Ο Μητσοτάκης πήγε στη Θεσσαλονίκη σε μια κατάσταση σαν κι αυτή που περιέγραψε ο Ιτούδης για τα τρία πρώτα δεκάλεπτα της Εθνικής Ελλάδος απέναντι στην Τσεχία: κολλημένος στα σχοινιά. Δεν ήταν μόνο το θέμα της παρακολούθησης Ανδρουλάκη και γενικά της υπόθεσης ΕΥΠ. Αλλά απέναντι του είχαν μαζευτεί και πυροβολούσαν οι πάντες. Όχι μόνο οι Συριζαίοι ή ο Ανδρουλάκης με τη βελόνα σκαλωμένη, αλλά και Τούρκοι, ΜΚΟ, συνταγματολόγοι, παραφερνάλια της ΝΔ και βάλε.
Είχε να αντιμετωπίσει μια κατάσταση που στο μυαλό τους κάποιοι τον παρουσίαζαν ως κλινικά νεκρό. Η παρουσία του και τις δύο μέρες στη ΔΕΘ, μάλλον τους στενοχώρησε. Κατ΄αρχάς, τα μέτρα που παρουσίασε, είναι σαν να γυρίσαμε σε εποχές παλιού ΠΑΣΟΚ. Για να πούμε την αλήθεια, ξεκινούσαν από μέτρα ορθολογικά, σοσιαλδημοκρατικά κατά βάθος, και σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να νόμιζες ότι έφερναν και σε «Τσοβόλα δώστα όλα».
Παρόλα αυτά, ήταν πειστικός στον λόγο του, εκ πρώτης όψεως, και με πίστη πως παρουσίαζε ένα πρόγραμμα με αρχή, μέση και τέλος. Αυτό φαίνεται κι από την υποδοχή που είχαν (τα μέτρα) από την αντιπολίτευση. Δεν μίλησαν γι΄αυτά στην ουσία. Απλώς επανέφεραν τα φαιδρά περί «Χούντας» (δόξα τω Θεώ υπάρχουν πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ που έχουν βιώσει στο πετσί τους τι εστί Χούντα) και ξανά μανά τις υποκλοπές. Κάτι σαν το ανέκδοτο με το «εσύ κι ο γρύλος σου».
Δικαίωμα τους είναι να μείνουν με αιχμή του αντιπολιτευτικού δόρατος την υποκλοπή, τόσο ο Τσίπρας όσο και ο Ανδρουλάκης, αλλά φαίνεται να μην αρκεί για να γυρίσουν τα πράγματα τούμπα.
Όλες οι μετρήσεις τον τελευταίο καιρό δείχνουν (ακόμα και της Εφημερίδας των Συντακτών) μια πρωτοπορία του Μητσοτάκη από 6.5 ως 9 μονάδες. Οι ίδιες μετρήσεις δείχνουν επίσης ότι σαφώς και ένα μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων καταδικάζει τις υποκλοπές. Όμως, όταν ερωτάται για τα θέματα που απασχολούν περισσότερο, αυτό το θέμα μπαίνει 4ο ή 5ο.
Κατά πάσα πιθανότητα αυτό συμβαίνει γιατί οι περισσότεροι πιστεύουν πως όλοι παρακολουθούν όλους. Ακόμα κι εμάς. Κάθε μέρα έρχονται φωνές πολιτικών από το παρελθόν που υποστηρίζουν πως είχαν τεθεί υπό παρακολούθηση από διάφορες κυβερνήσεις. Εδώ βέβαια έχουμε και μια απόδειξη.
Αυτό που καίει τον κόσμο είναι η ακρίβεια στα πάντα, η ενέργεια, είναι οι συνέπειες του πολέμου και η υστερία που έχει πιάσει τελευταία, όχι μόνο τον Ερντογάν, αλλά και όλα τα εθνικιστικά κόμματα της Τουρκίας (άραγε υπάρχουν και μη εθνικιστικά;) που το ένα πλειοδοτεί απέναντι στο άλλο στο μέχρι πού φτάνουν τα σύνορα της χώρας τους. Σε λίγο θα φτάσουν μέχρι γραμμή Αμβρακικού-Παγασητικού που ήταν μετά την Τουρκοκρατία.
Πέρα από τα μέτρα, ο Μητσοτάκης έκανε challenge απευθείας στον Τσίπρα. Είπε καθαρά «ή τον Τσίπρα ή εμένα». Αυτό παρότι φαίνεται, μόνο τσαμπουκάς δεν είναι. Όλες οι μετρήσεις δείχνουν ότι το πιο πρόσφορο έδαφος κι αυτό που είναι πιο γόνιμο για τη Νέα Δημοκρατία, είναι η σύγκριση των δύο αρχηγών. Εκεί άλλωστε στόχευε και η φράση «εγώ δεν είμαι κωλοτούμπας», μιλώντας για την αλλαγή του εκλογικού νόμου.
