Τα τελευταία χρόνια αναρωτιέμαι διαρκώς, πιθανότατα μέσα σε μεγάλη αφέλεια, πώς γίνεται μια γυναικοκτονία που γίνεται, που παίρνει τέτοια έκταση, να μην προκαλεί στον όψιμο γυναικοκτόνο, στον επόμενο δολοφόνο, την τάση να αλλάξει συμπεριφορά. Όχι από κάποια αλλαγή άποψης ή από ανιδιοτέλεια, αλλά καθαρά και μόνο για να γλυτώσει το όνομα και τη μούρη του από τη διαπόμπευση.
Κατανοώ πως είναι μια πολύ χαζή σκέψη να κάνει κάποιος, αλλά αυτή η σκέψη είναι που με έκανε να τρομάζω περισσότερο με το τι μπορεί να υπάρχει εκεί έξω. Υπάρχουν δηλαδή άνθρωποι που δεν έχουν καν αυτή την ανάγκη να προστατεύσουν τον εαυτό τους από το να γίνουν δακτυλοδεικτούμενοι κοινωνικά, δεν έχουν ούτε αυτό το ελάχιστο δείγμα ανθρώπινης αντίληψης.
Μετά από αυτό που έγινε στους Άγιους Ανάργυρους, μετά τη γυναικοκτονία της 28χρονης από τον 39χρονο πρώην σύντροφό της, καταλήγω στο ότι κάθε επόμενος πιστεύει ότι θα τα καταφέρει καλύτερα. Πιστεύει πως θα την σκοτώσει και θα καταφέρει να μην τον πιάσουν. Εκτός κι αν έχει αποφασίσει να αυτοκτονήσει αφού τη σκοτώσει.
Για αυτούς, εν πάση περιπτώσει, που είναι ζωντανοί, το κίνητρό τους βρίσκεται μέσα στην ατιμωρησία, ενδεχομένως και σε συνδυασμό με το ότι στην έξω ζωή δεν έχουν πολλά να χάσουν, οπότε δεν τους ενοχλεί ιδιαίτερα να μπουν φυλακή και για τα επόμενα 10-15 χρόνια να τους ταΐζει το κράτος και να έχουν ένα σταθερό μέρος να μείνουν.
Για παράδειγμα, ο τρόπος που δολοφονήθηκε η 28χρονη προχθές, η αναλγησία και ανικανότητα των αστυνομικών, τι μήνυμα θα πέρασε σε κάποιον που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του και θέλει να έχει τη σύντροφό του, νυν ή πρωήν, δούλα του και να μη σηκώνει κεφάλι; Ότι ο 39χρονος ήταν πολύ κοντά στο να φύγει αλώβητος, αλλά επειδή το έκανε στα 100 μέτρα από αστυνομικό τμήμα, τον έπιασαν. Άρα, αν είσαι μακριά από τμήμα, θα γλυτώσεις.
Κοινός παρονομαστής σε όλα; Η ατιμωρησία και η πεποίθηση ότι μπορείς να τη γλυτώσεις. Αν όχι από τη σύλληψη, σίγουρα από τη Δικαιοσύνη. Κι αυτή η πεποίθηση γεννάται και από την καθυστέρηση που υπάρχει στην εκδίκαση των υποθέσεων και από το μέγεθος της τελικής τιμωρίας και της ποιότητας της έκτισης. Δηλαδή υπάρχει κι η γενικότερη αίσθηση πως κάποιος θα φάει 15 χρόνια, θα δείξει καλή διαγωγή και στα 10 χρόνια θα είναι έξω.
Συνέβη λοιπόν αυτή η γυναικοκτονία και το κράτος θα πρέπει άμεσα να φροντίσει να τιμωρηθεί ο ένοχος, με όσο πιο βάναυσο τρόπο γίνεται. Γιατί καλός ο σωφρονισμός, αλλά βλέπουμε ότι δεν υπάρχει περιθώριο σωφρονισμού σε πολλές περιπτώσεις ανθρώπων. Δυστυχώς, αν ο νόμος δεν γίνει φόβος για τους πολίτες, ώστε να καλλιεργήσουν μέσω του φόβου τον σεβασμό και την αντίθεση στην παρανομία, προκοπή δεν πρόκειται να υπάρξει. Κι όσο εθελοτυφλούμε σε αυτό, τόσο θα χάνουμε χρόνο από το να σώσουμε ανθρώπους.
Το περιστατικό στους Άγιους Ανάργυρους μας έχει σε θέση αναμονής για το πότε θα γίνει η επόμενη. Κι η επόμενη. Κι η επόμενη. Και αυξάνει τον φόβο σε γυναίκες που βλέπουν δείγματα σε συντρόφους τους ότι αν το ένα φέρει το άλλο, μπορεί να βρεθούν νεκρές. Και αναγκάζονται να υπομείνουν, να κατεβάσουν κεφάλι.
Για να τελειώσουμε με αυτή την κατάσταση, θέλει την αυστηρότερη τιμωρία που υπάρχει για τον 39χρονο, το τέλος των αστυνομικών που χειρίστηκαν την υπόθεση (ας μείνουν άνεργοι, ας πάνε να ιδιωτεύσουν, δε με αφορά) και την επικοινωνία προς την κοινωνία ότι κάποιες συμπεριφορές δεν μένουν ατιμώρητες, δεν τη γλυτώνουν με τίποτα οι θύτες. Όχι, δε θα πάμε στο μηδέν με αυτή την προσέγγιση. Αλλά θα γλυτώσουν σίγουρα αρκετές γυναίκες είτε από τον θάνατο είτε από τον καθημερινό ξυλοδαρμό και την ψυχολογική βία.
