Την περασμένη Πέμπτη συνέβησαν δύο τραγικά γεγονότα. Ο Μίκης Θεοδωράκης απεβίωσε στα 96 του χρόνια και ο Mad Clip σκοτώθηκε σε τροχαίο στη Βουλιαγμένη, στα 34 του. Δύο πρόσωπα άσχετα μεταξύ τους, με εντελώς διαφορετική πορεία στο καλλιτεχνικό στερέωμα και εποχή, που όμως βύθισαν στο πένθος τους συγγενείς τους, τους φίλους τους και τους θαυμαστές τους. Στα social media υπήρχαν εκ διαμέτρου πένθιμες αναρτήσεις, μέχρι φυσικά, να ξεκινήσουν τα πρώτα κακόβουλα και επικριτικά σχόλια.
Από τη μία, ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν ένας σπουδαίος καλλιτέχνης – σύμβολο για την Ελλάδα, ένας από τους λίγους διεθνούς εμβέλειας Έλληνες, με μακρά πορεία στην τέχνη. Η μουσική του –την οποία και υπηρέτησε για σχεδόν 80 χρόνια– ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, τα έργα του ερμηνεύτηκαν από κορυφαίους τραγουδιστές, ενώ άφησε το αποτύπωμά του και στην πολιτικοκοινωνική κατάσταση της χώρας από τη δεκαετία του ’60 και μετά.
https://www.intronews.gr/4450-2-mikis-theodorakis-anthony-quinn-sirtaki-1995
Από την άλλη, ο Mad Clip τα τελευταία χρόνια υπήρξε υπηρέτης της trap μουσικής – τα τελευταία τρία είχε γνωρίσει επιτυχία- έχοντας μεγάλη απήχηση στο νεανικό κοινό. Στην σύντομη καριέρα του πρόλαβε να συνεργαστεί και με μεγάλα ονόματα της σύγχρονης μουσικής, όπως την Ελένη Φουρέιρα, την Τάμτα και το Stan. Ήθελε, όπως λέγεται, να αφήσει την δική του ιστορία στην ελληνική trap μουσική και να μπορέσει στο μέλλον να βοηθήσει στα πρώτα τους βήματα και άλλους καλλιτέχνες. Το γκάζι στα 150 χλμ, δυστυχώς, δεν του επέτρεψε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα.
https://www.intronews.gr/4496-2-skoupidi-i-mousik-tou-mad-clip-krima-pethane
Σε καμία περίπτωση δεν τίθεται θέμα σύγκρισης εδώ. Ωστόσο, αυτοί οι δύο άνθρωποι έχουν ένα κοινό. Τους έμελλε να φύγουν από τη ζωή την ίδια μέρα και να στηθεί στα κοινωνικά μέσα ένα ξέφρενο «πανηγύρι», με έμφαση χθες, όπου πολλοί ήταν εκείνοι που έσπευσαν να συγκρίνουν τις δύο ομολογουμένως τραγικές καταστάσεις, την κηδεία του trapper στο Παλαιό Φάληρο με το λαϊκό προσκύνημα του αείμνηστου στη Μητρόπολη Αθηνών.
Είναι λυπηρό και ασέβεια να υπολογίζουν κάποιοι το πόσοι πήγαν στον έναν και πόσοι στον άλλο. Το να σχολιάζουν, με πίκρα ή και όχι, το πόσο περισσότεροι βρίσκονταν εν τελεί στην κηδεία του Mad Clip. Έχουμε χάσει τη μπάλα γενικά σαν λαός, αλλά αυτό ξεπερνά κάθε όριο. Το να μην αντιλαμβάνεσαι, δηλαδή, πως μπροστά στον θάνατο οι αριθμοί και οι ποσότητες ωχριούν. Το να μην συνειδητοποιείς, πως η κάθε εποχή έχει τα δικά της πρότυπα κι αυτό είναι κάτι που μας αντιπροσωπεύει όλους. Από γενιά σε γενιά. Και είναι τουλάχιστον αισχρό να συζητάει κανείς τέτοιες στιγμές ποιον επέλεξε ο κόσμος να αποχαιρετήσει. Δικαίωμα του, απλά και ξεκάθαρα.
Και στους δύο άξιζε ο αποχαιρετισμός στο φινάλε, για διαφορετικούς λόγους στον καθένα. Αυτό έχει σημασία και όχι το αλισβερίσι επικριτικών σχολίων.
Αξίζει όμως να σημειωθεί και κάτι πολύ βασικό που το βλέπουμε όλο και περισσότερο. Η κάθε επόμενη γενιά δεν μαθαίνει, δεν λαμβάνει σωστά ερεθίσματα, δεν αναγνωρίζει και δεν ξεχωρίζει τον μουσικό πλούτο της χώρας, παρά μόνο εκτιμά και ταυτίζεται με τέχνες που είναι της «μόδας. Ακόμα και μετά την τεράστια αποθέωση του Μίκη Θεοδωράκη στο Καλλιμάρμαρο, μόλις το 2017, δεν δημιουργήθηκε κάποια σύνδεση με τη γενιά των 16 και κάτω που είναι κατά βάση το κοινό της trap σήμερα. Ή πιο σωστά, δεν είχαν μια καθοδήγηση στο να μάθουν και τον Μίκη.
Το πιο βασικό απ΄όλα όμως είναι ότι από τη μία είχαμε έναν πολύ σοκαριστικό και πρόωρο θάνατο, ενός ανθρώπου μόλις 34 ετών, ενώ από την άλλη έναν άνθρωπο που έφυγε πλήρης ημερών και είχε μάλιστα πει και ο ίδιος ότι απλώς περίμενε να πεθάνει. Είναι εύλογο λοιπόν το σοκ στην πρώτη περίπτωση να προσελκύσει περισσότερο κόσμο, αν θεωρήσουμε ότι αυτό λένε οι αριθμοί.