Βέβαια, η απόφαση του για τη μη αλλαγή του εκλογικού νόμου, είναι και πράξη αυτοπροστασίας. Μετά την υπόθεση Ανδρουλάκη, δύσκολα δε θα γραντζουνούσε κι άλλο την εικόνα του με μια πιθανή αλλαγή του εκλογικού νόμου. Η αντιπολίτευση πάρτι θα έκανε. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι μέχρι πριν λίγο καιρό, ο Τσίπρας τον προκαλούσε να κατέβει με οποιονδήποτε εκλογικό νόμο θέλει. Και για να το υπενθυμίσουμε, ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε κυβέρνηση με τον εκλογικό νόμο που υποτίθεται ότι θα έφερνε ο Μητσοτάκης.
Χθες το βράδυ, ο Τσίπρας απάντησε, αποδεχόμενος το γάντι που του έριξε ο Μητσοτάκης, λέγοντας «ή εγώ ή η Χούντα του Μητσοτάκη». Από το 2016 μέχρι το 2019, και ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ στην ουσία λοιδορούσαν τον Μητσοτάκη με βάση το μοτίβο «ο Κούλης είναι ο καλύτερος πελάτης μας». Και με τα τρολ προσπαθούσαν να γελοιοποιήσουν την εικόνα του. Χωρίς να λείπουν οι επιθέσεις στον οικογενειακό του χώρο. Ήταν μια αλαζονεία που την πλήρωσαν πολύ σκληρά στις εκλογές του 2019.
Το νέο είναι ότι ο Μητσοτάκης άρχισε να δίνει βάρος και στις πρώτες εκλογές που θα γίνουν με απλή αναλογική, βάζοντας στην εξίσωση και την πιθανότητα να βγει μια «κυβέρνηση τερατογένεσης» αποτελούμενη από ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΜΕΡΑ25 και ΚΚΕ ενδεχομένως. Όπως και να το πεις, δεν ακούγεται και ιδανικό σενάριο στ΄αυτιά του κεντρώου ψηφοφόρου. Ούτε είναι κι ελπιδοφόρο.
Ουδείς επιθυμεί σε τούτο τον τόπο έναν κυβερνητικό αχταρμά που δε θα ξέρεις τι σου ξημερώνει. Κι εκεί ποντάρει, στο να μαζέψει περισσότερα κουκιά και στον πρώτο γύρο. Δηλαδή το δίλημμα «Μητσοτάκης ή Τσίπρας» να μην τεθεί μόνο στις δεύτερες εκλογές, αλλά ήδη από τις πρώτες.
Είναι σαφές ότι ο Μητσοτάκης προσπαθεί να μετατοπισεί την ατζέντα σε αυτά που δείχνουν να είναι τα κύρια ενδιαφέροντα του κόσμου και να ξεκολλήσει από τη διαρκή επικαιρότητα της υποκλοπής Ανδρουλάκη. Όπως επίσης και στα ελληνοτουρκικά ή τη διεθνή του παρουσία, όπου έχει ξεκάθαρο προβάδισμα έναντι του Τσίπρα.
Η ακρίβεια πλήττει τις κυβερνήσεις, αλλά δύσκολα ο Ανδρουλάκης ή ο Τσίπρας μπορούν να πείσουν την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος ότι η ακρίβεια δεν είναι η νέα μάστιγα του πλανήτη εξαιτίας του Πούτιν, αλλά είναι μια ιδιαιτερότητα που παρουσιάζεται στην Ελλάδα ελέω της «Χούντας Μητσοτάκη». Αυτά θυμίζουν αντιπολίτευση σε κλίμα φανατισμού και ανυπόφορης ρετρό γραφικότητας που παραπέμπει στη δεκαετίας του ’70 και του ’80.
Ούτε βέβαια μπορείς να ψήνεις τον κόσμο εναντίον του Μητσοτάκη με συνθήματα του τύπου «Γ@μιεσ@ι Μητσοτάκη» σε κυριλλικό αλφάβητο με εικόνα του Πούτιν. Αυτοσαμποτάρεσαι.
Έχουμε μπροστά μας 8 μήνες μέχρι τις εκλογές. Εκεί θα φανεί ποια προεκλογική εκστρατεία έχει αποτέλεσμα και τι τελικά πιστεύει ο κόσμος ότι είναι το βασικό του πρόβλημα. Ιδίως μέσα σε μια συγκυρία που συνδυάζει την τρομακτική ακρίβεια σε παγκόσμια κλίμακα, τις συμμαχίες με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσία (εκεί όπου ουδείς ανέχεται φιλοπουτινικά αστειάκια) και την αντιμετώπιση της σχιζοφρένειας των Τούρκων.
Το δίλημμα σαφώς καταλήγει να είναι, θέλουμε δε θέλουμε, το λένε δεν το λένε οι αρχηγοί, το «Μητσοτάκης ή Τσιπρας».
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Πόρισμα εισαγγελέα: Η Πισπιρίγκου έβαλε κεταμίνη στην Τζωρτζίνα απ’ τη γαστροστομία
