Περιεχόμενα
Υπήρχε μια εποχή στο Χόλιγουντ που κάποια πράγματα ήταν πολύ άγνωστα ως προς το πώς να τα τοποθετήσουν, ποια ρητορική να ακολουθήσουν. Κι είναι λογικό σε τέτοιες διαδικασίες να γίνονται λάθη ή πράγματα που τότε ήταν σωστά, στην πορεία να είναι άστοχα, στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Στο Χόλιγουντ, εκεί όπου πριν 6-7 χρόνια με το #MeToo και στη συνέχεια με τα αντιρατσιστικά κινήματα, έκαναν σημαία τους την συμπερίληψη και την αλλαγή της καταπίεσης ανθρώπων και της υποτίμησης με βάση κριτήρια εμφάνισης και σεξουαλικότητας και φύλου, αδυνατούν να κατανοήσουν πως η ρητορική πρέπει να αλλάξει. Κι όσο αδυνατούν στο Χόλιγουντ, αυτοί που μεταδίδουν τα δεδομένα και στον υπόλοιπο κόσμο, στα κολέγια στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, τόσο θα είμαστε προσκολλημένοι σε αφηγήματα που αποδεικνύονται στην πράξη ως διχαστικά παρά ενωτικά.
Είναι λογικό για τα άτομα της LGBTQ κοινότητας, όταν βίωναν τόση καταπίεση και ο νόμος δεν τους υποστήριζε πουθενά, να θέλουν να διεκδικήσουν φωνάζοντας για ορατότητα, να προτάσσουν την ταυτότητα φύλου τους για να πουν ότι αυτή δεν είναι δυνατόν να τους στερεί δικαιώματα που έχουν οι στρέιτ.
Δε ζούμε όμως πια στο 2014 ή στο 2018. Είμαστε στο 2024. Και στο 2024 θα έπρεπε να έχουμε ήδη καταλάβει πως η αυτοταμπελοποίηση περισσότερο απομακρύνει από την ομοιογένεια του κοινωνικού συνόλου παρά κάνει ισότιμα τα άτομα, ανεξαρτήτως χρώματος, σεξουαλικών προτιμήσεων, φύλου και στοιχείων που αφορούν το σώμα και την εμφάνιση.
Αφορμή γι΄ αυτό το κείμενο στάθηκαν τα Grammys, τα Emmys αλλά και οι υποψηφιότητες των Όσκαρ και γενικώς κάθε βράβευση στον χώρο του θεάματος που έχει γίνει το 2024. Τόσο στην ανακοίνωση υποψηφιοτήτων όσο και στη βράβευση, τα μίντια που βρίσκονται εντός κι επί ταυτά στο Χόλιγουντ, δεν χάνουν ευκαιρία να γράφουν άρθρα και αφιερώματα για τις «μειονότητες» που αύξησαν τα ποσοστά τους. Πόσα βραβεία πήραν οι LGBTQ, πόσα οι μαύροι, πόσα οι Ασιάτες, πόσα οι Λατίνοι, πόσα οι μαύρες γυναίκες, πόσα οι γυναίκες κτλ.
Έχουν καταλάβει τι ζημιά κάνουν τα μίντια στο Χόλιγουντ;
Αυτοί δηλαδή που καταδικάζουν τον ρατσισμό και τον σεξισμό, προβάλλουν μια ιδιότητα που ελάχιστη σχέση έχει με την τέχνη των βραβευθέντων και το μήνυμα που περνάνε από το Χόλιγουντ προς πάσα κατεύθυνση είναι ότι αυτοί πήραν τα βραβεία επειδή είναι γκέι, τρανς, γυναίκες, γυναίκες στα 65 τους και όλες αυτές οι υποκατηγορίες που έχουν δημιουργήσει για να επιμερίζουν αντί να ενώνουν το κοινονικό σύνολο.
Δείτε μια χαρακτηριστική ανάρτηση του Billboard μετά τα Grammys.
Αντίστοιχες έχω δει και στο Hollywood Reporter, στο Variety, στο Indiewire που εκεί το έχουν τερματίσει. Στο μυαλό τους νομίζουν ότι υπερτονίζοντας στοιχεία άσχετα με τον λόγο βράβευσης, θα ενισχύσουν την κανονικοποίηση αυτών που κάποτε ήταν μειονότητες και θα τους κάνουν πιο αποδεκτούς.
Μόνο που προβάλλοντας κάποιον ως μειονότητα, τον διατηρείς έξω από το κοινωνικό σύνολο. Μειονότητες είμαστε όλοι μας, ο καθένας μόνος του. Αλλά σε όλους μας υπερισχύει η ιδιότητα του ανθρώπου, του πολίτη. Άρα, μειονότητες δεν υπάρχουν. Υπάρχουν ισότιμα μέλη κοινωνιών, υπάρχει αλληλεγγύη, υπάρχει συνεργασία, υπάρχει κατανόηση και προσπάθεια να περιορίζουμε τα κακώς κείμενα.
Ο ρατσισμός και ο σεξισμός (ο οποίος δεν έχει ως θύματα μόνο τις γυναίκες) θα υπάρχουν πάντοτε. Αν τα πάμε ποτέ στο μηδέν, θα έχουμε φτάσει στο τέλος των κοινωνιών. Το θέμα δεν είναι να τα σβήσουμε, το θέμα είναι να τα απομονώνουμε και να μη δυσχεραίνουν τις ζωές άλλων αυτές οι απόψεις και τα άτομα που τις φέρουν. Οι κοινωνίες πάντοτε προχωρούσαν αφήνοντας πίσω τους «σκουπίδια». Αυτόν τον ρόλο έχουν οι φασίστες και όλοι οι -ίστες. Όσο συναγελάζονται μεταξύ τους και μένουν στις συζητήσεις τους, δε θα έπρεπε να μας απασχολούν. Θα έπρεπε να μας νοιάζει μόνο να μην αφήσουμε να πληθαίνουν.
