Περιεχόμενα
Τη στιγμή που χάνεται το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός, τότε είναι που καταρρέει μια κοινωνία. Αυτό δεν είναι υπερβολή, δεν δραματοποιώ μια κατάσταση. Αλλά αν τα παίρνουμε πλέον όλα στα σοβαρά, αν όλα τα μετατρέπουμε σε υποχθόνιο κίνητρο και σε μια προσπάθεια κάποιου να αποτυπώσει κάποιους άλλους με υποτιμητικό τρόπο, θα κλειστούμε όλοι στους εαυτούς μας και θα φοβόμαστε να εκφράσουμε το οτιδήποτε. Η υπόθεση του Μπράντλεϊ Κούπερ και ο τρόπος που υποδέχτηκαν την μεταμφίεσή του ως Λέοναρντ Μπέρνστιν, αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Στην ταινία Maestro που θα κυκλοφορήσει στο Netflix, ο Μπράντλεϊ Κούπερ υποδύεται τον θρυλικό συνθέση Λέοναρντ Μπέρνστιν. Ο Μπέρνστιν ήταν Εβραίος. Και ως τέτοιος, είχε κάποια μορφολογικά χαρακτηριστικά που αποτελούν ίδιον των Εβραιών, όπως είναι η λίγο πιο φουσκωτή μύτη.
Είθισται λοιπόν, όταν πας να υποδυθείς κάποιον, να προσπαθείς για να έχεις όσο πιο πιστή απόδοση και στην εμφάνιση, και στην έκφραση, και στην κίνηση. Δεν θα μπεις σε διαδικασία να σκεφτείς «α, μήπως είμαι ρατσιστής;». Εξ αρχής η τέχνη της υποκριτικής, είναι να ποιείς έναν χαρακτήρα, fictional ή από την πραγματική ζωή. Κι όταν γίνεται αυτό, η πιστότητα κερδίζει το κοινό. Είναι σαν να θέλαμε ο Ράμι Μάλεκ να γίνει Φρέντι Μέρκιουρι χωρίς μουστάκι.
«Μόνο Εβραίοι να υποδύονται τους Εβραίους»
Τι το ήθελε ο Μπράντλεϊ Κούπερ να τολμήσει ο θρασύτατος να κάνει ακριβώς αυτό που ορίζει η δουλειά του; Τι το ήθελε να βάλει προσθετική μύτη για να είναι όσο πιο κοντά γίνεται η εικόνα του στου Μπέρνστιν; Τον πέρασαν γενεές δεκατέσσερις, άφησαν υπόνοιες για ρατσισμό, αντισημιτισμό (χρησιμοποιήθηκε ο όρος Jewface), έκαναν λόγο για προσβολή των Εβραίων για ένα κομμάτι της εμφάνισής τους που είναι ευαίσθητο και πολύ προσωπικό.
«Αυτό συμβαίνει όταν αφήνεις έναν μη Εβραίο να υποδυθεί έναν Εβραίο. Βάζει μια προσθετική μύτη και νομίζει πως είμαστε μόνο αυτό», είπαν αρκετοί στα social media. Δηλαδή πριν καν δουν όλοι την ερμηνεία του και πώς αποδίδει έναν «Εβραίο» ο Μπράντλεϊ Κούπερ, έβγαλαν το πόρισμα πως όλη η δουλειά αφοσιώθηκε στη μύτη. Να υπενθυμίσει κάποιος σε όλους αυτούς πως ο Κούπερ δεν θα υποδυθεί έναν Εβραίο, δεν είναι δηλαδή πρωτεύον ζήτημα η εθνικότητα, η καταγωγή του Μπέρνστιν. Είναι η καλλιτεχνική του διαδρομή και κάποιες προσωπικές ιστορίες της ζωής του στις οποίες υπάρχει και ο ιουδαϊσμός.
