Καθώς ένα ένα sitehopping σήμερα, έπεσα πάνω σε μια είδηση που έλεγε ότι ένας άντρας ονόματι Ανδρέας Κομπόσης κατήγγειλε για εις βάρος του ενδοοικογενειακή βία τη σύζυγό του και μητέρα του γιου τους, την Φαίη Ζαφειράκου, ηθοποιό που μάθαμε από τη σειρά Της Αγάπης Μαχαιριά. Λίγο μετά ο συγκεκριμένος έκανε μια ανάρτηση με κοινή τους φωτογραφία όπου διέψευδε ένα τέτοιο περιστατικό.
Το αρχικό δημοσίευμα όμως, φαινόταν να έχει πληροφόρηση και ανέφερε μάλιστα πως ο κ. Κομπόσης δεν δέχτηκε να ασκηθεί ποινική δίωξη προς την σύζυγό του ούτε να μπει panic button.
Δεν είναι δική μου αρμοδιότητα να βρω αν τελικά έγινε κάτι τέτοιο ή όχι, θέλω όμως να σταθώ σε κάτι που μου έκανε εντύπωση, με αφορμή αυτή την υπόθεση, άσχετη με τα συγκεκριμένα άτομα, αλλά σχετική με το φύλο τους και την αλλαγή ρόλων θύτη-θύματος σε σχέση με αυτό που είναι ο γενικός (όχι απόλυτος) κανόνας.
Σε αναρτήσεις για την αρχική είδηση σε social media pages ιστοσελίδων, είδα με μια πρόχειρη ματιά αρκετά σχόλια, ανδρών κατά βάση, αλλά και γυναικών, που συνοψίζονται ως νόημα στη φράση «καλά ο φλώρος τις έφαγε από μια γυναίκα;».
Θέλω να σταθώ λίγο σε αυτό. Ζούμε σε μια εποχή όπου η γυναίκα δεν είναι πια όπως παλιά. Όχι μόνο σε επίπεδο θέσης, αλλά και σε επίπεδο σωματικής δύναμης. Γνωρίζω είτε από social είτε προσωπικά, αρκετές γυναίκες που αν πηγαίναμε να παίξουμε μπουνιές, που λέει ο λόγος, το πιθανότερο είναι πως θα μου προξενούσαν πολύ περισσότερο πόνο απ’ ό,τι εγώ σε αυτές, που κάνουν squats με barbell από 50-60 κιλά και πάνω, ενώ εγώ με το ζόρι μπορώ να κάνω με 20 και πολλά άλλα παραδείγματα.
Για ποιον λόγο λοιπόν να είναι ντροπή να φάει ξύλο ένας άντρας από μια γυναίκα; Για ποιον λόγο να ντραπεί να το καταγγείλει από φόβο μην τον αποκαλέσουν φλώρο ή «αδερφή», όπως συνήθιζαν να κάνουν παλιά.
Δεν υπάρχει ποτέ ντροπή σε θύμα βίας, είτε είναι γυναίκα είτε άντρας
Πολύ λάθος τα έχουμε όλα καμωμένα στο μυαλό μας που θεωρούμε πως η σωματική δύναμη είναι ζήτημα σεξουαλικού προσανατολισμού και ματσίλας. Και προφανώς ξεκινάει από εμάς τους ίδιους, συντηρείται βεβαίως και από τις γυναίκες, είτε επειδή κάποιες έχουν την απαίτηση ο σύντροφός τους να τις προστατεύσει σωματικά είτε επειδή αναζητούν άντρες με μεγάλα μπράτσα κλπ.
Καλό είναι να ξεπεράσουμε τέτοιες κουτές αντιλήψεις, λες και η βία ξεκινάει πάντα από αυτόν που είναι σωματικά πιο δυνατός επειδή αναγνωρίζει την σωματική του υπεροχή. Η βία για να εκδηλωθεί από κάποιον, αυτός ο κάποιος πρέπει να έχει κίνητρο. Και το κίνητρο φέρνει θυμό, οργή, η οποία κάνει έναν αδύναμο να φανεί δυνατός κι έναν δυνατό να μην απαντήσει στη βία. Χώρια του ότι αυτός που δέχεται τη βία, αν είναι δυνατότερος, σίγουρα θα μπει στη διαδικασία να σκεφτεί τι μπορεί να προκαλέσει αν απαντήσει, οπότε να επιλέξει να αμυνθεί απλώς κι όχι να αντεπιτεθεί.
Δεν υπάρχει καμία ντροπή για αυτόν που δέχεται τη βία, ό,τι φύλο κι αν έχει. Κάπως έτσι νιώθουν και οι γυναίκες-θύματα τις περισσότερες φορές, ντροπή, και καταλήγουν να αναζητούν ευθύνη στον εαυτό τους παρά στον θύτη. Ακόμα και για να βρω φωτογραφίες για αυτό το κείμενο, στο πρακτορείο που έχουμε, όλα τα αποτελέσματα είχαν μια καρικατουρίστικη απεικόνιση βίας από γυναίκα σε άντρα, υποτιμώντας έτσι τη δύναμη της γυναίκας, αλλά και ακυρώνοντας τους ευάλωτους άνδρες.
Θα πρέπει συνολικά ως κοινωνία να κάνουμε κτήμα μας πως στη βία απαντάμε πάντα με καταγγελία στις Αρχές και ποινική δίωξη και δεν αποθαρρυνόμαστε από τον φόβο της ντροπής, τι μπορεί να πουν για εμάς. Είναι κι από εμάς τους άντρες που πρέπει να αρχίσει αυτή η αλλαγή νοοτροπίας, ώστε να την έχουν στο μυαλό τους και οι δυνητικοί θύτες, μήπως και τους αποτρέψει ο φόβος της σύλληψης στην παραμικρή στιγμή σωματικής βίας.
Δεν είναι κανένας άντρας εκ προοιμίου δυνατότερος από μια γυναίκα για να είναι «φλώρος» αν μια γυναίκα τον δείρει.
ΥΓ. Εικάζω πως αν το συμβάν ίσχυε, θα γινόταν λόγος για έμφυλη βία και δεν θα το αφήναμε ασχολίαστο, επειδή οι ρόλοι είναι αντεστραμμένοι…
