Το βράδυ της Τρίτης, στον πρώτο ημιτελικό της Eurovision, ο Σουηδός Έρικ Σάαντε ανέβηκε στη σκηνή για να τραγουδήσει έχοντας στο χέρι του ένα παλαιστινιακό μαντήλι. Και η διοργανώτρια αρχή η EBU, φρόντισε να δείξει ποιο είναι το ποιόν της, μη δημοσιεύοντας στα κανάλια της την εμφάνιση του και βγάζοντας ανακοίνωση για την κίνησή του, τονίζοντας πως δεν αποδέχεται να υπάρχει πολιτικοποίηση της διοργάνωσης.
Η EBU ξεχνά μάλλον πόσο πολιτικοποίησε τη Eurovision πρόπερσι, όταν και κέρδισε τον διαγωνισμό η Ουκρανία. Ξεχνά πώς επέτρεψε να ακουστούν δηλώσεις συμπαράστασης και στήριξης και εξοστράκισε τη Ρωσία από το να συμμετέχει στη διοργάνωση λόγω της εισβολής της σε ένα άλλο έθνος.
Ξέρω τι θα πει κάποιος εδώ. Μα, η Παλαιστίνη δεν είναι αναγνωρισμένο έθνος. Κι επίσης, στην υπόθεση της Ουκρανίας δεν υπήρχε πολιτική χροιά μέσω της Eurovision, αλλά στήριξη σε έναν λαό που κινδυνεύει από τους πυραύλους καθημερινά. Σωστά. Και πώς ακριβώς διαφέρει η περίπτωση Ισραήλ-Παλαιστίνης;
Πώς ακριβώς έκανε πολιτική δήλωση ο Σουηδός έχοντας το μαντήλι της Παλαιστίνης στο χέρι. Υποστήριξε κάπου ότι αναγνωρίζει το κράτος; Όχι. Το μόνο που έκανε, ήταν να εκφράσει τη συμπαράστασή του σε έναν λαό που χθες, την ημέρα δηλαδή του πρώτου ημιτελικού, βρισκόταν ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη.
Η Eurovision «φώναξε» πως κάνει πολιτική κι ας το απαγορεύει στους συμμετέχοντες
Την ώρα που το Ισραήλ εξώθησε τους Παλαιστίνιους στη Ράφα, δηλαδή στη νότια πλευρά της δυτικής ακτής, έχοντας βομβαρδίσει όλο το υπόλοιπο κομμάτι της Γάζας, και τους ζητούσε να εκκενώσουν τη Ράφα, χωρίς όμως να τους έχει αφήσει κανένα μονοπάτι διαφυγής, αφού μπροστά τους έχουν τα σύνορα με την Αίγυπτο και τη θάλασσα. Χωρίς να υπάρχει δρόμος διαφυγής, το Ισραήλ προειδοποιούσε-απειλούσε πως όποιος δεν φύγει από τη Ράφα, θα πεθάνει από τα πυρά που θα ξεκινήσουν.
Ο Σάαντε λοιπόν, δεν έκανε καμία δήλωση, δεν πήρε καμία θέση, στήριξε απλώς ανθρώπους που για 7 μήνες τώρα είναι στο έλεος της πείνας, της δίψας, δεν έχουν πού να στεγάσουν τους εαυτούς τους, δεν έχουν πράγματα που στις χώρες της Eurovision θεωρούνται δεδομένα. Ήταν μια κίνηση αλληλεγγύης χωρίς πολιτική τοποθέτηση. Η EBU επέλεξε να φιμώσει αυτή την αλληλεγγύη προς ανθρώπους που βιάζεται η ψυχή τους καθημερινά για τόσα χρόνια και ειδικά από την 7η Οκτωβρίου και να φωνάξει προς πάσα κατεύθυνση «Είμαστε άψυχοι και δε μας νοιάζουν οι νεκροί, μας νοιάζει μόνο να παίρνουμε τα λεφτά μας».
Όταν λοιπόν με την Ουκρανία υπάρχει αυτή η στάση, γιατί η Ε.Ε. καταδίκασε τη Ρωσία, άρα ήταν εύκολο να το κάνει και η EBU, όλα εύκολα και καλά. Τώρα, που κανείς από τις κυβερνήσεις δεν τολμάει να καταδικάσει τον Νετανιάχου και το Ισραήλ για τον σφαγιασμό 40.000 ανθρώπων και πόσων άλλων που έχουν καταπλακωθεί από τα ερείπια στη Γάζα, η EBU δεν θα ασχοληθεί με τον πόλεμο, δεν αναγνωρίζει πόλεμο. Και φυσικά το Ισραήλ συμμετέχει κανονικά ενώ είναι αυτό που επιτίθεται εδώ και 7 μήνες.
Κι εμείς τώρα, υποτίθεται πρέπει να ασχοληθούμε με τη Eurovision, πρέπει να μας νοιάξει το τι θα κάνει η Σάττι και η κάθε συμμετοχή. Οι τραγουδιστές απαγορεύεται να εμπλέξουν την πολιτική, αλλά η EBU κάνει μια χαρά πολιτική.
Ίσως το μότο United By Music να το κάνετε «United by music, except when someone speaks out about war criminals and government murderers».
