Κάθε φορά που κάποιος γράφει «σταμάτα να γλύφεις», «ρε γλύφτη» ή «θέλω να σε γλύψω», μου στρίβει το μάτι. Αυτό το τελευταίο είναι προφανώς σεξουαλικό και το λέει συνήθως ένας άντρας σε μια γυναίκα ή μια γυναίκα σε έναν άντρα, ή εγώ σε μια γυναίκα και ποτέ μια γυναίκα σε μένα. Απλά εγώ το γράφω σωστά, με -ει και όχι με -υ. Τώρα, πώς ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να χωρέσει σε μια λέξη και το -ει και το -υ, είναι θαύμα.
Η υπόθεση των Γλυπτών του Παρθενώνα είναι πραγματικά πολύ διδακτική. Διδακτική για το ότι είχαν δίκιο οι σεναριογράφοι του Men In Black. Υπάρχει αυτή η συσκευή διαγραφής της μνήμης και κάθε φορά που ένα κόμμα φεύγει από την εξουσία, περνάει από έναν προθάλαμο και του σβήνουν όλες του τις πράξεις, για να μπορεί να κριτικάρει την επόμενη εξουσία όταν θα κάνει ακριβώς τα ίδια που έκαναν κι αυτοί, χωρίς να κοκκινίζουν που κατηγορούν όσα δεν δέχονταν να τους κατηγορούν. Λαβύρινθος.
Κοντά 4 χρόνια πριν, ο ΣΥΡΙΖΑ υπέγραφε μια συμφωνία, αυτή των Πρεσπών, εν μέσω κοινωνικής πόλωσης και άκουγε την τότε αντιπολίτευση Μητσοτάκη να επικρίνει τη συμφωνία, κάνοντας λόγο για μια σαφή διεκδίκηση που δεν θα περιείχε το όνομα «Μακεδονία» σε καμία περίπτωση ως προς τη σημερινή Βόρεια Μακεδονία.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που είχαν πει και πριν το 2019 του λόγου τους μπαρούφες που είχαν μέσα τους ολίγη από πατριωτισμό, ή μπαρούφες οικονομικών διεκδικήσεων από την Ευρωζώνη, ήξερα πως ήταν η πιο ρεαλιστική κατάκτηση που θα μπορούσε να έχει η Ελλάδα για να λήξει μια και καλή ένα ζήτημα που σερνόταν κοντά 30 χρόνια.
Κι έρχεται η άτιμη, η κακούργα η μοίρα να τους σκάσει στα μουτράκια σαν ένα τσουνάμι αυτά που δεν αποδέχονταν τότε ως κατηγορία για να τα πουν οι ίδιοι.
Τώρα είναι ένα άλλο ζήτημα ύψιστης πατριωτικής ευθύνης, όπως το διατυμπανίζουν στην Κουμουνδούρου, αυτό των Γλυπτών του Παρθενώνα. Τα τελευταία 24ωρα έχει ενταθεί η κουβέντα γύρω από την επιστροφή τους η οποία με τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί, είναι τέρμα απίθανο να συμβεί με πλήρη παράδοση.
Οι Βρετανοί, το Βρετανικό Μουσείο, έχει να διαφυλάξει μια περηφάνια, μια υπόληψη και να μην μπει σε έναν ατέρμονο κύκλο επιστροφών και στο τέλος μείνει να δείχνει το απόλυτο τίποτα. Οκ, σε μια εποχή που είναι εύκολο το cancel, μπορεί ο καθένας να πει το μακρύ του και το κοντό του, αλλά δεν είναι εδώ Βαλκάνια σου το πα, ούτε παίξε γέλασε και σώπα, που έγραψε ο Άλκης Αλκαίος.
Κανείς δεν παραδίδεται αμαχητί και καμία συμφωνία δεν γίνεται με win-lose. Τα πάντα πρέπει να είναι win-win, ειδάλλως δεν αλλάζει τίποτα και μείνετε Έλληνες να βλέπετε τα ελγίνεια να σαπίζουν στο Βρετανικό Μουσείο. Αν και όταν επιτευχθεί συμφωνία, δε μπορεί να γίνει παρά με κάτι που θα προσφέρουμε κι εμείς.
Ακόμα κι αν μας παραχωρήσουν οι αλαζόνες του Βρετανικού την απόλυτη ιδιοκτησία και πουν «περασμένα ξεχασμένα κι όλα καλά, μας αρέσει η Γαρμπή, ε δεν έγινε και τίποτα βρε αδέρφια, μη χαλάσουμε τις καρδιές μας», δεν θα σηκώσουν και τα βρακιά τους για χάρη μας να μας πληρώσουν κι από πάνω, όπως ζητά εμμέσως πλην σαφώς ο ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είναι σαν εμάς τους Παναθηναϊκούς που κάθε φορά που έφερναν πρόταση για τον Χατζηγιοβάνη, λέγαμε ότι πληρώνουμε τα αεροπορικά και του βάζουμε και κορδέλα.
