Ήμουν τις προάλλες σε μια εκδήλωση της WWF όπου εξηγούσε πως η ελληνική κυβέρνηση σε συνεργασία με τους δήμους, έχουν αποτύχει στο 100% στη διαχείριση των αποβλήτων, με τον Συνήγορο του Πολίτη σε έκθεσή του να επισημαίνει τα τεράστια προβλήματα όπως η καθυστέρηση στη χωριστή συλλογή, η αδυναμία των δήμων να εφαρμόσουν ολοκληρωμένα σχέδια για την ανακύκλωση, η μη-τήρηση των περιβαλλοντικών όρων σε έργα διαχείρισης στερεών αποβλήτων και ανακύκλωσης, η ανυπαρξία ελέγχου και η ανοχή των αρμόδιων αρχών σε παρανομίες.
Θα σταθώ λοιπόν σε αυτό το τελευταίο, διπλό κομμάτι, δηλαδή την ανυπαρξία ελέγχου και την ανοχή των αρμόδιων αρχών.
Η ανυπαρξία του ελέγχου δεν εντοπίζεται γιατί υπάρχει το δυναμικό και δεν ψήνεται να ελέγξει, αλλά γιατί δεν υπάρχουν άνθρωποι να κάνουν αυτόν τον έλεγχο, η πλειοψηφία των δήμων είναι υποστελεχωμένη στο κομμάτι της περισυλλογής και υπάρχει όλο και μεγαλύτερη απόρριψη της νέας γενιάς προς το επάγγελμα του σκουπιδιάρη. Βασιζόμαστε πάρα πολύ σε αυτό στους μετανάστες από χώρες υπανάπτυκτες. Και η πίεση στην εφαρμογή του ελέγχου και των κανόνων, στο τέλος καταλήγει στην προσωπική αντοχή των ατόμων που θα ελέγξουν την εφαρμογή, όχι μόνο σε επίπεδο οικιακό, μα και σε επίπεδο κοινωνικό.
Σκουπίδια δεν είναι μόνο αυτά που καταλήγουν στους κάδους μας στο σπίτι και μετά στους κάδους της γειτονιάς. Σκουπίδια είναι κι αυτά που φεύγουν από τα χέρια πεζών και οδηγών και πάνε προς πάσα κατεύθυνση, εκτός αυτής που θα έπρεπε, δηλαδή κάδων απορριμμάτων.
Κι εδώ έρχεται η ανοχή. Η αστυνομία, όπως πάντα, δεν κάνει τη δουλειά της διότι τα πρόσωπα που την απαρτίζουν, είναι στην πλειοψηφία τους δημόσιοι υπάλληλοι στο μυαλό, με μηδενική αίσθηση καθήκοντος απέναντι στον πολίτη, που έγιναν αστυνομικοί για να παίρνουν τον σίγουρο μισθό και να κάθονται 3 μήνες τον χρόνο. Όχι, δεν κάνω λάθος, τόσο κάθονται, αφού δεν είναι μόνο η ετήσια άδεια, μα και διάφορες έκτακτες άδειες και δήθεν ρεπό που βάζουν για να δουλεύουν λιγότερο. Περιπλανιούνται πολλοί διαρκώς στους δρόμους και βλέπουν πολίτες να πετάνε τα σκουπίδια, τα αποτσίγαρα, τα μπουκάλια και δεν κάνουν καν την αρχική παρατήρηση μπας και τους συνετίσουν.
Πίνουν το τσάμπα καφεδάκι τους και πουλάνε μούρη με τις στολές τους οι αστυνομικοί που πληρώνει το κράτος, άρα εσείς, εγώ και όσοι δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία όπου αφθονούν οι τεμπέληδες.
Έχω βρεθεί πολλές φορές παρών σε τέτοια αδιαφορία αστυνομικών που αν δε φοβόμουν να μη με συλλάβουν με ψεύτικη πρόφαση, θα τσακωνόμουν κάθε μέρα μαζί τους.
