Είναι μια κουβέντα που στην Αμερική ξεκίνησε πριν από 30-40 χρόνια και έληξε κάπου στις αρχές του 21ου αιώνα, αν όχι αρκετά πιο πριν. Στην Ελλάδα είμαστε παλαιοημερολογίτες και πάντοτε το ζούμε καμιά δεκαετία και βάλε αργότερα. Από το 2017 και μετά, η ραπ σκηνή έχει αναδειχθεί, έχει γίνει το δημοφιλέστερο είδος και αναγκάζει και ποπ καλλιτέχνες να έρθουν πιο κοντά της για να διευρύνουν το κοινό τους. Δεν είναι τυχαίο που ο Light, ο Mad Clip, ο Mente Fuerte, ο Rack, ο Saske, οι BCC και ο Snik βρίσκονται διαρκώς στις κορυφές σε όλες τις πλατφόρμες.
Φυσικά, η ραπ δεν έχει μια μορφή και είναι η εκδοχή της τραπ που έχει κερδίσει τη νεολαία, που σπεύδει στις πλατφόρμες για να κάνει download ή να στριμάρει τα τραγούδια. Όλα γνωστά. Η κουβέντα που γίνεται διαρκώς έχει έναν ηθικοπλαστικό χαρακτήρα για το τι νοοτροπίες επωάζονται μέσα από τη σύγχρονη κουλτούρα της τραπ, όπως την θεμελιώνουν οι κύριοι εκφραστές της.
Μόλις πρόσφατα ο Trannos συνελήφθη για παράνομη οπλοκατοχή και μετά τη σύλληψή του, όπου είχε υποστηρίξει με την ουρά στα σκέλια ότι δεν ήταν δικό του όπλο, περηφανευόταν σε story για το ότι οι αστυνομικοί δε βρήκαν το δεύτερο πιστόλι.
Αυτό το συμβάν ήταν αφορμή για να γίνει η ερώτηση στον Light στο event για τα 10 χρόνια της Capital, της οποίας είναι ιδρυτής, όπου ανήκει και ο Trannos, σχετικά με τα ήθη που πρεσβεύει η ραπ σκηνή στην Ελλάδα.
«Άμα θέλετε να ακούτε ραπ, αυτό είναι το ραπ. Τι θέλετε να σας πούμε; Μπορείτε να πάτε να ακούσετε εκκλησιαστικά. Μπορείτε να πάτε να ακούσετε Madonna, Πέγκυ Ζήνα, Καίτη Γαρμπή. Όταν ακούς “θέλει όπλο ο μικρός”, θέλει όπλο ο μικρός».
https://www.youtube.com/watch?v=wri2BurjOW0
Τα τελευταία χρόνια, η πορεία μας προς το politically correct – χωρίς να κρίνω το πόσο καλή είναι – έχει φέρει και μια υπερβολική σοβαροφάνεια, μια τάση να μιλάμε διαρκώς για ηθικά ζητήματα λες κι είμαστε ο Πλάτωνας και ο Σωκράτης. Δεν χρειάζεται να παίρνουμε τα πράγματα τόσο σοβαρά. Δεν χρειάζεται να μυθοποιούμε αυτό που προάγει μια καλλιτεχνική οντότητα ή μια συνολική κουλτούρα.
Σίγουρα, δεν μπορείς να απαιτείς από ανήλικα παιδιά να φιλτράρουν όσα ακούνε στους στίχους των αγαπημένων τους καλλιτεχνών. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι τόσο αυτών που τα λένε, όσο του περίγυρου των παιδιών αυτών που δε φροντίζουν να τους εξηγήσουν πως όσα τραγουδάνε, πρέπει να μένουν στα λόγια και ποτέ στις πράξεις. Και σε κάποιες περιπτώσεις, όπως όταν μπορεί όλο το γυναικείο φύλο να χαρακτηρίζεται ως «πουτ…ες», ούτε και τα λόγια αντέχονται.
Πού σταματά η ακατάσχετη ηθικολογία και που υπάρχει όντως πρόβλημα με τη ραπ κουλτούρα στην Ελλάδα;
Αυτή είναι η βάση πάνω στην οποία πρέπει να κρίνουμε τη ραπ σκηνή στην Ελλάδα. Αυτή είναι η ραπ, λέει με απολυτότητα ο Light. Αν έπρεπε να του δώσουμε ένα μερίδιο δίκιου με ποσοστά, θα του δίναμε ένα 80-85%. Το ότι όμως αυτή είναι η ραπ, δεν αποτελεί μια κολυμπήθρα του Σιλωάμ, δεν αφαιρεί το δικαίωμα και της κριτικής στη βάση της φωνής και της μελωδίας και φυσικά και για το τι πλασάρει ο κάθε καλλιτέχνης.
Δεν κάνουν το ίδιο πράγμα ο Trannos ή ο Snik με τους BCC. Ο συγκεκριμένος αμφιβάλλω κι αν μπορεί να το κάνει, όσο κι αν πάρει εμπειρία από την τριβή με τη ραπ. Διάττων αστέρας είναι και τίποτα περισσότερο.
Οπότε, ναι, αυτή είναι η ραπ, θέλει όπλο ο μικρός, αλλά ο μικρός που πουλάει μαγκιά σε κάθε του στίχο, να μάθει να είναι μάγκας και υπεύθυνος κι όταν φτάνει μπροστά στο αστυνομικό τμήμα κι όχι να του πηγαίνει η ψυχή στην κάλτσα. Γιατί μπορεί η ραπ να είναι αυτή, αλλά οι ραπερ στην Ελλάδα σίγουρα δεν είναι αυτό που λένε, αυτό που πουλάνε.
Κάποιοι είναι. Κι αυτοί που είναι, θα το εντάξουν λιγότερο στη μουσική τους. Δεν έχει ζήσει underground πράγματα ο Νέγρος του Μοριά; Δεν έχει ζήσει ο Saske και ο Mente Fuerte; Έχουν και παραέχουν. Πόσο χώρο πιάνουν όμως στη μουσική τους;
Άρα, όσο κι αν «αυτή είναι η ραπ», όσο κι αν πρέπει όλοι όσοι την ακούμε και μας βγαίνει το ακαδημαϊκό, το δασκαλίστικο, το ηθικά αγκιτατόρικο, να κάνουμε την σοβαρότητα μας για λίγο στην άκρη, θα πρέπει και οι ράπερ να αναθεωρήσουν πολλά. Κυρίως το πόσο αληθινοί είναι στους στίχους τους.
Κι όχι, το να τραγουδάς πρώτα κάτι και μετά να το κάνεις για να πείσεις ότι είσαι αληθινός, δε σε κάνει αληθινό. Η ραπ είναι το «πρώτα ζεις και μετά γράφεις», όχι «γράφεις και μετά ζεις όσα γράφεις». Τουλάχιστον, ο Light που τα λέει, πρώτα τα έζησε και μετά τα τραγουδάει. Ο Trannos και ο κάθε Trannos έδειξε πως μάλλον δίνει giveaway φύκια και μεταξωτές κορδέλες!
Στην τελική, αν θέλει όπλο ο μικρός, ας του πάρετε ένα νεροπίστολο να έχει να παίζει…
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Light: Η εντυπωσιακή ξανθιά που είναι ζευγάρι εδώ και λίγο καιρό
Snik-Light: Νέος γύρος κόντρας με αφορμή τον Mad Clip – «Σιχαμένο πρεζάκι είσαι για λύπηση»
