Το τσουβάλιασμα και η γενίκευση, είναι επιλογές που οδηγούν αργά ή γρήγορα σε φασισμό. Είναι πολύ εύκολο να μιλάμε και να κρίνουμε έξω από τον χορό, αλλά υπάρχουν πάντοτε αντικειμενικές δυσκολίες που θα διαφοροποιούσαν κατά πολύ τη δική μας οπτική. Όταν μιλάμε κιόλας για φρικτά εγκλήματα, όπως αυτό στην Αράχωβα, τα πράγματα δεν είναι της λογικής «1+1 κάνουν 2». Πολλά μπορεί να συμβαίνουν, άνθρωποι μπορεί να φοβούνται για τη ζωή τους.
Θα πάρω το ρίσκο να υποθέσω πως εδώ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Θα πιστέψω ότι για τον βιασμό και την δολοφονία του Όλιβερ στην Αράχωβα, δεν είναι κάποιος φόβος που κρατάει κλειστά τα στόματα των ντόπιων. Δε γίνεται να πιστέψει λογικός νους ότι δεν έχει κανείς τους την παραμικρή πληροφορία για τον δράστη. Ίσως όσο γράφονται αυτές οι γραμμές, ίσως να έχουν ανοίξει τα στόματα και το κείμενο να είναι άτοπο. Μακάρι.
Δεν είμαι ποτέ υπέρ του τσουβαλιάσματος, ιδίως σε αστυνομικές υποθέσεις, όπου δε γίνεται να μας ενημερώνουν για οτιδήποτε πέφτει στην αντίληψή τους και δεν μπορούμε να τα ξέρουμε όλα. Δεν είναι αυτός ο τρόπος δουλειάς.
Μια γενικότερη αίσθηση όμως του κόσμου πως η Δικαιοσύνη και η Αστυνομία δεν είναι τόσο ψημένες να κοπιάσουν για τη δολοφονία ενός ζώου (που αν ήταν αδέσποτο και όχι δεσποζόμενο, αμφιβάλλω αν θα τους ένοιαζε τόσο), αναγκάζει το λαϊκό αίσθημα να μπει σε διαδικασία τσουβαλιάσματος και σε μια πεποίθηση πως ένας σκότωσε, πολλοί γνωρίζουν και σιωπούν.
Από χθες έχει αρχίσει μια online προτροπή ώστε να μην πάει κανείς στην Αράχωβα τουριστικά, να μην δώσει ούτε ευρώ σε ένα μέρος βασανισμού μιας αθώας ψυχής και κάποια πρακτορεία ακυρώνουν εκδρομές.
Η Αράχωβα να κάνει την αρχή
Ναι, προφανώς δεν είναι όλοι οι Αραχωβίτες καθάρματα. Αλίμονο αν πήγαινε έτσι. Τότε θα ήμασταν όλοι καθάρματα. Και δεν θα είχαμε κανένα πάτημα να κουνήσουμε δάχτυλο πουθενά.
Κάποια στιγμή όμως πρέπει να αρχίζει να επιβάλλεται μια τιμωρία. Δεν μπορούν να τιμωρηθούν άνθρωποι, αλλά μπορεί να τιμωρηθεί τόπος. Η Αράχωβα, η Κέρκυρα, η Σαντορίνη, η Ύδρα, η Ρόδος, όλη η Ελλάδα πρακτικά. Εξάλλου, όσο διαβάζεις αυτό το κείμενο, σε κάποιες περιοχές της χώρας κάποιος κακοποιεί ένα ζώο.
Έρχεται όμως ένα σημείο που το μέσα σου αποφασίζει να καταργήσει το σώφρον, το ορθό, το λογικό και θεωρεί πως χρειάζονται δραστικά μέτρα. Και το δραστικό υπαγορεύεται συνήθως από το συναίσθημα, το θυμικό.
Άρα ναι, όλη η Αράχωβα θα φάει cancel μέχρι όχι απλώς να πιαστεί ο ένοχος, αλλά μέχρι να ανοίξουν στόματα και για άλλους κακοποιητές και δολοφόνους. Άλλωστε, λέγεται πως έχουν ξηλωθεί κάμερες που ίσως έχουν βοηθητικό υλικό και πως υπάρχει προσπάθεια συγκάλυψης.
Κι όχι μόνο στην Αράχωβα. Αν όχι το 100%, το 90% της χώρας είναι για cancel. Επειδή λοιπόν οι νοικοκυραίοι ζουν με το μότο «πού να μπλέκεις μωρέ» και με τη φιλοσοφία «κοίτα τη δουλειά σου», να τσούξουν οι τσέπες τους, να φτάσουμε όλοι μας σε σημείο πείνας, μέχρι να το πάρουμε απόφαση πως το στόμα το έχουμε για να μιλάμε και τα μάτια για να βλέπουμε.
Κι αξίζει εδώ να αναγνωρίσουμε, για να μην γεμίζουμε και με ψευδαισθήσεις ότι εμείς που ζητάμε το cancel είμαστε οι ηθικά τέλειοι, ότι (σχεδόν) όλοι αυτοί που τώρα λένε «ρίχτε άκυρο στην Αράχωβα», μια χαρά βγάζουν σέλφι τα καλοκαίρια στην Καλντέρα, μια χαρά πάνε και τα ακουμπάνε στους Υδραίους και στους Σπετσιώτες. Που, στο κάτω κάτω της γραφής, εκεί μιλάμε για οργανωμένο και θεσμοθετημένο έγκλημα.
Αν λοιπόν το πάρουμε τώρα απόφαση να πέσουν τα cancel στην Αράχωβα, με το οποίο συντάσσομαι πλήρως, να μη μείνουμε εκεί. Να στείλουμε μαζικό μήνυμα προς πάσα ελλαδική κατεύθυνση!
