Πριν λίγα 24ωρα, άνοιξε ένας διάλογος για ένα,σχετικά, επίκαιρο θέμα συζήτησης που έχουμε σκεφτεί λίγο-πολύ όλοι, με αφορμή τις δηλώσεις της Ρέιτσελ Ζέγκλερ, της ηθοποιού που πρωταγωνιστεί στο επερχόμενο live action της Χιονάτης. Μια ταινία που θα κυκλοφορήσει το 2024 και που δεν θα έχει καμία σχέση με το πρωτότυπο παραμύθι του 1937.

Η 24χρονη Ρέιτσελ Ζέγκλερ επέλεξε στην προώθηση της ταινίας στις ΗΠΑ, να κάνει δηλώσεις περί φεμινισμού και σεξισμού, γεγονός που οδήγησε σε σφοδρές αντιδράσεις. Με λίγες μόνο λέξεις που χρησιμοποίησε για την ταινία, έγινε από την «νέα αγαπημένη του Χόλιγουντ», η πιο φεμινίστρια του Χόλιγουντ.

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή τους όμως, η Ρέιτσελ Ζέγκλερ άφησε να εννοηθεί πως το παραμύθι με την Χιονάτη έχει σεξιστική αντίληψη, ενώ χαρακτήρισε τον πρίγκιπα του παραμυθιού ως έναν παράξενο τύπο, που παρακολουθεί την ηρωίδα, γεγονός που από μόνο του είναι cringe για τα σημεδινά δεδομένα. 

«Το πρωτότυπο καρτούν κυκλοφόρησε το 1937. Υπάρχει μεγάλη έμφαση στην ερωτική της ιστορία με έναν τύπο που κυριολεκτικά την παρακολουθεί. Παράξενο! Περίεργο! Οπότε δεν το κάναμε αυτό αυτή τη φορά», είπε χαρακτηριστικά η Ρέιτσελ Ζέγκλερ.

Επί της ουσίας, η ηθοποιός θέλησε να διαχωρίσει το επερχόμενο remake από το πρωτότυπο, εξηγώντας πως η Χιονάτη θα είναι μια γυναίκα που δεν θα περιμένει κανέναν πρίγκιπα να τη σώσει, δεν αναζητά και δεν ονειρεύεται την αληθινή αγάπη, είναι γενναία, ανεξάρτητη και σε γενικές γραμμές, ηγέτις. 

Οι άνωθεν δηλώσεις της Ρέιτσελ Ζέγκλερ προκάλεσαν τις αντιδράσεις του κοινού, οι οποίες παρέπεμπαν στην εύλογη απορία του γιατί η ηθοποιός επέλεξε να συμφωνήσει σε έναν ρόλο που είναι αντισυμβατικός για εκείνη. Οκ, αυτό είναι ερώτημα που έχει απάντηση, όμως το πραγματικό ερώτημα είναι άλλο και αφορά τη βιομηχανία του Χόλιγουντ.

Το γιατί δηλαδή επιλέγουν συνεχώς να αναβιώνουν παραμύθια, αφού έχουν σκοπό να τα μετουσιώσουν στα σημερινά δεδομένα. Ποιο το νόημα να επιλέγεις μια ιστορία, που παρουσιάζει τη γυναίκα ως αδύναμη ή φθονερή, μια εικόνα που δεν ταιριάζει στην σύγχρονη εποχή, αφού έχεις σκοπό να την αλλάξεις; 

Χιονάτη

Γιατί να μην δημιουργήσεις από το μηδέν μια ιστορία, φρέσκια, όπως έκανε και η Disney με το Lucca. Ένα κινούμενο σχέδιο, δηλαδή, που παρουσιάζει μια τρυφερή και ρομαντική ιστορία μεταξύ δύο αγοριών, χωρίς να πάρει ένα παλιό κινούμενο και να το αλλάξει. Είναι σαν να απουσιάζει δια παντός η φαντασία ή σαν να θέλουμε σόνι και ντε να διαφοροποιήσουμε παραμύθια.

Ό,τι γράφτηκε σε μια εποχή που η θέση της γυναίκας ήταν διαφορετική, που η LGBT κοινότητα ήταν άφαντη και ούτω καθεξής, μπορεί κάλλιστα να μείνει σε εκείνη την εποχή. End of story. Ούτε αλλαγές, ούτε διαφοροποιήσεις, ούτε τίποτα. Με αυτό που προσπαθεί να κάνει το Χόλιγουντ, είναι ξεκάθαρο πως φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα.

Και είναι σημαντικό να πούμε, όσο και να θέλουμε να φτιάξουμε μια συγκεκριμένη εικόνα της γυναίκας, πως δεν είναι όλες ηγέτιδες και πως, ναι, κάποιες ονειρεύονται την αγάπη. Και δεν είναι καθόλου κακό στο φινάλε.