Στη σχολή υπήρχε ένας κανόνας για τις ειδήσεις που πουλάνε: Αίμα, Σπέρμα, Στέμμα. Κοινώς, βία, σεξ και βασιλεία. Κι αν τα δύο πρώτα είναι ψιλοξεκάθαρα και είναι αντιληπτό γιατί μας έλκουν σε μια κοινωνία θεάματος και κατανάλωσης της βίας, το τελευταίο εξακολουθεί να δημιουργεί σύγχυση και να προκαλεί συγκρούσεις με αντίπαλα στρατόπεδα. Η Βασίλισσα Ελισάβετ με τον θάνατο της τα ανέδειξε όλα αυτά και μας δίνει μια καλή ευκαιρία να αναλύσουμε το γιατί τελικά ασχολούμαστε με τα βασιλικά και γιατί ενοχλούνται οι ιδεολογικοί αγκιτάτορες.
Προφανώς και όλοι μας δεν ψηνόμαστε να ζούμε σε μια βασιλεία, τουλάχιστον όχι με τα δεδομένα που τη ζήσαμε επί Κωνσταντίνου ή ακόμα και με τον τρόπο που γίνεται στην Αγγλία. Η σκανδιναβική βασιλεία έχει ίσως τα σωστά χαρακτηριστικά γιατί υπάρχει μόνο ως θεματοφύλακας προσφοράς προς την κοινωνία και για το γκλάμουρ στάτους δίχως να έχει ιμπεριαλιστικές τάσεις.
Εννοείται πως αναρωτιόμαστε γιατί ένας θεσμός, γιατί ολόκληρο το βρετανικό κράτος να ξοδεύει 6 δισ. λίρες για την κηδεία της Ελισάβετ, σε μια εποχή με ενεργειακή κρίση, με πολλές απαγορεύσεις στους πολίτες στη διαχείριση του νερού και του ρεύματος και με πολλά προβλήματα και ελλείψεις σε προϊόντα, απόρροια του συνδυασμού της κρίσης με το Brexit.
Αλλά από την άλλη, εδώ οι ίδιοι οι Βρετανοί δεν πολυαντιδρούν και βλέπεις ουρές εκατοντάδων μέτρων και αναμονή 8-9 ωρών για να αποχαιρετήσουν από κοντά την Ελισάβετ, θα νοιαστούμε εμείς οι υπόλοιποι;
Δεν χρειάζεται να είναι όλα ζητήματα ιδεολογιών. Μπορείς κάποιες φορές να αφήνεσαι στο συναίσθημα και δεν κατανοώ γιατί θα πρέπει να υπάρχουν πάντοτε partypoopers που θα γυρίσουν να σε ψέξουν γιατί ίσως να σε γοητεύει το Στέμμα και να θες να δεις πίσω από την κλειδαρότρυπα, να αναγνώσεις τους συσχετισμούς.
Δεν περιμέναμε αυτούς για να μας πουν ότι η βασιλεία είναι ένα πολίτευμα με μαύρο χρώμα δίπλα του σε σχέση με τα πεπραγμένα του παρελθόντος. Δε χρειαζόμασταν τον θάνατο της Ελισάβετ για να μάθουμε για χώρες-δυνάστες και για λαούς καταπιεσμένους που τους στερήθηκε ο ίδιος τους ο πλούτος για να τον καταχραστούν άλλοι.
Μπορεί να υπάρξει ένας χώρος όπου οι άνθρωποι έχουν γνώση όλων αυτών και ταυτόχρονα τους ιντριγκάρει να δουν το The Crown στο Netflix και να διαβάσουν με μια κάποια σαγήνη για τις κόντρες στο Παλάτι, για τη Meghan και τον Harry που αποστάτησαν, για τη φιγούρα της Ελισάβετ και πώς επέδρασε στην οικογένεια της, στο έθνος και στην παγκόσμια πολιτική σκηνή.
Αν επέδρασε κιόλας όσο φαντάζεται κάποιος, γιατί όσο Βασίλισσα κι αν ήταν, είχε κάπου να λογοδοτήσει και δεν φάνηκε όλα αυτά τα χρόνια να έχει μια δική της ατζέντα πάντοτε.
Η Ελισάβετ δε θα μείνει και σαν μια σπουδαία ηγέτιδα σε διεθνές επίπεδο. Το τι έκανε στο Ηνωμένο Βασίλειο, αφορά τους Βρετανούς. Αλλά δεν είναι κανένα έγκλημα να πει κάποιος, όχι από υποχρέωση, απλώς επειδή του βγαίνει ή ακόμα επειδή μπορεί να ένιωσε μια κάποια σύνδεση μαζί της βλέποντας το The Crown, ή και για να συμμετέχει στο virality, να κάνει και μια λιτή ανάρτηση. Ναι, είναι μια ψευδαίσθηση. Όλοι μας δεν φορτσάρουμε ψευδαισθήσεις στην καθημερινότητα μας;
Υπάρχει ένα ψυχολογικό aspect που δε γίνεται να το δαιμονοποιήσουμε για να κάνουμε σύγκρουση ιδεολογιών και να μιλήσουμε για τα σημαινόμενα και τα σημαίνοντα της βασιλείας.
Στη σημερινή εποχή άλλωστε, στη δυτική πλευρά του πλανήτη, δεν είναι τόσο ένα πολίτευμα, αλλά είναι σαν το σινεμά. Είναι ένα παραμύθι που γοητεύει. Υπάρχει όλο αυτό το μύθευμα για γαλαζοαίματους και για παιχνίδια εξουσίας. Μας έχει επηρεάσει και το Game of Thrones.
Ενυπάρχει σε όλους μας πάντοτε η περιέργεια να τραβήξουμε την κουρτίνα και να δούμε, να κουτσομπολέψουμε, οπότε όλη αυτή η έντονη ενασχόληση με τον θάνατο της Ελισάβετ και όλα όσα τον ακολούθησαν, ή παλιότερα με την απόσχιση των Σάσεξ, είναι δικαιογολημένη και δεν σημαίνει κάποια συναίνεση στον επεκτατισμό, έννοια που είναι πια και παρωχημένη, αν και ο Putin την αναζωογόνησε.
Με λίγα λόγια, το να δείχνεις ένα ενδιαφέρον για τα βασιλικά ζητήματα, δε σημαίνει ότι αγνοείς τα παρελκόμενα και το παρελθόν, δε σημαίνει ότι θες αύριο να πας να προσκυνήσεις τον θρόνο σαν τη Φλώρα Μπαρμπαρίτσα στους Δύο Ξένους που είχε εικόνισμα τον Κωνσταντίνο και έλεγε «νίκας τοις βασιλεύσι». Δεν είναι εν τέλει κάτι το τόσο σοβαρό όσο το αναδεικνύουν κάποιοι επειδή έχουν συνηθίσει να τα κάνουν όλα τόσο δραματικά. It is what it is, έχει μια ψυχολογικά δικαιολογημένη συμπεριφορά και τέλος.
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Κι όμως η Βασίλισσα Ελισάβετ ήταν gamer: Το παιχνίδι που ήταν εθισμένη και η χρυσή κονσόλα που είχε
Σπάνια φωτογραφία: Όταν η Ειρήνη Παπά υποκλίθηκε στη βασίλισσα Ελισάβετ