Όταν όμως εμφανίζονται τέτοιες αναρτήσεις, το μήνυμα που δίνεται στους συντηρητικούς, στους αμφιταλαντευόμενους, είναι ότι οι LGBTQ για παράδειγμα, θα έχουν πάντοτε μια ειδική μνεία γιατί είναι κάτι ξεχωριστό σε σχέση με τους στρέιτ. Που δεν είναι. Ούτε προς τα πάνω, ούτε προς τα κάτω. Είναι ίσοι, είναι ίδιοι. Και μετά, όλοι μας κρινόμαστε από την ποιότητα του χαρακτήρα μας, από την ευγένεια, την καλοσύνη, την προσφορά, την αίσθηση καθήκοντος, την ανάληψη των ευθυνών στα λάθη μας, το πόσο αγαπάμε και πόσο μισούμε.
Γιατί οι καλλιτέχνες δεν καταδικάζουν τα μίντια στο Χόλιγουντ για τον αντίθετο ρατσισμό;
Είναι σφοδρή υποτίμηση για την Billie Eilish ή τη Μάιλι Σάιρους να μπαίνουν σε αυτή τη λίστα των ατόμων που κέρδισαν ως LGBTQ. Δεν έχουν διαγράψει αυτή την καριέρα γιατί πάνε με το ίδιο ή το αντίθετο φύλο. Την έχουν κάνει γιατί έχουν μεγάλο ταλέντο στη μουσική, έχουν φωνάρες, έχουν τραγούδια που αγγίζουν τους ανθρώπους.
Το να προτάσσεται η σεξουαλικότητα τους από τα μίντια στο Χόλιγουντ είναι αγένεια και προσβολή. Είναι ένας ρατσισμός εκ του αντιθέτου. Και δημιουργεί και πόλωση. Αν εγώ γυρίσω να περιγράψω έναν άνθρωπο και πω «ξέρεις ποιον λέω μωρέ, αυτόν τον γκέι, τον μαύρο», δεν θα έχω εκφραστεί με ρατσιστικό τρόπο; Ξεκάθαρα ναι. Πώς διαφέρει λοιπόν αυτό που γίνεται στο Χόλιγουντ; Σαν να σου λένε «αυτή που βλέπεις δεν είναι η Billie Eilish…όχι, είναι μια bisexual».
Τα ίδια κάνουν και με τους μαύρους. Τι σχέση έχουν όλα αυτά; Στη λογική, καμία σχέση. Στο Χόλιγουντ και στις διαρροές του προς τη δημόσια ρητορική, έχουν. Αλλά προκαλούν το ίδιο κακό. Στο μυαλό μου είναι σχεδόν βέβαιο ότι όλοι στο Χόλιγουντ, από πάνω μέχρι κάτω, τα κάνουν αυτά για να έχουν την καλή έξωθεν μαρτυρία, για να το φέρνουν ως αντεπιχείρημα όταν τους λένε πως ο ρατσισμός κι ο σεξισμός δεν μειώνονται.
Έχουμε ένα τρανό παράδειγμα εμείς στα μέρη μας. Με εξαίρεση τους ανεπανόρθωτα ρατσιστές, με τον Κασσελάκη δεν ασχολήθηκε κανείς ως προς την σεξουαλικότητα του. Ο ίδιος με την εικόνα του φρόντισε να μην πάει ποτέ η κουβέντα προς τα εκεί. Κι έδειξε με τον Τάιλερ ότι δεν είναι κάτι το ξεχωριστό, ότι δεν αξίζουν αναφοράς επειδή είναι δύο άντρες σε σχέση.
Και μου κάνει τρομερή εντύπωση που οι καλλιτέχνες στο Χόλιγουντ δεν κάνουν calling out τέτοιες δημοσιεύσεις και δεν διαμαρτύρονται για όλο αυτό. Προφανώς, δεν τους επιτρέπουν οι μάνατζερ γιατί φοβούνται ότι η εξτρεμιστική μειοψηφία που βλέπει παντού εχθρούς και έχει τα ηνία της δημόσιας συζήτησης, θα τους προκαλέσει πλήγμα στο image.
Κατανοώ απόλυτα το πότε και γιατί γεννήθηκαν κάποιες ιδέες και πόσο αναγκαίες ήταν με αυτή τη μορφή τους στο τότε. Βλέπουμε όμως ότι τα πράγματα διαρκώς αλλάζουν, παρατηρούμε, πρέπει να μαθαίνουμε, οφείλουμε να ελέγχουμε τι λειτουργεί και τι όχι για να πετύχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν υπάρχει μόνο η ουσία, υπάρχει και το περιτύλιγμα. Και το περιτύλιγμα ορίζει την ουσία.
Το πρόβλημα στο Χόλιγουντ βρίσκεται σίγουρα εν πολλοίς στο περιτύλιγμα αυτών που στέκονται στην δίκαιη πλευρά της Ιστορίας. Όσο δεν φτιάχνεται το περιτύλιγμα, τόσο θα ατονεί η ουσία.
Ελπίζω πως σύντομα θα καταλάβουμε ότι το να αυτοτοποθετούμαστε σε στεγανά που μας αποτυπώνουν ως ευάλωτους, ως χρήζοντες ειδική μεταχείριση, δεν βοηθάει καθόλου στην ανάγκη να γίνουμε μια κοινωνία διαφορετικών, μα ίσων ατόμων.
