Πέρα από τη Νέα Δημοκρατία, που απ’ ό,τι έμαθα, έκαναν πάρτι στο Μαξίμου, και το ΠΑΣΟΚ, που βρήκε το καλύτερο επιχείρημα αποστασιοποίησης από τη γραμμή Τσίπρα και το διατράνωσε παντοιοτρόπως, με ανοιχτό στόμα, όλοι οι πολιτικοί παρατηρητές, έμειναν από την αναφορά του Αλέξη στην «κυβέρνηση ειδικού σκοπού», πέντε μέρες πριν τις εκλογές. Όπου ο ειδικός σκοπός είναι σκέτες δίκες για κανένα τρίμηνο, με θέμα τις υποκλοπές και τα Τέμπη, μπας και αναβιώσουν μια κατάσταση Novartis. Μήπως κλείσουν αυτή τη φορά και κανέναν μέσα. Δηλαδή, θέλει ο Τσίπρας να πάμε σε μια αναβίωση του «βρώμικου ’89», αλλά με άλλες συνθέσεις, εκεί όπου τη θέση της ΝΔ την παίρνει το ΠΑΣΟΚ και του ΠΑΣΟΚ η Νέα Δημοκρατία. Κι αντί να πάει φυλακή ο Ανδρέας Παπανδρέου, να πάει ένας Μητσοτάκης. Πάρα πολύ ωραία νέα… Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε, που έλεγε ο Ηλιόπουλος.
Το αξιοπερίεργο είναι ότι ενώ όταν έβραζε το θέμα των παρακολουθήσεων, απεδείχθη πως ουδεμία σοβαρή γραντζουνιά έκανε στα νούμερα του Μητσοτάκη και της ΝΔ. Έτσι, εγκαταλείφθηκε για να περάσουμε σε άλλες θεματικές, μέχρι που έσκασαν τα Τέμπη. Ποιος είναι ο σοβαρός λόγος που έκανε τον Τσίπρα να πιστεύει ότι 10 μήνες μετά, θα παίξει την ίδια κασέτα και θα κερδίσει παραμονές εκλογών; Ανεξήγητο. Αυτό είναι τα X-Files στο μυαλό του ΣΥΡΙΖΑ.
Το πρόβλημα είναι ότι τα λεγόμενα του Τσίπρα κατά την διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας, δεν έχουν κανέναν ειρμό. Από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα κι ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή.
Τη μία θέλει «κυβέρνηση προοδευτικών δυνάμεων». Μετά, ανοίγει την πόρτα για «κυβέρνηση ηττημένων». Μετά, σκάει το άλλο τραγελαφικό για «κυβέρνηση ανοχής». Για να φτάσουμε πέντε μέρες πριν τις εκλογές και να ειπωθεί το γραφικό και ανέφικτο, αλλά επικίνδυνο ως σκέψη, για «κυβέρνηση ειδικού σκοπού».
Φαντάζομαι ότι όλοι οι κεντρώοι που δυνητικά θα μπορούσαν να δουν τον ΣΥΡΙΖΑ, με κάποιον τρόπο, θα πέταξαν τη σκούφια τους απ’ τη χαρά για μια περίοδο επερχόμενης αναμπουμπούλας που θα οδηγήσει τη χώρα σε νέες περιπέτειες σαν κι αυτές του 2011-2015 ή, ακόμα χειρότερα, σαν κι αυτές του ’89. Αυτά πέθαναν οριστικά κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το καταλαβαίνει. Δεν έχουμε χρόνο για κρεμάλες στο Σύνταγμα, ούτε και διάθεση για γραφικά νούμερα τύπου Βαρουφάκη να βγάζουν λόγο στην πλατεία. Και μετά θα λένε, όπως είπε η Τσαπανίδου στον ΣΚΑΪ, ότι θα είμαστε και λίγο μαλάκες που μας κορόιδεψε η Νέα Δημοκρατία με προπαγάνδα. Αφού την καλύτερη υπέρ της την κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ πια.
Αυτό το ασυνάρτητο (ή μήπως όχι;) με τις αλλεπάλληλες και αλληλοαναιρούμενες προτάσεις για διάφορες κυβερνήσεις, αν μη τι άλλο δείχνει έλλειψη μιας κεντρικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Πολλοί λένε ότι ο πρόεδρος Αλέξης δεν δέχεται τρίτες γνώμες πάνω στο επικοινωνιακό ζήτημα της εκστρατείας, αν και γύρω του βρίσκονται αρκετοί, απ’ ό,τι γνωρίζουμε. Σε αυτή την περίπτωση, πια, μιλάμε για έλλειψη νηφαλιότητας και focus.
Οι πληροφορίες για το ποιοι παίζουν ρόλο στην προεκλογική καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ, είναι συγκεχυμένες. Δύσκολα οι αντίπαλοι βγάζουν άκρη, λες και είναι κάποιο επτασφράγιστο μυστικό. Άλλος μιλάει για την επιστροφή του αξέχαστου Τζιώτη από την παρέα των «κηπουρών» του Γιωργάκη και του Φάνη Συνοδινού, συνεργάτη του παλιού σκηνοθέτη του Ανδρέα, του Τάσου Μπιρσίμ, άλλοι μιλάνε για άμεση εμπλοκή της Πόπης και του Νάσου Ηλιόπουλου, ενώ στα σποτάκια εμπλέκεται ο Μιχάλης Κωνσταντάτος, γνωστός από τις Άγριες Μέλισσες.
