Το βράδυ της Κυριακής η Ευλαμπία Ρέβη δάκρυζε μπροστά σε έναν ηλικιωμένο κύριο που έκλαιγε δίπλα της γιατί δεν είχε πια που να πάει, δεν ήθελε να αφήσει το σπίτι του. Το τηλεοπτικό κοινό έβλεπε μια στιγμή που μια δημοσιογράφος έβαζε την ανθρώπινη υπόσταση της πάνω από τη δημοσιογραφική ιδιότητα και την χειροκρότησε γι΄αυτό, της απέδωσε τα εύσημα. Λίγες ημέρες νωρίτερα, ο Θοδωρής Ιακωβίδης λύγιζε μετά από την προσπάθεια του στους Ολυμπιακούς Αγώνες, μιλούσε για τις δυσκολίες του αθλητισμού και πλήθος ανθρώπων του έτειναν χείρα στήριξης και βοηθείας.
Τα δύο αυτά πρόσωπα ήταν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων πριν από τα βράδια που τους έμαθε μια ολόκληρη χώρα. Η δύναμη της τηλεόρασης. Η δύναμη της εικόνας. Και η δύναμη των social media όμως. Η δύναμη του Instagram. Πριν το ξέσπασμα του, ο Θοδωρής Ιακωβίδης είχε κάτω από 5.000 ακόλουθους στο Instagram. Μέσα σε τρία 24ωρα έφτασε τους 190.000 και τώρα βρίσκεται στους 219.000 ακόλουθους. Δεν υπάρχει άλλος αθλητής του κλασικού αθλητισμού με τόσους ακόλουθους. Μόνο ο Πετρούνιας έχει περισσότερους κι αυτό το πέτυχε μετά από 7-8 χρόνια που βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο του αθλητισμού. Το έχτισε με μετάλλια.
Ο Θοδωρής Ιακωβίδης δεν πήρε κάποιο μετάλλιο. Όμως ο τρόπος και η ειλικρίνεια του προσέφεραν ένα σημείο ταύτισης με το κοινό. Ο κόσμος έδειξε σε αυτούς τους Ολυμπιακούς ότι δεν τρελαίνεται να βλέπει νικητές και χρυσούς Ολυμπιονίκες, ιδίως όταν εκκινούν ως outsider. Του αρκεί να βλέπει νέα παιδιά να πετυχαίνουν το όνειρο τους να εκπροσωπήσουν τη χώρα τους. Ίσως αυτό να συνέβη σε αυτή την περίοδο που η πανδημία προσέφερε ελαφρυντικά σε όλους. Μπορεί…
Η Ευλαμπία Ρέβη, απόφοιτος του τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ στο ΕΚΠΑ, έχει κάνει ρεπορτάζ σε κρίσιμες στιγμές, έχει παρουσιάσει δελτία, βρίσκεται στον πυρήνα της δημοσιογραφίας. Έπρεπε να συμβούν οι φωτιές, έπρεπε να βρεθεί σε εκείνο το σημείο, να αντιδράσει έτσι ο παππούς για να αναδειχθεί η δουλειά της και, πάνω απ΄όλα, ο χαρακτήρας της. Από τους 4.000 ακόλουθους περίπου, μέσα σε 2 ημέρες έχει ξεπεράσει τους 41.000. Η Ευλαμπία Ρέβη δεν έκανε κάποιο διεισδυτικό ρεπορτάζ. Έκανε τη συνηθισμένη δημοσιογραφική της δουλειά. Τη συνδύασε όμως με την ψυχή, τη συνδύασε με το αυτονόητο και με το αντικειμενικό και γι΄αυτό ο κόσμος την αποδέχτηκε.
Χωρίς να βρίσκω γόνιμη τη σύγκριση ανάμεσα στα πρόσωπα που ανέδειξαν οι δύσκολες στιγμές της πυρκαγιάς ή οι Ολυμπιακοί Αγώνες με τους influencers, έχει μεγάλο ενδιαφέρον το τι πρόσωπα πήραν χώρο ενώπιον του κοινού, πώς τα αγκάλιασε αυτό το κοινό και πως έσπευσε να τα αποζημιώσει, έστω και με αυτό το άχαρο follow.
Ευρισκόμενοι στον κολοφώνα της σχέσης μας με τα social media, σε μια περίοδο που τα χρησιμοποιούμε πολύ περισσότερο με κοινωνικό αντίκτυπο, αυτό που θα μείνει όταν όλα αυτά περάσουν στα πίσω τμήματα της μνήμης και γίνουν λήθη, είναι ενδεχομένως και το μεγάλο διακύβευμα.
Τα παιδιά των δακρύων πάντως, έδειξαν έναν άλλο δρόμο, πολύ πιο αποδεκτό στο κοινό, μα και με ανάγκη για περισσότερη ψυχική τοποθέτηση και κατάθεση. Δεν είναι κακό να ρέπουμε προς την ευκολία. Είναι άχθος ψυχικό να πάμε στο δύσκολο και να επιλέγουμε αυτό κάθε φορά. Τα social media είναι ο κατ΄εξοχήν τόπος όπου επιλέγουμε το εύκολο και δεν έχει τόσο μεγάλο αντίκτυπο. Τη στιγμή όμως που μετράει, που ο αντίκτυπος μεγεθύνεται, τότε ακολουθούμε το δύσκολο.
Αυτό το μονοπάτι παρέδωσαν στον κόσμο η Ευλαμπία Ρέβη και ο Θοδωρής Ιακωβίδης. Στην περίπτωση τους η δύναμη της εικόνας ήταν γαλαντόμα και για μια σπάνια περίπτωση, ουσιαστική!