Αν ο Μπράντλεϊ Κούπερ υποδυόταν έναν μαύρο ή έναν τρανς, θα είχε βάση κάθε αιτίαση από την κοινότητα των μαύρων ή των τρανς, χωρίς να σημαίνει πως θα ήταν απαραίτητα αποδεκτή. Αλλά οι Εβραίοι, που δεν είναι μια εθνικότητα, αλλά πολλές, δεν είναι τίποτα αποκλεισμένα παιδιά. Μια χαρά καίριες θέσεις έχουν, μια χαρά αναγνωρισμένοι είναι, δεν είναι αποκλεισμένοι από κάπου.
Η κραυγαλέα περίπτωση του Εβραίου Άνταμ Σάντλερ
Δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα με τη μύτη του Μπράντλεϊ Κούπερ, ακόμα κι αν την είχε βάλει ως στοιχείο σαρκασμού. Πολλώ δε μάλλον τώρα που την χρησιμοποιεί καθαρά και μόνο για την πιστότητα του ρόλου.
Πίσω στο 2011, ο Άνταμ Σάντλερ έκανε το Just Go With It, όπου υποδυόταν τον Ντάνι Μάκαμπι, Εβραίο που λόγω της χαρακτηριστικής του μύτης και της κουλτούρας εμφάνισης των φανατικών Εβραίων, άκουσε τη γυναίκα του πριν τον γάμο να ομολογεί πως τον απάτησε και να γελάει εις βάρος του με τις κουμπάρες. Και αποφάσισε να κάνει πλαστική στη μύτη. Άρα κι αυτός υποτιμάει τους Εβραίους; Που ο Σάντλερ το έκανε και με τρομερά εξεζητημένο και υπερβολικά χιουμοριστικό τρόπο. Αντίστοιχα υπερβολικός ήταν και στο Zohan και στο A Week Of, όπου αποτύπωνε όλες τις εξτραβαγκάντσες των Εβραίων πεθερικών.
Δεν γίνεται να παίζουν μόνο οι Εβραίοι τους Εβραίους, ούτε μόνο μη Εβραίοι τους μη Εβραίους. Εδώ ολόκληρος Στίβεν Σπίλμπεργκ και στο The Fabelmans που κυκλοφόρησε πέρσι, επέλεξε να βάλει τον Πολ Ντέινο και τη Μισέλ Ουίλιαμς να υποδυθούν τους γονείς του, που ήταν Εβραίοι. Κανένας από τους δύο ηθοποιούς δεν είναι Εβραίος.
Αν καθίσουμε να πάρουμε στα σοβαρά τα επιχειρήματα, τότε καταργείται αυτομάτως η έννοια της υποκριτικής. Αν πρέπει κάθε ρόλος που κάνει κάποιος να είναι προέκταση της κληρονομιάς του, αν πρέπει κάθε ρόλος να είναι μέρος της πραγματικής του ζωής, τότε δεν υπάρχει νόημα να γίνονται ταινίες, να γράφονται σενάρια, να υπάρχει φαντασία. Η μεγαλύτερη απόδειξη πως όλη αυτή η γκρίνια προς την επιλογή του Μπράντλεϊ Κούπερ είναι μια κούφια ιδεολογία, αποτυπώνεται στην ανακοίνωση στήριξης που έβγαλαν τα παιδιά του Μπέρνστιν και στις αντιδράσεις Εβραίων της βιομηχανίας που αποκαλούν «ηλιθιότητα» το όλο ντιμπέιτ.
Δηλαδή δεν θίγονται τα παιδιά του Μπέρνστιν για το πώς τον αποτυπώνει ο Μπράντλεϊ Κούπερ, αλλά θα θιχτούν οι εντελώς άσχετοι, λες και ο Κούπερ ξεκίνησε να υποδυθεί έναν οποιονδήποτε Εβραίο και θέλησε να ενσωματώσει πολιτιστικά στερεότυπα όπως έχει κάνει πολλάκις ο Σάντλερ. Ο Κούπερ ξεκίνησε να υποδυθεί τον Μπέρνστιν. Άρα η οποιαδήποτε αναγωγή σε εθνολογικό ζήτημα, είναι κουτή, αν όχι ύποπτη και περισσότερο αποδεικνύει την ανάγκη για επιβολή, παρά τον οποιονδήποτε αντισημιτισμό από την πλευρά του εκάστοτε Μπράντλεϊ Κούπερ.
