Όταν κάποιο φυσικό φαινόμενο συμβαίνει στη χώρα, τείνουμε όλοι να κάνουμε την εξής σκέψη: «Ζούμε από θαύμα». Είναι μια αλήθεια, δυστυχώς, ειδικά όταν γινόμαστε μάρτυρες ακραίων φυσικών φαινομένων που, τελευταία, προκαλούν μια σειρά από προβλήματα, εν έτει 2021. Η κακοκαιρία «Μπάλλος» που για δύο ημέρες έπληξε την Αττική (και όχι μόνο), συνοδεύτηκε από εικόνες που δεν περίμεναν τα μάτια μας να δουν, από μια βροχόπτωση.
Ο Κολωνός και το κέντρο της Αθήνας πλημμύρισαν, μαθητές βγήκαν από σχολείο της Νέας Φιλαδέλφειας φτιάχνοντας γέφυρα με τα θρανία, λεωφορείο φράκαρε στη Νέα Σμύρνη και οι άτυχοι επιβάτες χρειάστηκε να απομακρυνθούν από αυτό, παραλίγο κολυμπώντας. Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν μια απλή βροχόπτωση. Σε 12 ώρες έπεσαν στη λεκάνη του Κηφισού 30 εκατ. τόνοι νερού, την Πέμπτη. Από καθαρή τύχη δεν ξεχείλισε το ποτάμι, διαφορετικά θα βλέπαμε και αυτοκίνητα να… ταξιδεύουν.
Μέσα σε όλα τα παράδοξα, όμως, έχω αντιληφθεί και κάτι, το οποίο ξεκίνησε κυρίως από τις καλοκαιρινές φωτιές. Τότε, υπήρχαν άνθρωποι που έριξαν την αιτία για την καταστροφή δάσους στη Βαρυπόμπη, τη βόρεια Εύβοια, την Ηλεία, τη Μάνη και όπου αλλού είχε πιάσει φωτιά, στην κλιματική αλλαγή. Η θερμοκρασία που είχε αγγίξει τους 42 βαθμούς εκείνες τις ημέρες, ήταν αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής που βιώνουμε όλο και περισσότερο, επομένως όλα ήταν ένα φυσικό επακόλουθο. Αντίστοιχα, η έντονη βροχόπτωση, που προφανώς δεν έρχεται κατά παραγγελία αλλά γνωρίζουμε πότε μας δίνει ραντεβού, ήταν εξίσου της μοιραίας αυτής κατάστασης που ζει ο πλανήτης και όλοι μας.
Με λίγα λόγια, οτιδήποτε ακραίο συμβαίνει από εδώ και στο εξής, ξέρουμε ποιον θα δείχνουμε με το δάχτυλο μας. Όχι.
Είναι γεγονός πως η κλιματική αλλαγή θα οδηγήσει σε συνέπειες που όσο περνάνε τα χρόνια θα είναι περισσότερο επώδυνες, όμως κάπως πρέπει να συμβάλλει και το κράτος. Για παράδειγμα, γνωρίζαμε πως ο «Μπάλλος» θα φτάσει στην Ελλάδα και θα είναι ένα επικίνδυνο φαινόμενο, άρα θα μπορούσαν οι αρμόδιοι, κάποιες ημέρες πριν, να φροντίσουν να καθαριστούν τα φρεάτια. Όχι να γίνεται αφού έχουν πλημμυρίσει οι δρόμοι. Και όχι μόνο όταν σκάει μια βροχόπτωση. Ας μπει στη λίστα με τις δουλειές που πρέπει να γίνονται συνεχώς.
Στις φωτιές αντίστοιχα, γίνονται προειδοποιήσεις για ενδεχόμενο πυρκαγιάς. Πόσω μάλλον όταν βράζει ο τόπος. Στήνεις ένα σχέδιο λοιπόν, οργανώνεις περιπολίες για να αποφευχθεί και η πιθανή απόπειρα εμπρησμού (γιατί περί αυτού επρόκειτο). Προφανώς δεν γίνεται να βρίσκεσαι σε όλα τα σημεία, αλλά ίσως έτσι να προλάβεις τα χειρότερα.
Είναι βολικό να μην αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη για το χάος που δημιουργείται κάθε φορά, αλλά επιτέλους κάποιος πρέπει να την πάρει. Ούτε επιτρέπεται μαθητές να κάνουν μάθημα σε κοντέινερ ούτε οι οδηγοί να κολλάνε στους δρόμους για ώρες -την ώρα που πρέπει να πάνε στη δουλειά τους- ούτε να βγαίνουν επιβάτες με τις τσάντες τους ψηλά για να μην βουτήξουν στη λάσπη. Δεν ζητάμε το τέλειο, προφανώς και λάθη θα γίνονται όταν κάτι ακραίο συμβαίνει, αλλά τουλάχιστον το αυτονόητο.
Δεν είναι όλα αποτέλεσμα (μόνο) της κλιματικής κρίσης, λοιπόν, όσα συμβαίνουν, είναι και αποτέλεσμα της κακής επαναλαμβανόμενης οργάνωσης. Και σε αυτό πρέπει να μπει ένα τέλος και στην επόμενη βροχόπτωση να μπορούμε να πάμε στη δουλειά μας σαν άνθρωποι και όχι σαν κάρβουνα αναμμένα από τα νεύρα.
Φωτογραφία: twitter
