε, άλλες που το ξεπερνούσαν. Ούτε ο Πάριος, ούτε ο Αντώνης Βαρδής προσπάθησαν ποτέ να χρησιμοποιήσουν το δικό τους κοινό ως πάτημα για τα παιδιά τους.
Ναι, είναι όμορφο να βλέπεις έναν τραγουδιστή ή μια τραγουδίστρια με το παιδί του επί σκηνής. Όχι όμως απροειδοποίητα, σαν τεστ μαθηματικών στο σχολείο. Όχι σε μια συναυλία που ο κόσμος πήγε για τον καλλιτέχνη τον ίδιο. Και το ανησυχητικό εδώ είναι πως θα υπάρξουν δισκογραφικές που θα βάλουν μπρος τη μηχανή του μάρκετινγκ και θα πάνε αυτή τη μία ωραία στιγμή γονιού-παιδιού να την κάνουν με το ζόρι και καριέρα στη μουσική, επειδή υπάρχει ένα επώνυμο που πουλάει.
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Μην αρχίσουμε πάλι να λαϊκίζουμε για τα χιλιάρικα στις συναυλίες στη Μύκονο
