Τα τελευταία χρόνια, τα social media και ο τρόπος που μεταδίδεται η πληροφορία από στόμα σε στόμα, έχουν αποτελέσει ένα wake up call για πάρα πολλούς, για τις απόψεις που είχαμε, για κάποια κακά κατάλοιπα στην κοσμοθεωρία μας, για το πώς βλέπουμε τους άλλους γύρω μας κτλ.

Αυτή η απόλυτη διαφάνεια μας έχει φέρει και ενώπιον του βαθύτατου ρατσισμού, σεξισμού και κάθε -ισμού κακής χροιάς που έχει η εκκλησία στους κύκλους της. Η Ορθόδοξη κατά βάση γιατί τόση μισαλλοδοξία και φθόνο δεν έχουμε δει να βγάζουν ποτέ οι εκπρόσωποι της Καθολικής Εκκλησίας που είναι και κάτι χιλιάδες περισσότεροι.

Εκείνοι λοιπόν που δηλώνουν αντιπρόσωποι του Θεού και του Χριστού, αυτού που μας λένε ότι δίδαξε την αγάπη προς τον συνάνθρωπο δίχως κριτήρια, πήραν από μόνοι τους το χρίσμα πριν κάτι αιώνες γιατί μυρίστηκαν την κονόμα του θρησκευτικού φονταμενταλισμού και συνεχίζουν ως τα σήμερα να ζουν στο δικό τους ημερολόγιο, στον δικό τους Μεσαίωνα.

Έτσι, με βάση όσα πιστεύουν – και δεν είναι μειοψηφία, μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας – να αγαπάς τον άλλον αρκεί να φοράει μακριά φούστα, να μην έχει τατουάζ, να μην έχει σκουλαρίκια στη μύτη, να κάνει μόνο ετεροφυλόφιλο σεξ, να μην είναι Μουσουλμάνος και πολλά ακόμα.

Οκ, τώρα πια θα πρέπει να τα έχουμε μάθει. Θέτω επομένως το ερώτημα: τι ακριβώς μας πείραξε στα όσα είπε ο Μητροπολίτης Δωδώνης; Τι περιμέναμε ότι υποστηρίζει ως άνθρωπος; Δεν έχουμε ακούσει τον Άνθιμο; Δεν έχουμε ακούσει τον Ιερώνυμο; Δεν έχουμε πια καταλάβει ότι αυτά πρεσβεύουν και δη οι τοποθετημένοι στα αξιώματα;

Πιστεύει κανείς ότι έφτασαν σε αυτά τα αξιώματα χωρίς ο επαγγελματικός τους κύκλος να γνωρίζει τις απόψεις τους; Νομίζει κάποιος πως τα λένε αυτά πρώτη φορά στην τηλεόραση γιατί δε μπορούν να διαχειριστούν την τηλεοπτική πίεση και τους δημοσιογράφους;

Ας μην εθελοτυφλούμε. Αυτοί οι «εκπρόσωποι του Θεού» βρίσκονται σε αυτά τα πόστα ακριβώς γιατί έχουν αυτές τις απόψεις. Ήταν το διαβατήριο τους για να εκλεγούν, να ψηφιστούν, να λάβουν το χρίσμα εν πάση περιπτώσει.

Παρατηρήστε λίγο τις αντιδράσεις στο πάνελ. Με εξαίρεση τους Οικονόμου και Παυλόπουλο που επιτείνουν με ικανότητα ηθοποιού το σοκ τους, δεν θα παρατηρήσει κανείς έναν μορφασμό έκπληξης, αηδίας, σοκ στις δύο γυναίκες του πάνελ.

Η κ. Κουτροκόη έχει κατεβασμένο βλέμμα και κοιτάζει τις σημειώσεις της, η έτερη κυρία απλώς κοιτάζει. Δεν εκνευρίζονται, δεν αντιδρούν. Έχει πει ένας ότι μια γυναίκα βιάζεται με τη θέλησή της και οι μόνοι που αντιδρούν είναι οι δύο άντρες, οι δυο πιο έμπειροι σε διαχείριση τέτοιων καταστάσεων.

Καθόμαστε εμείς να προκαλέσουμε τόσο ξεσηκωμό στα social media για να αντικρούσουμε ποιον και τι; Δίνουμε τόση έκταση σε αυτό το λεκτικό έκτρωμα και τελικά το μόνο που καταφέρνουμε, είναι να το αναπαράγουμε.

Μήπως δε βλέπουν στα κανάλια και στα μέσα γενικά την απήχηση αυτού που έγινε με τον Δωδώνης; Πώς θεωρείτε ότι θα μεταφράσουν αυτή την απήχηση οι δούλοι των αριθμών; Θα έχουν κάθε βδομάδα κι από έναν τέτοιο ή από κάποιον που ξέρει ότι θα εξυπηρετήσει αυτόν τον σκοπό κι ας μην είναι παπάς.

Υπάρχει ένα ρητό που λέει ότι ευτυχία που τη μοιράζεσαι, είναι διπλή και λύπη που τη μοιράζεσαι, είναι μισή. Στη δική μας εποχή φαίνεται πως το καλό που αναπαράγεται, γίνεται πολλά μικρά μερίσματα, ενώ το κακό που αναπαράγεται, διπλασιάζεται, τριπλασιάζεται, πολλαπλασιάζεται.

Το πιστεύω ακράδαντα πως η ανάδειξη του λάθους δεν εξυπηρετεί πλέον παιδαγωγικούς σκοπούς. Εξυπηρετεί την ανάγκη των περισσότερων να δείξουμε πως είμαστε ηθικά ανώτεροι, πως είμαστε εναρμονισμένοι με τις κοινωνικές επιταγές, πως είμαστε με τους καλούς, πως ανήκουμε κάπου και πως αξίζουμε της προσοχής γιατί μπορούμε πολύ καλά να στήνουμε στον τοίχο.

Υπάρχουν σελίδες στα social που κάθονται να κάνουν και γραφική απεικόνιση της ατάκας του Δωδώνης και του κάθε άλλου. Δίνουν δηλαδή υπόσταση σε αυτό. Scripta manent και εν προκειμένω οι εικόνες μένουν. Τα λόγια του παπά θα χάνονταν στον άνεμο και δε θα απασχολούσαν. Έγιναν όμως ανάρτηση για να μπορεί να κάνει ο καθένας repost, να κερδίσει σε likes η σελίδα και να διεκδικεί κοινό πάνω στο σάπιο.

Ίσως ούτε οι ίδιοι να αντιλαμβάνονται πόσο συμβάλλουν στη διαιώνιση του κάθε -ισμού…