Πώς τα φέρνει έτσι η ζωή; Πώς αλλάζουν οι εποχές και έρχονται τα πράγματα με τέτοιο τρόπο ώστε η Ελλαδίτσα μας, αυτή η μικρή χώρα, να μπορεί να λέει ότι σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας, υπερέχει μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης. Βλέπεις δηλαδή τι έχει η Ιταλία στην ηγεσία της, τι έχει η Ισπανία ή, ακόμα, και η Γερμανία μετά την Merkel, και λες «μάλλον καλά είμαστε βουνά μου εμείς». Και μέσα σε όλα, παρατηρείς και αυτό το χάος στη Βρετανία που ψάχνει τον τρίτο της πρωθυπουργό εντός του 2022.
Η Liz Truss άντεξε 6 εβδομάδες, αλλά το παράδοξο είναι που άντεξε τόσο κι όχι που δεν άντεξε παραπάνω. Είναι πραγματικά ακατανόητη αυτή η πολιτική εξέλιξη μετά την παραίτηση του Boris Johnson. Αντί η χώρα να πάει κανονικά σε εκλογές εθνικές, δίνεται η δυνατότητα στο κόμμα των Συντηρητικών να αναδείξουν νέα ηγεσία, άρα αυτή η ηγεσία να πάρει και τα ηνία της χώρας. Πώς γίνεται κάτι τέτοιο;
Οι Βρετανοί το 2019 ψήφισαν τον Boris Johnson. Ως ηγέτη των Συντηρητικών μεν, αλλά τον Boris Johnson. Και φεύγει αυτός και πρέπει να αποδεχτούν την Liz Truss; Μια Truss που ψηφίστηκε από μόλις 81.000 μέλη του κόμματος;
Δηλαδή για 6 εβδομάδες η Βρετανία είχε πρωθυπουργό ένα άτομο που το υποστηρίζουν εντός του κόμματος της 81.000 άτομα και εκτός του κόμματος της κανείς. Πρέπει να είναι μια πολύ σπάνια περίπτωση για μια χώρα αυτού του μεγέθους να έχει πλειοψηφική κυβέρνηση με επικεφαλής ένα πρόσωπο που το ψήφισαν μόλις 81.000 άτομα σε έναν πληθυσμό 67 εκατομμυρίων.
Αυτό που βλέπουμε να γίνεται στη Βρετανία, είναι μάλλον η κορωνίδα μιας πολιτικής κατρακύλας για την Ευρώπη, στην οποία τα μικρά κράτη έχουν πολύ πιο στέρεες πολιτικές ηγεσίες, που δείχνουν, σε αυτό το γύρισμα της παλίρροιας, να αντιλαμβάνονται καλύτερα τις απαιτήσεις σε επίπεδο ενεργειακό, οικονομικό, πολιτικό, στα πάντα.
Είτε σιχαίνεσαι τον Μητσοτάκη είτε τον καραγουστάρεις, αν τον συγκρίνεις με τον Scholz ή την Truss ή την Meloni; Πού υστερεί; Κι όχι μόνο ο Μητσοτάκης. Και ο Petr Fiala της Τσεχίας, η Sana Marin της Φινλανδίας είναι δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις ηγετικής υπεροχής. Από τις κραταιές δυνάμεις της ηπείρου, μόνο η Γαλλία έχει μια σημαντική οντότητα.
Το ερώτημα βέβαια που γεννάται, είναι αν το πολιτικό μέγεθος είναι κάτι που το αποκτάς στην πορεία ή κάτι με το οποίο γεννιέσαι. Για κάποιους, δεν θα το μάθουμε ποτέ. Για άλλους, βλέπουμε πως η παρουσία τους στα κοινά, αν και στο ξεκίνημα πέρασε διά πυρός και σιδήρου, τώρα είναι γεμάτη εμπειρία και με ικανότητα να συνεισφέρουν και να καθοδηγήσουν.
Η αλήθεια είναι πως με ελαχιστότατες εξαιρέσεις, δε μπορούμε να πούμε ότι οι ευρωπαϊκές ηγεσίες μας θάμπωσαν με την ικανότητα τους στο κρίσιμο 2022, στο έτος της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, στο έτος του τέλους του Putin. Κι ίσως αυτό να είναι ένα σαφές δείγμα μιας πανευρωπαϊκής ηγεσίας που φαίνεται στους Επιτρόπους, δηλαδή στην Ursula von der Leyen, στον Borell και όλους όσοι είναι επικεφαλής σε θεσμικά όργανα της Ε.Ε.
Ίσως δηλαδή, αυτό που λέγαμε τόσον καιρό, να είναι τώρα πιο ορατό από ποτέ: μια κεντρική ηγεσία που σταδιακά θα πάρει πάνω της όλες τις αρμοδιότητες και ευθύνες, με τους πρωθυπουργούς και τους προέδρους να είναι ολοκάθαρα υπό- γιατί δεν θα είναι και ικανοί για να διαχειριστούν αυτά που διαχειρίστηκε με επιτυχία η Merkel για παράδειγμα.
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Συνελήφθη στη Νορβηγία γιος φίλου του Putin για χρήση drone – Αυτή είναι η 7η σύλληψη Ρώσου υπηκόου
«Παράξενο» φαινόμενο στον Λίβανο: Οι πολίτες ληστεύουν τους ίδιους τους τους εαυτούς μέσω τραπέζης
Προειδοποιεί για οικονομική ύφεση ο Jeff Bezos: «Προετοιμαστείτε για πολύ δύσκολα»