Τα σποτάκια της «μιζεροφιλίας»
Ίσως και γι’ αυτό κάποια σποτάκια του ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τη μόνιμα αρνητική διαφήμιση απέναντι στον Μητσοτάκη κατ’ αποκλειστικότητα και όχι στη ΝΔ (όταν ο Μητσοτάκης έχει 10 πόντους παραπάνω από τη ΝΔ στις δημοσκοπήσεις…), προχώρησαν και στην αναπαραγωγή εικόνων από τη δεκαετία του ’50. Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε στου Λιάκου το ταμπούρι…
Νταουνιάρικο μήνυμα σε νταουνιάρικη σκηνοθεσία. Σε μια εποχή που όλοι θέλουν να βγουν μπροστά και να πετάξουν από πάνω τους μια 12ετία άχθους, φόβου, οικονομικής κατάρρευσης, πολέμων, πανδημίες και θέλουν να δουν ένα φωτεινό και πιο αισιόδοξο μέλλον, ο ΣΥΡΙΖΑ γυρίζει στα παλιομοδίτικα της παραδοσιακής Αριστεράς ότι κάθε μέρα και χειρότερα. Αυτή την Ελλάδα δεν την θέλει κανένας. Ήταν ένα ακόμα αστείο όταν ο Τσίπρας είπε ότι «θα περάσουμε το τελευταίο μαύρο Πάσχα», και την άλλη μέρα έγινε έξοδος-ρεκόρ των εκδρομέων από την Αθήνα (που ερήμωσε) και τα άλλα μεγάλα αστικά κέντρα προς χωριά και νησιά.
Και να πεις ότι αυξήθηκε η ανεργία για παράδειγμα… Αφού μειώθηκε. Αφού όλοι οι οικονομικοί δείκτες δείχνουν ότι η Ελλάδα είναι μετά από μια 12ετία σε μεγάλη άνοδο. Με το να δεις ένα φωτεινό μέλλον, έτσι έρχεσαι πιο κοντά στον Αντρέα, που μιλούσε για αλλαγή, αλλά και καλύτερες μέρες. Το τελευταίο το κάνει ο Μητσοτάκης.
Δεν είναι μόνο η ΕΛΣΤΑΤ που μίλησε για μεγάλο ρυθμό ανάπτυξης το 2022. Δεν είναι τα facts που κάνουν λόγο για διψήφιο ρυθμό ανάπτυξης από την υπόλοιπη Ε.Ε. και για μια τριετία πάνω από τον μέσο όρο. Είναι και ξένοι θεσμοί και brands όπως ΔΝΤ, Goldman Sachs, Barclay’s Card, Bloomberg που εκθειάζουν την ανοδική πορεία της ελληνικής οικονομίας. Μετρήσιμα δεδομένα όλα αυτά, όχι απόψεις.
Ο άχαρος ρόλος της Πόπης
Ταυτόχρονα, η Πόπη για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, μας βγάζει όλους τρελούς, κάνοντας επιθέσεις με αστραπές και βροντές, επί παντός επιστητού. Π.χ. έκραξε όσους λένε ότι ο Τσίπρας μιμείται τον Αντρέα. Αυτό το είπε ο Λάμψιας ή το λέει όλη η Ελλάδα με μείδιαμα;
Δηλαδή, πέρα από τα συνθήματα περί αλλαγής του Ανδρέα που έκλεψε, ότι παντού ο φωτεινός πίνακας πίσω του είναι γεμάτος πράσινο χρώμα. Ότι στις συγκεντρώσεις στην επαρχία, οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ κουβαλάνε πράσινα σημαιάκια ανάμεσα στα κόκκινα. Ότι σε αυτές τις συγκεντρώσεις η φωνή και οι κινήσεις με τα χέρια του Αλέξη και το κοριτσάκι στην αγκαλιά, παραπέμπουν σε Αντρέα, είναι όλα προϊόντα μυθοπλασίας ή κάποιων σκοτεινών κύκλων, ή απλά τσούζουν τα ματάκια και τα αυτάκια όσων τα βλέπουν και τα ακούν; Δηλαδή όλων… Άλλωστε, κι ο ίδιος ο Τσίπρας στο debate μας είπε ότι ο Αντρέας δεν είναι ιδιοκτησία του ΠΑΣΟΚ, αλλά ανήκει στον λαό. Κάνοντας μόνιμα γαργάρα ότι το 1989 ήταν έφηβος κι αν δεν ήταν στην ΚΝΕ και έμπαινε τότε (για να κάνει καριέρα ως καταληψίας), τα θυμάται καλά ποιος πήγε να τον κλείσει φυλακή ως απατεώνα.