Υπάρχει επομένως μια διπλωματία γύρω απ΄όλα αυτά και λεπτές ισορροπίες που δεν πρέπει να διαταραχθούν όσο φτάνουμε πιο κοντά σε μια συνεννόηση. Αυτό είναι η διαπραγμάτευση. Δεν είναι «δώκετε μου ρε αλήτες τα μάρμαρα και κόψτε μου κι ένα τσέκι επιταγών γιατί έχω κάτι έξοδα για τη συντήρησή τους».
Αυτό που υποστηρίζει επομένως ο ΣΥΡΙΖΑ, η όλη αντίθεση του δηλαδή στην διεκδίκηση που επιχειρεί το υπουργείο Πολιτισμού και η κυβέρνηση Μητσοτάκη, δεν είναι απλώς ουτοπικό. Είναι και λαϊκισμός, είναι και «δεν ξέρουμε τι μας γίνεται», είναι και «δεν μάθαμε τίποτα 4 χρόνια», είναι και «θα πετάξουμε και 10 αντιθέσεις να έχουμε να λέμε ότι σταθήκαμε απέναντι και καλύψαμε τα νώτα μας αν γίνει καμιά στραβή».
Χώρια που η ελληνική κυβέρνηση δεν είπε ποτέ ότι θα αποδεχτει δανεισμό ή συνιδιοκτησία. Πλήρη ιδιοκτησία συζητιέται, απλώς με έναν τρόπο που το Βρετανικό Μουσείο δε θα φαίνεται ηττημένο ολοκληρωτικά, κάτι που θα έφερνε διεκδικήσεις κι από αλλού. Είναι προφανές πως η πλειοψηφία των εκθεμάτων στο Βρετανικό είναι προϊόν αρπαγής πολιτιστικής κληρονομιάς. Τα περισσότερα μεγάλα μουσεία της Δύσης έτσι έφτιαξαν όνομα. Κι αν υπάρχει τρόπος να επιστραφούν στους νόμιμους κατόχους και να απολογηθούν, ακόμα καλύτερα. Να υπάρχει όμως και μια αντίληψη του περιβάλλοντος.
Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται πόσο μείον τους βγάζει ότι δεν δείχνουν σύμπνοια ούτε σε ένα ζήτημα που δεν περίμενε ποτέ κανείς ότι θα μπορούσε να φέρει αντίθεση. Ούτε αντιλαμβάνονται πόσο σημαντικό πολιτικό επιχείρημα θα ήταν, αν επέστρεφαν τα Γλυπτά, να λένε πως είχαν μερίδιο στην επιτυχία, επειδή συντάχθηκαν με την κυβέρνηση.
Κι αυτή η τακτική, φαίνεται να είναι κάτι σαν φετίχ για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ μου θυμίζει εμένα όταν είμαι σε μπαρ και βλέπω 3 παρέες με ωραίες κοπέλες που είναι σε διαφορετικά σημεία. Θα στοχεύσω μια κοπέλα στη μία παρέα για φλερτ ξέροντας πως θα έρθει χυλόπιτα, αλλά θα πάω. Και μόλις δω ότι δεν τσουλάει, θα γυρίσω να κοιτάξω μια άλλη. Και πάει λέγοντας. Στο τέλος της βραδιάς μετράω τις χυλόπιτες κι όχι αυξημένα ποσοστά.
Έτσι κι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν ξέρω αν θα επαναφέρουν στη ρητορική το θέμα των παρακολουθήσεων όταν θα μπούμε σε προεκλογική περίοδο και επίσημα. Αλλά πλέον δεν ασχολούνται με αυτό. Πέρασε από μπροστά τους το θέμα με τα Γλυπτά και επικεντρώθηκαν εκεί. Μετά, πέρασε το θέμα με την έλλειψη φαρμάκων και ζητάνε να κλείσουν παράνομες φαρμακαποθήκες.
Κι είναι πραγματικά αρκετές φορές αλγεινή η γλώσσα του σώματος τους στις δημόσιες τοποθετήσεις τους. Χαρακτηριστική περίπτωση αυτή του Τζανακόπουλου στο OPEN το πρωί, όπου αφού έχει προηγηθεί μια συζήτηση με τον Θάνο Πλεύρη, υπουργό Υγείας, για τις ελλείψεις και τα γενόσημα, τοποθετείται μετά ο υπουργός για την Πάολα και ο party pooper ο Τζανακόπουλος, επειδή θέλει απλά να πει αυτό που θέλει να πει, πετάγεται σαν μπάρμπας σε καφενείο και λέει «τις παράνομες φαρμακαποθήκες να κλείσετε».
Σαν αυτούς που αν γίνει κάτι καλό, δε θα το σχολιάσουν, αλλά θα γυρίσουν να πουν «δεν κοιτάτε να κάνετε το τάδε, αυτό σας μάρανε».
Γενικώς, ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει να πιαστεί απ΄οτιδήποτε εμφανίζεται μπροστά του, αλλά όλα γλιστράνε από τα χέρια του και παραπατάει και τρώει τα μούτρα του.
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Βρεφοκτονία στη Βέροια: Ομολόγησε η 29χρονη ότι πέταξε το μωρό στον Αλιάκμονα
