Θανάσης Αλευράς και Ζερόμ Καλούτα αποδείχθηκαν δύο κακές επιλογές για τον σχολιασμό της Eurovision. Αποδείχθηκαν όμως, δεν ήταν εκ προοιμίου κακές επιλογές. Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος που θα έβαζε το χέρι του στη φωτιά πριν αρχίσει το πανηγύρι, πως θα είναι κακοί. Ίσα ίσα που έμοιαζαν με καλές επιλογές από την ΕΡΤ.
Έκαναν τα λάθη τους, είπαν τις κοτσάνες τους (βλ. Σαν Μαρίνο=νησιωτική χώρα), αλλά δεν εγκλημάτησαν κιόλας ρε παιδιά. Δεν κρινόταν από την απόδοσή τους ο κρατικός προϋπολογισμός, η ζωή μας, η σωτηρία του πλανήτη, το αντιπυρικό σχέδιο της χώρας ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο πραγματικά σοβαρό. Σχολιασμό στη Eurovision κλήθηκαν να κάνουν. Είτε θα ήταν πολύ καλοί και θα τους ακούγαμε και του χρόνου είτε θα ήταν όσο κακοί ήταν και…δε θα συνέβαινε τίποτα απολύτως.
Όπως κι αν τα πήγαιναν στον σχολιασμό αυτοί οι δύο, πραγματικά δεν θα άλλαζε τίποτα στον κόσμο, στην κοινωνία μας, πουθενά και τίποτα. Απλά οι ίδιοι θα έκλειναν μια πόρτα και τίποτα παραπάνω. Κι όμως, σε αυτούς τους δύο εξαντλήσαμε το πόσο ψείρες είμαστε, ειδικά τα πρόσωπα της τηλεόρασης. Σε Αλευρά-Καλούτα βρήκαν την ευκαιρία να σκίσουν σάρκες και το έκαναν με μαεστρία. Από ζήλια κι από ευκολία, γιατί η ρωμαϊκή αρένα πάντα αρέσει στον θεατή.
Ευτυχώς που τούτοι οι δύο είναι και λίγο άνιωθοι και θα ξεχαστεί γρήγορα. Αλλά ότι συνεχίζεται 2 μέρες μετά η συζήτηση γι’ αυτούς λες και είχαν αναλάβει να συνομιλήσουν με το ΔΝΤ για το επόμενο μνημόνιο, με ξεπερνά. Είχαν την ατυχία τα δικά τους ασήμαντα λάθη να διογκωθούν στον τηλεοπτικό φακό και να αρχίσει η καφενειακή συζήτηση για το «πού πετάει η ΕΡΤ τα λεφτά μας;». Μπράβο, βρήκατε το πιο ανίσχυρο επιχείρημα στον κόσμο.
Κάναμε πραγματικά την τρίχα τριχιά, το ξεχειλώσαμε το ζήτημα με τους δύο. Συνολικά με τη Eurovision ήμασταν πολύ πιο υπερβολικοί απ’ όσο πρέπει, ψάχναμε και ψάχνουμε να επιρρίψουμε την ευθύνη, σφιχταγκαλιάζουμε τις ακραίες απόψεις όπως το «η Μαρίνα Σάττι να λογοδοτήσει για αυτή τη μαλακία που στείλαμε και να λογοδοτήσει και η ΕΡΤ» ή το «Η Σάττι δε σε βλέπει καν εσάς τους μιζεράκηδες, τους κακιασμένους».
Η Eurovision είναι το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να μας παθιάζει και να το υπεραναλύουμε τόσο
Εδώ βλέπουμε για τόσα χρόνια στην ΕΡΤ να έχουν μπήξει τα νύχια τους σε καρέκλες και θέσεις δημοσιογράφοι που δεν ξέρουν που τους πάνε τα 4. Βλέπω τις μπασκετικές μεταδόσεις και το 95% των ρεπόρτερ δεν ξέρει τίποτα από αγγλικά και καταλήγουμε να καίμε τα αυτιά μας για να ξεχάσουμε τις κοτσάνες που εκστομίστηκαν από διάφορους.
Ας μην πω ονόματα και θίξω υπολήψεις, αλλά πραγματικά στην ΕΡΤ βλέπουμε, ειδικά στο αθλητικό ρεπορτάζ, την επιτομή της ακαταλληλότητας ανθρώπων που δεν τους αγγίζει κανείς γιατί έχουν μονιμότητα οι δημόσιοι υπάλληλοι. Και θα αφιερώσουμε τόση φαιά ουσία για τον Αλευρά και τον Καλούτα; Αλήθεια;
Οι δυο τους είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Δεν είναι καν τροχός της αμάξης, ακόμα και σε έναν ιδανικό κόσμο, δεν θα είχε νόημα να γκρινιάξουμε για αυτούς στο πλαίσιο της γκρίνιας απλά και μόνο για να έχουμε κάτι να συζητάμε. Είναι πραγματικά το πιο αδιάφορο πράγμα που θα μπορούσε κανείς να κοιτάξει στη Eurovision. Είναι ο πιο αναλώσιμος ρόλος. Ακόμα κι αν τα πήγαιναν πολύ καλά και δεν ήταν του χρόνου, δε θα βρισκόταν ούτε ένας να πει «α, μου λείπουν ο Αλευράς με τον Καλούτα».
Γιατί ζούμε στο 2024, όχι στο 2004 και δεν ασχολούμαστε πια με την Πασχαλίδου που πήρε τη θέση της Μπόκοτα.
Ξεκολλήστε από την παθολογική ανάγκη σας να ψάχνετε αποδιοπομπαίους τράγους και εύκολα θύματα. Συμφωνώ πως οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να παθιάζονται με πράγματα, ακόμα κι αν φαίνονται αστεία, αλλά η Eurovision είναι πραγματικά το πιο αστείο απ’ όλα για να παθιαστεί κάποιος μαζί της. Μια διοργάνωση μιας εβδομάδας που γίνεται κάθε Μάιο είναι. Σα να παθιάζεσαι με το Πάσχα. Σπατάλη του πάθους είναι.
Θα μπορέσουμε και να κοιμηθούμε, και να συνεχίσουμε τη ζωή μας χωρίς τη Eurovision και χωρίς να κράζουμε τον Αλευρά, τον Καλούτα, τη Σάττι.
