Από τις 2 Αυγούστου μέχρι τις 13 του μήνα, πύρινα μέτωπα ήταν ενεργά σε όλη την ηπειρωτική χώρα. Κάποια ακόμα παραμένουν, αλλά ευτυχώς είναι υπό έλεγχο. Ένα από τα ενεργά είναι για παράδειγμα αυτό στους Σιναράδες στην Κέρκυρα. Για αυτές τις 11 ημέρες ένας ολόκληρος λαός συμμετείχε σε επιχειρήσεις βοήθειας προς τους πυρόπληκτους, προς τους πυροσβέστες και προς τη χλωρίδα και την πανίδα που καταστράφηκαν. Σε αυτό το διάστημα ήταν έντονη η αναφορά μιας συγκεκριμένης λέξης στα social media με αιτία τις αναρτήσεις από παραλίες και κλαμπ που έκαναν κάποιοι, ενώ η χώρα καιγόταν. Ενσυναίσθηση. Κοινωνική αντίληψη, θα λέγαμε εμείς.
Αυτό το χάρισμα φαίνεται πως είναι παντελώς απόν σε κάποιες κατηγορίες ανθρώπων, μα και σε ολόκληρες περιοχές. Τρανό παράδειγμα η Κέρκυρα, όπου το οικτρό «έθιμο» να στήνουν μια δεύτερη Κυριακή του Πάσχα τον Δεκαπενταύγουστο, συνεχίστηκε και φέτος, σαν να μην έχει συμβεί απολύτως τίποτα.
Σε αρκετά σημεία του νησιού είχαν στηθεί υπαίθριες σούβλες όπου κρέμονταν νεκρά αρνιά και κατσίκια, τα ζώα δηλαδή που διαθέτει η κτηνοτροφία του νησιού. Για να το κάνουμε νιανιά, την ώρα που οργανώσεις παλεύουν να στηρίξουν οικονομικά κτηνοτρόφους στην Εύβοια και την Πελοπόννησο, ώστε να κρατήσουν ζωντανά τα παραγωγικά τους ζώα, με στόχο να τα σκοτώσουν οι ίδιοι κάποια στιγμή για να τα πουλήσουν στην αγορά ως κρέας, κάποιοι άλλοι σκότωναν με άνεση αυτά τα ζώα γιατί δε μας φτάνει η μια Κυριακή του Πάσχα, πρέπει να έχουμε και μια δεύτερη…
Πέρα από το πλήγμα που υφίσταται η πανίδα της χώρας με τις συνεχιζόμενες μαζικές σφαγές ζώων, κάτι που πρέπει κάποια στιγμή να οριοθετηθεί νομοθετικά, είναι και το ζήτημα του σεβασμού προς το ίδιο μας το είδος. Έχω αποδεχτεί ότι πια ο άνθρωπος ελάχιστα νοιάζεται για τα άλλα είδη. Αλλά να μη νοιάζεται ούτε καν για το δικό του με το οποίο υποτίθεται πως μοιράζονται γλώσσα, θρησκεία και τόπο; Δηλαδή ποιο είναι το μήνυμα από την Κέρκυρα προς τους πυρόπληκτους; Όσο εσείς καιγόσασταν και διαλυόταν η ζωή σας, εμείς στήσαμε τσιμπούσι με ψησταριές, δηλαδή με φωτιά και κάρβουνα και τρώγαμε στο όνομα μιας θρησκείας.
Με όλο το συμπάθειο, αλλά μόνο χριστιανοί δεν είστε όλοι εσείς που δολοφονείτε τη φύση και το χρεώνετε στο Θεό, τον Χριστό και την Παναγία. Εκκλησιαστικοί ναι, είστε. Παπαδοπιστοί ναι, είστε. Χριστιανοί όχι. Γιατί αν ήσασταν, θα αντιλαμβανόσασταν ότι για μια φορά θα έπρεπε να επικρατήσει η αγάπη προς την ίδια τη φύση και να υπάρξει έστω μια παύση αυτού του εθίμου. Θα έπρεπε αυτή τη φορά να δείτε πέρα από την προσωπική σας ικανοποίηση. Αυτό τουλάχιστον διδάσκει η θρησκεία την οποία χρησιμοποιείτε κατά κόρον για να δικαιολογήσετε τα εγκλήματα σας.
Καμία αγάπη δεν υπάρχει στη συνεχιζόμενη μαζική δολοφονία και στη συνεχιζόμενη καταστροφή της φύσης. Αυτό θα έπρεπε ως τώρα να σας το έχει μάθει ο χριστιανισμός!
Υ.Γ. Αναμένεται με ενδιαφέρον και η κυνηγετική περίοδος που ξεκινά στις 20 του μήνα. Άλλος λόγος περηφάνιας για τούτο τον τόπο. Μη τυχόν και πάρει μια ανάσα το περιβάλλον, μην του δώσουμε χρόνο ανάκαμψης…