Εκτός όμως από την ανοχή των οργάνων της τάξης στην παρανομία, έχουμε κι έναν λαό παρανομολάγνο, που βρίσκει τον επαναστάτη εαυτό του στο τσιγάρο και στα σκουπίδια.
Ήμουν το σαββατοκύριακο στη Λαμία, στη Στυλίδα πιο συγκεκριμένα, και σε όλες τις διαδρομές που έκανα με το αυτοκίνητο προς διάφορα χωριά και παραλίες εκεί γύρω, είδα εκατέρωθεν παραταγμένα σκουπίδια σαν ποδοσφαιρική ομάδα πριν τον αγώνα. Μιλάμε για αποστάσεις χιλιομέτρων όπου γυρνούσες δεξιά κι αριστερά κι έβλεπες μπουκαλάκια νερού, σακουλάκια, πακέτα τσιγάρων, κουτάκια μπίρας, οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς. Σε πολλά σημεία δε, υπήρχαν εγκαταλελειμμένοι επαγγελματικοί χώροι, βιοτεχνικής ή βιομηχανικής χρήσης, και πίσω τους είχε μείνει το σκουπίδι του αιώνα. Δεν θυμάμαι να έχω ξανασυναντήσει τόση βρωμιά σε μέρος, ειδικά παραθαλάσσιο.
Σε όλες τις διαδρομές σκεφτόμουν ότι αν πιάσει φωτιά, ίσως και να είναι το μόνο που μπορεί να σώσει το μέρος από τη βρωμιά των ανθρώπων, γιατί δεν είδα κάτι που να παραπέμπει σε ύπαρξη υπηρεσίας των δήμων ή της νομαρχίας που να μαζεύει τα σκουπίδια. Οριακά είδα σκουπιδιάρικο 4 μέρες εκεί. Αλλά αυτό μπορεί και να συμβεί. Τυχαίνει.
Αυτό που δεν τυχαίνει, αλλά είναι ξεκάθαρο δείγμα του πόσο βρωμιάρηδες είμαστε ως λαός, είναι να κοιτάζεις για 6.500 μέτρα συνεχόμενα, χωρίς ούτε δέκα μέτρα καθαρά, σκουπίδια. Τι έλεγχος και τι τιμωρία να επιβληθεί σε κάτι τέτοιο που ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων σε εκείνα τα μέρη έχουν διαποτιστεί με τη νοοτροπία πως ο τόπος τους τους ανήκει τόσο ώστε να τον βρωμίζουν και να μην τους νοιάζει.
Κι αυτό που συμβαίνει στη Λαμία και γενικά τη Φθιώτιδα, βάζω το χέρι μου στη φωτιά πως θα το συναντήσει κάποιος σε άλλους 30 νομούς της χώρας τουλάχιστον. Και σίγουρα λέω λίγους. Δεν είναι προνόμιο των Φθιωτών αυτό το φαινόμενο.
Ένα σκουπιδαριό ο τόπος μας, όπου τα μεγαλύτερα σκουπίδια του είμαστε εμείς οι ίδιοι. Και επειδή δεν πρόκειται ποτέ να το καταλάβουμε, ότι βρωμίζουμε τόσο τον τόπο που τον οδηγούμε στην καταστροφή, που σύντομα θα τρώμε πλαστικά με ολίγη από ψάρι, οτιδήποτε μας έρθει από δω και πέρα σε φυσικό φαινόμενο, μας αξίζει και δεν αξίζει να σπαταληθεί ούτε ένα ευρώ στην προσπάθεια διάσωσης κάποιων ή στην αποζημίωσή τους. Όπως στρώνει ο καθένας μας, έτσι και να κοιμάται!
ΥΓ. Επειδή το κράτος είναι ανίκανο να κάνει την ανακύκλωση σωστά, δεν είναι δικαιολογία που στέκει να μην πετάμε τα ανακυκλώσιμα στους μπλε κάδους…
