Η αλλαγή των κανονισμών και η «είσοδος» των κριτικών επιτροπών στις βαθμολογίες αποτελεί σταθμό για τη Eurovision. Μέσα σε ένα βράδυ όλα εκείνα τα τραγούδια που κόλλησαν τη ρετσινιά του «ένα-πανηγυράκι-είναι» είδαν τα μηδενικά να πέφτουν βροχή. Τα τραγούδια πλέον θα έπρεπε να ισορροπούν ανάμεσα στην -όποια- fun διάθεση, αλλά και σε μια υποστάθμη ποιότητας.

Η ΕΡΤ είχε βρει αυτήν τη «χρυσή τομή», με πλασαρίσματα άλλοτε καλά και άλλοτε πολύ καλά. Ειδικά αν σκεφτούμε συμμετοχές χωρών – μεγαθηρίων όπως η Αγγλία, η Γερμανία και άλλων χωρών που ήταν χειρότερες και από πανηγύρι στην κάτω Λεστινίτσα.

Φέτος, όμως, αυτή η συνταγή έδειξε ξεπερασμένη. Ο λαγός που τραβάς από το καπέλο εμπεριέχει πάντοτε ένα ρίσκο. Και στην προκειμένη, τόσο ο λαγός, όσο και το ρίσκο δεν βγήκε. Όσα επιτιμητικά σχόλια και αν ακούστηκαν για τον 16χρονο Βίκτωρα Βερνίκο, η επιλογή της εκπροσώπησης από έναν άπειρο νεαρό μόνο «πονοκεφάλους» και γκρίνια έφερε στην Αγία Παρασκευή. Φανέρωσε μια υφέρπουσα αλαζονεία, πως έχουμε το know how που μπορεί να φέρει την πρόκριση και την είσοδο στην 8άδα.

Θα ήταν αστείο να υποστηρίξει κανείς πως περιμένουμε τη Eurovision για να ανακτήσουμε εθνική υπερηφάνεια. Αλλά θα ήταν σωστό να ισχυριστούμε πως δεν θα πρέπει να γινόμαστε και οι «φτωχοί συγγενείς». Γιατί το οπλοστάσιο της χώρας και σε ταλέντο και σε εμπειρία, μόνο φτωχό δεν είναι.

Τα λόγια του Αντετοκούνμπο περί αποτυχίας είναι σοφά, δεν απαλλάσσουν όμως των ευθυνών.