Αν η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη λεγόταν Jennifer Drisbott και ζούσε στην Αμερική, σε 10 χρόνια από τώρα θα βλέπαμε τη ζωή της στους κινηματογράφους, με μια πολύ μεγάλη ηθοποιό να την υποδύεται. Ποιος ξέρει, μπορεί το lifestory της να γίνει κάποτε ταινία…Μέχρι τότε, είναι δικό μας το χρέος να διατηρήσουμε έναν τόσο όμορφο μύθο, ένα παραμύθι που ίσως να μην είχε γίνει ποτέ δεν δεν υπήρχε ο κορωνοϊός.
Η Ντρισμπιώτη έχει με την οικογένεια της ένα τσιπουράδικο και όταν αυτό έκλεισε στις δύο καραντίνες, δεν είχε κάτι άλλο να κάνει παρά να προπονείται και να αφήνει πίσω της την ανεργία και τα οικονομικά ζόρια. Αν δεν είχε κλείσει το τσιπουράδικο, πιθανότατα η Ντρισμπιώτη να μην είχε αφιερώσει χρόνο στην αθλητική της εξέλιξη και να μην είχε τη στιγμή που μιλάμε δύο χρυσά μετάλλια στο Ευρωπαϊκό του Μονάχου, ένα στα 35.000 μέτρα Βάδην κι ένα στα 20.000 μέτρα Βάδην.
https://www.youtube.com/watch?v=77zFLc7xELk
Από την ταβέρνα στους δρόμους του Μονάχου, σήμερα στους βροχερούς δρόμους του Μονάχου, κι από κει στο ψηλότερο σκαλί στο βάθρο, με τον Εθνικό Ύμνο να ακούγεται εις διπλούν για χάρη της. Είναι όλο δικό της. Ούτε ψίχουλο δεν ανήκει σε άλλον πέραν αυτής και της οικογένειας της.
Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη ήταν ως τα 36 της μια αθλήτρια από τους πολλούς. Στα 38 της, σε ένα σημείο που το σώμα αρχίζει να ταλαιπωριέται και δίνει το μήνυμα πως πλησιάζει το φινάλε, η Ντρισμπιώτη έγινε γνωστή στο πανελλήνιο και έγινε ένα πρότυπο που γίνεται πρώτο θέμα σε όλα τα δελτία ειδήσεων.
https://www.youtube.com/watch?v=tuCILRp9sh0
Υπάρχει κάτι που αξίζει να κρατήσει όποιος θέλει. Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη δεν βρέθηκε από το πρώτο σκαλί στο τελευταίο με ένα άλμα. Δεν πήδησε 2-2 τα σκαλιά. Ανέβηκε 1 προς 1 τα σκαλιά. Και σε κάθε σκαλί φρόντιζε να πατάει γερά το πόδι της για να μην γλιστρήσει, να μην πέσει. Ήταν σταθερή.
Τι μας λέει λοιπόν η Ντρισμπιώτη; Ότι αν επιλέξουμε να σκιπάρουμε στάδια από την προσπάθεια μας, τότε δε θα πάρουμε την ανταμοιβή που θα μας κάνει να νιώσουμε πλήρεις και που θα έχει μεγαλύτερη απόδοση. Μπορεί βραχυπρόθεσμα να κερδίσουμε πιο γρήγορα, αλλά θα αρχίσουμε να ξενερώνουμε με τους στόχους, με τα όνειρα, θα παρατάμε τα πράγματα εύκολα στην πορεία και δε θα έχουμε δέσμευση και επιμονή σε τίποτα.
Έχει την αξία του να ξεκινάς κάτι και να το αφήνεις γιατί βλέπεις πως δεν είναι για σένα. Αλλά έχει μεγαλύτερη αξία να συμβεί 2-3 φορές στη ζωή σου να επιμείνεις σε έναν στόχο. Να δεις το αμερικανιστί long run και τι έχει να σου προσφέρει ο στόχος σε βάθος χρόνου. Θα είχε ζήσει η Ντρισμπιώτη μια καλύτερη ζωή αν ήταν τώρα 26-27 χρονών; Ίσως. Ίσως να ήταν ηλικιακά πιο ελκυστική στους χορηγούς. Αλλά η ιστορία της δεν θα είχε κάτι να πει σε όλους εμάς. Θα ήταν λιγότερο δυνατή.
Κάποιες ιστορίες είναι για να μένουν, όχι για να περνάνε με ένα φύσημα του ανέμου. Κι αν θες η δική σου ιστορία να μείνει στη ζωή σου και των γύρω σου, τότε αφιέρωσε χρόνο και σκέψη σε κάθε σκαλί. Μην αγνοείς σκαλιά γιατί τα πιο πάνω σου φαίνονται πιο γοητευτικά και σε πάνε πιο κοντά στον στόχο. Ένα κακό πάτημα αρκεί για να πέσεις χαμηλότερα κι από κει που βρίσκεσαι!
https://www.youtube.com/watch?v=dp6TOo0l7sY
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
5 ανυπόφορα πράγματα που αντέχονται περισσότερο από Ιωάννου και Χατζηγεωργίου της ΕΡΤ
Μίλτος Τεντόγλου, ένα παγκόσμιο φαινόμενο έτοιμο να διαλύσει τα κοντέρ
