Περιεχόμενα
Συνήθως, όταν η κοινωνία πληροφορείται για κάποιο έγκλημα, στην αρχή σοκάρεται. Στη συνέχεια σχολιάζει, οργίζεται, «δικάζει», αναθεματίζει και στην πορεία όλο αυτό καταλαγιάζει. «Προχωρούμε στο επόμενο τηλεφώνημα» όπως έλεγε κάποτε και ο Βασίλης Λεβέντης – στο επόμενοι έγκλημα, το επόμενο κουτσομπολιό, το επόμενο ξύλο ή βιασμό ή οτιδήποτε άλλο σου σκάει μια γροθιά στο στομάχι.
Στην περίπτωση του καημένου του Όλιβερ, του σκυλάκου στην Αράχωβα που βασανίστηκε με τον πιο απαίσιο τρόπο, η οργή, η αγανάκτηση και το «ανάθεμα» κάθε μέρα φουντώνουν αντί να καταλαγιάζουν. Παρότι ο Όλιβερ δεν είναι άνθρωπος. Παρότι η επικαιρότητα «τρέχει». Παρότι συμβαίνουν άλλα, σημαντικά πράγματα στη ζωή μας, στις τσέπες μας, στην κοινωνία, παντού. Παρότι είμαστε σε γιορτινή ατμόσφαιρα και θα θέλαμε ή θα «έπρεπε» να ασχολούμαστε με ωραιότερα πράγματα.
Αράχωβα: Πού είναι ο δράστης;
Αλλά προφανώς δεν μπορούμε να προσπεράσουμε, να «προχωρήσουμε στο επόμενο τηλεφώνημα» και να πάμε παρακάτω: όσο ο δράστης κυκλοφορεί ανάμεσά μας, κανένας δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής. Όχι διότι αυτό που έκανε στον Όλιβερ μπορεί να το κάνει αύριο – μεθαύριο σε ένα άλλο ζωάκι ή σε έναν άνθρωπο, αλλά διότι νιώθουμε ότι κατρακυλάμε στο τελευταίο σκαλοπάτι της λογικής, της ηθικής και της ανθρωπιάς.
Ναι, αυτός που το έκανε, «εκφράζει» τον εαυτό του και μόνο – ούτε τους Αραχωβίτες εν γένει, ούτε τους Έλληνες, ούτε το ανθρώπινο είδος. Είναι άρρωστος, είναι ψυχικά διαταραγμένος, είναι εγκληματίας, σχιζοφρενής ή οτιδήποτε άλλο, ό,τι τέλος πάντων κι αν είναι, θα το αποφασίσουν οι γιατροί και η Δικαιοσύνη, αν και όταν συλληφθεί, με την ελπίδα να φύγει το «αν» από τη φράση.
Διότι οι μέρες περνάνε, τα στόματα δεν ανοίγουν, οι κάμερες ξηλώθηκαν και μαζί με τις κάμερες ξηλώθηκαν μερικές από τις τελευταίες κλωστούλες της πίστης στον άνθρωπο: κανείς δεν είδε; Κανείς δεν ήξερε; Κανείς δεν είχε υποψιαστεί κάτι; Ή θέλουν να μας πείσουν ότι ένας τύπος ξύπνησε ένα πρωί κι αποφάσισε να βασανίσει με τον πιο σκληρό τρόπο ένα ζωάκι, χωρίς προηγουμένως να έχει δώσει το παραμικρό δείγμα γραφής;
Αράχωβα: Στόματα ερμητικά κλειστά
Εγκληματολόγοι δεν είμαστε οι περισσότεροι, ούτε ψυχολόγοι ή ψυχίατροι και το ότι έχουμε δει π.χ. όλους τους κύκλους του «Criminal Minds», δεν μας κάνει αυτόματα και profilers του FBI. Αλλά στις καλοκαιρινές μας διακοπές όταν ήμασταν μικροί, στην κατασκήνωση ή το σχολείο, ακόμα και στο στρατό, όλοι είχαμε δει κάποιον που έμοιαζε «μυστήριος», που κλώτσαγε κανένα σκυλί ή μπουγέλωνε καμία γάτα ή έκανε παράξενα πράγματα σε έντομα, έχοντας φορεμένο ένα σαδιστικό χαμόγελο στο πρόσωπο. Και τον κάναμε πέρα ή του ρίχναμε καμιά σφαλιάρα «μπας και συνέλθει» ή ενημερώναμε τους γονείς μας, διότι κάτι δεν μας κόλλαγε σ’ αυτόν.
