Έχω την αίσθηση ότι κάποιοι μας θεωρούν βλάκες, όταν μιλάνε για την υπόθεση του ναυάρχου Αποστολάκη. Είτε αυτοί είναι κυβερνητικοί, είτε Συριζαίοι.

Πρώτον, δεν πιστεύω ότι η επιλογή Αποστολάκη έγινε για να επιτευχθεί κάποια συναίνεση στα θέματα των φυσικών καταστροφών, τα οποία προφανώς και χρήζουν άμεσης – και οργανωμένης πια – αντιμετώπισης. Δεν πιστεύω δηλαδή ότι ένας ναύαρχος, τον οποίο παλιότερα σνόμπαρε ο Σαμαράς, είναι ντε και καλά ο καταλληλότερος ηγέτης επειδή έχει κάνει αρκετούς εικονικούς πολέμους στο Πεντάγωνο. Αν ήθελε ο Κυριάκος έναν άνθρωπο απ΄την κεντροαριστερά, είχε πολλά ονόματα για να διαλέξει, πριν καταλήξει σε υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ.

Πιστεύω απλά, ότι μετά το, ομολογουμένως, επιτυχημένο του άνοιγμα στην κεντροαριστερά, ο Μητσοτάκης στην ουσία θέλησε να ρίξει τορπίλη στον ΣΥΡΙΖΑ, και πιάστηκε από τις επανειλημμένες αναφορές του Τσίπρα για συναίνεση.

Τι πιο φανταχτερό, σε έναν κατά τ΄άλλα άνοστο ανασχηματισμό, απ΄το ότι ένας πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, και δη μεγαλοϋπουργός, ο άνθρωπος που πήρε τη θέση του “συνεταίρου” Καμμένου, πηδάει τα αναχώματα και γίνεται υπουργός στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Στις 24 ώρες που κράτησε αυτό το παραμύθι, αυτή ήταν άλλωστε και η ερμηνεία όλων των σοβαρών αναλυτών.

Τα περί συναίνεσης ακούγονται αφελή, μιας και σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να μαζευτούν όλοι, και ο Τσίπρας και η Γεννηματά και – γιατί όχι; – ο Βελόπουλος με τον Βαρουφάκη και να αρχίσουν τις ψηφοφορίες για πιθανά πρόσωπα. Άσε που η συναίνεση, σύμφωνα με τα όσα γραφικά είπε και ο Αποστολάκης και ο ΣΥΡΙΖΑ, θα έπρεπε να περιλαμβάνει και ομοφωνία στην πολιτική που θα ακολουθούσε το υπουργείο.

Θα γινόταν δηλαδή, κυβέρνηση τύπου Εθνικής Ενότητας για έναν υπουργό…

Δεύτερον, είναι προφανές ότι ο Τσίπρας, αμόλησε καλούμπα, άφησε το έργο να παιχτεί γνωρίζοντας ότι στο τέλος θα χτυπούσε με τα drones τύπου Πολάκη, έναν άνθρωπο του οποίου την ψυχολογία γνώριζε πολύ καλά. Ο Αποστολάκης, μετά την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, εξακολουθούσε να είναι σύμβουλος του Τσίπρα σε εθνικά θέματα και θέματα Αμύνης.

Σαν παγίδα έμοιαζε το σκηνικό. Παγίδα που έπρεπε να την καταλάβουν πολύ νωρίτερα οι άνθρωποι του Μητσοτάκη που ήταν συνομιλητές του Αποστολάκη και να γνώριζαν καλά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο τελευταίος που θα μπορούσε να παίξει το ρόλο ή του κορόιδου ή του καλού Σαμαρείτη. Έτσι δεν είχε πιάσει κορόιδα το 2015 όλους τους υπόλοιπους για να περάσει το τρίτο μνημόνιο υποσχόμενος ότι δε θα πάει σε άμεσες εκλογές;

Τρίτον, αυτά που λέει ο Αποστολάκης ότι κάποιοι τον παραμύθιασαν για τη συναίνεση στο όνομα του, είναι ιστορίες που μπορεί να γίνουν πειστικές, αν τις διηγείται στα εγγόνια του πριν κοιμηθούν το βράδυ. Ανοιχτή γραμμή είχε μόνιμα με τον Τσίπρα και θα μπορούσε να διαπιστώσει σε χρόνο dt, αν είναι αλήθεια ή όχι.

Προφανώς τον έτρωγε να γίνει Υπερυπουργός (πήρε και την Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να δει αν θα πάει σόλο ή avec συζύγου, για να υπάρχει φωτογραφία στο οικογενειακό άλμπουμ). Ζήτησε μάλιστα μόνος του αντί για υφυπουργός, να έχει υπουργικό θώκο, ευχαρίστησε τον Μητσοτάκη όταν το αποδέχτηκε, αλλά προφανώς τρόμαξε, όταν έφυγαν τα πρώτα βλήματα. Κι απ΄ό,τι φαίνεται, άλλες ιστορίες έλεγε κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων στον Τσίπρα και άλλες στους κυβερνητικούς.

Τώρα, πώς από δωσίλογος (έτσι τον είπε ο Πολάκης) και αποστάτης, έγινε μέσα σε μια ώρα έντιμο και άξιο στέλεχος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, είναι μέρος της ίδιας φαρσοκωμωδίας. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ υπουργοποιούσε ανθρώπους από το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, μέσα σε μια νύχτα, δεν τους θεωρούσε αποστάστες, αλλά λαϊκούς αγωνιστές.

Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τα λεγόμενα της Νέας Δημοκρατίας. Ο “σωτήρας” ναύαρχος, έγινε ξαφνικά “κότα”, η οποία μάλιστα θα έπρεπε να φορούσε και πάμπερς, μη τυχόν και κατουρηθεί με την πρώτη στρακαστρούκα ή την πρώτη πυρκαγιά.

Και τελικά, τι έμεινε; Ότι στην ουσία, ο μόνος που την πλήρωσε, φταίει δε φταίει, ήταν ο Χρυσοχοΐδης, μιας και οι πυρκαγιές επέβαλαν και μια κεφαλήν επί πίνακι. Ότι αυτό είναι πλήγμα για την κυβέρνηση και τον Κυριάκο, είναι προφανές, μιας και ήθελε με αυτόν τον ανασχηματισμό, να δώσει μια νέα ώθηση και δείγματα ενός νέου ξεκινήματος.

Είναι σαφές εδώ και λίγο καιρό ότι η άνεση με την οποία κερδίζει εύκολα και με διψήφιες διαφορές ο Κυριάκος τον Τσίπρα στις δημοσκοπήσεις, έχει υπνωτίσει πολλούς στη Νέα Δημοκρατία. Να μην πω και τον ίδιο τον Κυριάκο, ο οποίος μέχρι σήμερα έδειχνε να καταλαβαίνει άμεσα τις κοινωνικές αμφιταλαντεύσεις και φοβίες.

Εξυπακούεται πως η εικόνα του ανασχηματισμού γρατσουνίστηκε, προφανώς πέρασε σε δεύτερο πλάνο η οποιαδήποτε διάθεση επανεκκίνησης, αλλά από την άλλη μεριά και οποιαδήποτε συζήτηση περί συναίνεσης, που επικαλείται κάθε τόσο ο Τσίπρας, φαίνεται σαν κρύο ανέκδοτο που το ξεχνάς γρήγορα και γίνεται φανερό ότι στο κυβερνητικό στρατόπεδο πρέπει να κάνουν ένα κρύο ντους για να συνέλθουν από τη ζεστή σάουνα των δημοσκοπήσεων.