Συνήθως, ο θάνατος ενός προσώπου που είχε οικουμενική επίδραση και είχε μπει στην καρδιά τόσων ανθρώπων, οδηγεί όλους μας να ενωθούμε για να αποτίσουμε φόρο τιμής. Έτσι έγινε με τον Μίκη Θεοδωράκη, για τον οποίο κανείς δε θα μπορούσε να βρει ψεγάδι στη μουσική του διαδρομή, ακόμα κι αν έκανε συμφωνία με τον διάβολο. Τα έφερε έτσι η μοίρα που την ίδια μέρα με τον Μίκη πέθανε και ο Mad Clip και στο μυαλό πολλών υπήρχε νόημα να γίνουν συγκρίσεις με βάση του τι προσέφερε ο καθένας μουσικά.

Από τη μία έχουμε έναν άνθρωπο αγωνιστή που υπέστη εξορίες και βασανισμούς και έφτασε πολλές φορές κοντά στο θάνατο, ο οποίος έφυγε πλήρης ημερών και το είχε δηλώσει και ο ίδιος. Από την άλλη έναν 34χρονο που ήταν απερίσκεπτος στο δρόμο, όχι μόνο χθες, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις, και στέρησε τον εαυτό του από τους φίλους και την οικογένεια του που θρηνούν. Πέθανε δηλαδή ένας νέος άνθρωπος.

Κανονικά αυτό θα έπρεπε να είναι το στόρι, αν έπρεπε σώνει και ντε κάποιος να μπει στον παραλογισμό του να συγκρίνει τις δύο απώλειες, αν θέλουμε να το δούμε με κάπως κυνικό τρόπο εμείς που είμαστε εξωτερικοί παρατηρητές.

Στην περίπτωση του Mad Clip όμως λειτούργησε ένα σοσιαλμιντιακό θυμικό που λέγεται FOMO. Σημαίνει Fear Of Missing Out και είναι ένα ψυχολογικό effect που σε κάνει να νιώθεις απομονωμένος, οπότε προβαίνεις σε μια ανάρτηση που σε βάζει και σένα κάτω από τη μεγάλη ομπρέλα.

Ο θάνατος του Mad Clip δεν έφερε μόνο συλλυπητήρια από ανθρώπους που τον είχαν γνωρίσει ή γούσταραν τη μουσική και τον χαρακτήρα που έβγαζε. Ούτε καν από ανθρώπους που θεωρούσαν ότι η μουσική που πρέσβευε δεν ήταν ο δαίμονας της εποχής, αλλά κάτι που χωράει μουσικά.

https://www.intronews.gr/4427-2-mad-clip-oi-sinadelfoi-kai-filoi-antio-light

Ήρθε κι από ανθρώπους που είχαν κατακρίνει τα τραγούδια του και τα αποκαλούσαν σκουπίδια. Όχι μόνο τα δικά του, αλλά και της σύγχρονης ραπ-τραπ εν γένει.

Για ποιο λόγο όμως θα έπρεπε να έχει θέσει αυτή η απέχθεια όταν λες συλλυπητήρια; Τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με την απώλεια ενός νέου ανθρώπου, έστω και με δική του ευθύνη; Αν κάποιος θέλει να νιώσει τόσο «φασέος» και να συλλυπηθεί, ας βάλει ένα άνιωθο «RIP» κι ας πάει παρακάτω.

Το ότι μπορεί να σιχαινόταν τη μουσική του Mad Clip χρήζει αναφοράς; Στα δικά μου μάτια σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον, ότι ένας θάνατος δημιουργεί μια μικρή ενοχή, ακόμα και σε τόσο άσχετους με τον νεκρό ανθρώπους, που ίσως με αυτόν τον τρόπο να ψάχνουν εξιλέωση. «Εγώ δεν άκουγα τη μουσική του, αλλά λυπάμαι». Θεμιτό μεν, άτοπο δε.

Η δεύτερη ερμηνεία και πιο πιθανή, είναι ότι βγαίνει μια ασυνείδητη επίδειξη μεγαλοψυχίας. Του στυλ «δείτε με, εγώ που τον μισώ, συμπονώ τους οικείους του και πείτε μου μπράβο γιατί έχω μεγάλη καρδιά». Είναι σαν το γνωστό στα αθλητικά σάιτ που γράφουν κάποιοι «αν και τάδε ομάδα, περαστικά στο παλικάρι». Μάστιγα.

Αν θέλετε να πείτε συλλυπητήρια, έστω και με άψυχο τρόπο, να το κάνετε. Αν είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη της συμμετοχικότητας, καλοδεχούμενοι. Αλλά δε χρειάζεται να γίνει έτσι. Όπως και δε χρειάζεται να πιέσει κανείς τον εαυτό του να νιώσει άσχημα με τον θάνατο του Mad Clip και του κάθε Mad Clip. Όσοι πόνεσαν, πόνεσαν. Όσοι δεν πόνεσαν, δε θα τους στήσει κανείς στο απόσπασμα.

Υ.Γ. Εξίσου άκαιροι και αφελείς είναι όσοι φανατικοί θαυμαστές του Mad Clip την «πέφτουν» στα social media σε γνωστά πρόσωπα, επειδή δεν έκαναν καμία ανάρτηση για τον θάνατό του ή επειδή ανέβασαν «χαρούμενες φωτογραφίες». Λες και αν δε γίνει ανάρτηση, δε λυπάσαι. Αν δεν το διατυμπανίσεις, τότε χαίρεσαι που πέθανε κάποιος. Λες και υπάρχει κάποια υποχρέωση να γράψεις πράγματα δημόσια για άνθρωπο που δεν τον γνώριζες καθόλου.