Με άλλα λόγια δεν χρειάζεται να είσαι profiler του FBI για να εντοπίσεις ότι κάπου υπάρχει «θέμα». Ούτε είσαι «ρουφιάνος» αν τον καταγγείλεις – αυτόν που κακοποιεί ζώα και ακόμα περισσότερο αυτόν που πλακώνει τη γυναίκα του στο ξύλο ή τα παιδιά του ή υποψιάζεσαι ότι κάνει πράγματα ακόμα πιο ελεεινά… Ανθρωπιά λέγεται, όχι ρουφιανιά.
Η έννοια της «κοινωνίας» και της «γειτονίας» είναι, όχι κουτσομπολιό. Στηρίζουμε ο ένας τον άλλον, τον βοηθάμε με τον τρόπο που μπορούμε, ώστε να ελπίζουμε ότι θα κάνει κι εκείνος το ίδιο στη δική μας δύσκολη στιγμή. Και αυτή τη στιγμή, η «κοινωνία» και η «γειτονία», η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά, είναι αυτά που πρέπει να «μιλήσουν». Να σπάσει η ομερτά της μικρής κοινωνίας και να οδηγηθεί ο ένοχος στη Δικαιοσύνη με τον σωστό τρόπο, από την Αστυνομία δηλαδή και όχι από κάποιον Αυτόκλητο Τιμωρό που θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του.
Αράχωβα: Το… άκυρο Cancel και η άκυρη ανακοίνωση
Κι ας μην είναι το κίνητρο ή η αφορμή για να ανοίξουν τα στόματα τα επαπειλούμενο «cancel Αράχωβα», που κρέμεται σαν χατζάρα πάνω από τα κεφάλια ανθρώπων και είναι και πολύ της «μόδας» εσχάτως. Ας μην «απειλούμε» ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με το έγκλημα, που πραγματικά δεν γνωρίζουν, που δεν είναι δουλειά τους να παριστάνουν τους ντετέκτιβ, που ξαφνικά βλέπουν μια ολόκληρη χώρα να τους δείχνει με το δάχτυλο και να τους χαρακτηρίζει «συνένοχους». Ας μην απειλούμε ανθρώπους που δεν έφταιξαν πουθενά με οικονομικό μαρασμό, διότι έχουμε τη δύναμη του πληκτρολογίου μας και νιώθουμε διαδικτυακοί «Δικαστές Ντρεντ».
Αλλά απ’ την πλευρά τους και οι Αραχωβίτες, καλό είναι να προσέχουν τι λένε και πώς το λένε – το δελτίο τύπου του Συλλόγου Ξενοδόχων και Ενοικιαζόμενων Δωματίων Αράχωβας, άραγε τι δουλειά είχε να μπλέξει τη Σαλαμίνα και τι ατυχής παραλληλισμός ήταν αυτός με την ανθρωποκτονία που έγινε εκεί; Αυτός που το έγραψε, τι ήθελε ακριβώς να επισημάνει;
Ότι παντού υπάρχει παραβατικότητα; Αυτό το γνωρίζουμε. Αυτό που δεν γνωρίζουμε όμως, είναι γιατί ξηλώθηκαν κάμερες. Και γιατί κάποιοι πήγαν να παρουσιάσουν το συμβάν ως «σκυλοκαβγά» και όχι ως κτηνωδία από ανθρώπινο χέρι. Οπότε ας αφήσουμε την (κάθε) Σαλαμίνα έξω από την κουβέντα, όταν η φωλιά μας είναι λερωμένη.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν νοείται τέτοιου τύπου «επιθετικό μάρκετινγκ», ούτε σαλπίζεις την αντεπίθεση, «θυμίζοντας» όλα τα μέρη της Ελλάδας όπου έχουν γίνει αποτρόπαια εγκλήματα. Σκύβεις το κεφάλι και βοηθάς με όποιον τρόπο μπορείς, αν μπορείς, ώστε να βρεθεί και να συλληφθεί ο ένοχος. Δεν απαντάς στον θυμό των άλλων με τη δική σου οργή επειδή θα ζημιωθεί η τσέπη σου, δεν κουνάς το δάχτυλο σε άλλους ανθρώπους και άλλα μέρη.
Και ως τοπική κοινωνία ή δημοτική αρχή ή οτιδήποτε άλλο, ως κάποιος που νοιάζεται όχι μόνο για την τουριστική σεζόν αλλά και για το «καλό όνομα» της κοινότητάς σου, και δίνεις αξία και σημασία σε κάθε ζωή, ανθρώπινη ή μη, κάνεις ό,τι παραπάνω μπορείς από την πλευρά σου για να βοηθήσεις τις έρευνες. Χτυπάς πόρτες, ρωτάς, πιέζεις όσο χρειαστεί για να φτάσεις στην αλήθεια. Διότι στο τέλος της ημέρας, το μοναδικό πράγμα που έχει αξία και σημασία, είναι η αλήθεια.
Το σκίτσο της κεντρικής φωτογραφίας ανήκει στο A Little Shelter.