Η Πόπη όμως, συνέχισε να μαζεύει καλούμπα και για την περίπτωση της «κυβέρνησης ειδικού σκοπού». Πάλι ότι όλοι κατάλαβαν λάθος και όχι ότι αυτοί κατάλαβαν τι λάθος (;) έκανε ο Αλέξης. Κατελόγισε στη Νέα Δημοκρατία πανικό και παραφροσύνη, όταν το συγκεκριμένο στιγμιότυπο από τη συνέντευξη, παίζει από χθες σε όποιον ανοίγει τηλεόραση ή σάιτ. Τα fake news, δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν αυτά. Αυτά ήταν λεγόμενα του Τσίπρα. Το μεγαλύτερο fake όχι new, αλλά event της 10ετίας, ήταν η συγκέντρωση μετά μουσικής στη Θεσσαλονίκη για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ, η οποία δεν είχε γίνει και δε θα γίνει ποτέ.
Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν
Όλα αυτά, δεν οδηγούν πουθενά τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, υποσκάπτουν τη σοβαρότητα του. Μπορεί να έκλεισε προσωρινά το στόμα του Πολάκη (ντάξει, πρόλαβε να πει Ράνταπλαν τον Ανδρουλάκη και να απειλήσει…τα τρολάκια της ΝΔ ότι από Δευτέρα θα πεινάσουν), αλλά κυκλοφορούν κι άλλοι γραφικοί. Εδώ ο πρώην υπουργός Εξωτερικών (Εξωτερικών, επαναλαμβάνω, όχι υποψήφια τύπου μάνα Κατερίνας Στεφανίδη), ο κ. Κοτζιάς, μας είπε ότι η χαμηλή βαθμολογία που δώσαμε στην Κύπρο στη Eurovision, υποκρύπτει εγκατάλειψη του Κυπριακού και προσπάθεια αποξένωσης της Μεγαλονήσου από την Ελλάδα. Δηλαδή η κυβέρνηση έστησε 5 djs και ραδιοφωνικούς παραγωγούς από Galaxy, Pepper, En Lefko, Red κλπ., να «μαυρίσουν» την Κύπρο για να ανοίξει ο δρόμος της παράδοσής της στην Τουρκία. Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι! Κάποια από τα παιδιά αυτά τα ξέρω και γελάω ακόμα περισσότερο.
Τέλος, τα γραφικά περί αφερεγγυότητας των δημοσκοπήσεων, είναι ένα άλλο ανέκδοτο του ΣΥΡΙΖΑ. Απλά, κανείς δεν γελάει όταν ακούει το ίδιο ανέκδοτο δεύτερη φορά. Σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, το 2015 μια χαρά ήταν τα γκάλοπ στις εκλογές. Το 2019 τα κατήγγειλε ως στημένα και fake. Την άλλη μέρα ζήτησε συγγνώμη ο Τσίπρας από τον Μαύρο της MRB. Τώρα έχουμε πάλι το ίδιο παραμύθι με πασπάλισμα από Τουρκία μεριά, μιας και έπεσαν έξω στα νούμερα του Ερντογάν. Τόσο απλοϊκά. κι απελπισμένα. Το να συγκρίνεις την Τουρκία με την Ελλάδα σε τέτοια θέματα, είναι ένα ακόμα σύντομο ανέκδοτο. Ποτέ σε βουλευτικές εκλογές ο μέσος όρος των γκάλοπ δεν έπεσε έξω, εδώ και δεκάδες χρόνια.
Και οι πρωτόβγαλτοι επικοινωνιολόγοι γνωρίζουν καλά ότι μια προεκλογική καμπάνια δεν πατάει σε πέντε βάρκες. Ο ΣΥΡΙΖΑ κοντεύει να πατήσει σε όλα τα αγκυροβολημένα ενός λιμανιού. Δεν αλλάζεις θέσεις κάθε πενθήμερο. Δεν επικεντρώνεσαι μόνο σε ένα πρόσωπο, χωρίς ταυτόχρονα να αποδέχεσαι το μπρα ντε φερ και να προβάλεις τον εαυτό σου, όταν ο άλλος σε προκαλεί. Επικοινωνιολόγοι αλλά και ψυχολόγοι θα σε συμβούλευαν μετά από μια περίοδο μεγάλου τραύματος, για να μην πέσεις στην κατάθλιψη, να είσαι αισιόδοξος και να προβάλεις ένα καλύτερο μέλλον. Κι όχι αναμάσημα της δυστυχίας σου. Ή του τραύματος.
Ο Μητσοτάκης παίζει κυρίως στην ανάπτυξη και στην οικονομία. Ο ΣΥΡΙΖΑ που παίζει; Όπου κάτσει η μπίλια;
ΥΓ. Όταν ο μεγάλος μουσικός Μιθριδάτης κατεβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένας ήρωας της Ελλάδος και του λαϊκού κινήματος. Όταν ο Σαββόπουλος δηλώνει ότι εύχεται μια αυτοδύναμη κυβέρνηση ΝΔ την Δευτέρα, είναι εχθρός του λαού και χαλάει την υστεροφημία του. Αυτό από τους υποστηρικτές του «ηθικού πλεονεκτήματος», το οποίο πια είναι ένα κουρέλι που κρέμεται διάτρητο όπου συμφέρει.
