Το μενού των τελευταίων 2 ετών σε επίπεδο πολιτικής και διαχείρισης στην Ευρώπη, περιλαμβάνει: 1) μια πανδημία που για ενάμιση χρόνο έκλεισε την κοινωνία και την οικονομία, 2) έναν πόλεμο που οδεύει για τον 5ο μήνα του, 3) τεράστιες φυσικές καταστροφές που καταλήγουν στο κύμα καύσωνα που έχει προκαλέσει τον θάνατο σε 1100 ανθρώπους, κατά κύριο λόγο στην Πορτογαλία, 4) ενεργειακή κρίση και αύξηση τιμών.
Αυτά τα είναι τα κυρίως πιάτα, ενώ υπάρχουν και ορεκτικά όπως μίνι αντιπαραθέσεις με πολιτικές ηγεσίες (Ουγγαρίας και Πολωνίας) ή απανωτές εκλογικές διαδικασίες σε Ισπανία και Πορτογαλία και φυσικά τον φόβο της ακροδεξιάς στις γαλλικές εκλογές και την αποχώρηση της στιβαρής ηγέτιδας Merkel που την αντικατέστησε στην Καγκελαρία ο Scholz.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά λοιπόν, έρχεται το τελευταίο διάστημα για να φέρει μια νέα κατάσταση πολιτικού αναβρασμού σε επίπεδο όχι μόνο Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά στην Ευρώπη εν γένει. Πριν από ένα μήνα δόθηκε μια προειδοποιητική βολή με την Εσθονία να βλέπει την πρωθυπουργό Kaja Kallas να παραιτείται λόγω υψηλού πληθωρισμού (22%) για να αναζητηθεί ένας νέος πιο compact σχηματισμός.
Aκολούθησε η απόφαση του Boris Johnson να παραιτηθεί πρώτα από την ηγεσία των Συντηρητικών και στη συνέχεια από την πρωθυπουργία – τον Σεπτέμβριο θα γίνουν εκλογές για να πάρει το χρίσμα είτε η Liz Truss είτε ο Rishi Sunak – και χθες είχαμε την παραίτηση του Mario Draghi, ο οποίος ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης από την κυβερνητική συμμαχία, αλλά τόσο το Κίνημα των 5 Αστεριών όσο και η Λέγκα του Βορρά με το Forza Italia απείχαν από τη διαδικασία.
Την ίδια στιγμή, στηνν Ισπανία ο Sanchez έχει να αντιμετωπίσει κραδασμούς καθώς πρέπει να πείσει το κοινοβούλιο να ψηφίσει μια νέα νομοθεσία σχετικά με την παρουσία των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ισπανία, με επίκεντρο τις διαμφισβητούμενες περιοχές της Μελίλα και της Κεούτα, στα σύνορα με το Μορόκο. Οι Podemos θα ψηφίσουν αρνητικά, επομένως ο Sanchez βασίζεται στη στήριξη της αντιπολίτευσης του PP που έχει αφήσει να εννοηθεί ότι θα στηρίξει την αύξηση των αμερικανικών στρατευμάτων μέσω ΝΑΤΟ, στα ισπανικά εδάφη.
Μια νέα πολιτική εποχή αρχίζει στην Ευρώπη;
Όλα τα παραπάνω μπορεί να είναι η αρχή για μια αλυσιδωτή πολιτική αναταραχή και σε άλλες χώρες ή μπορεί να μη σημαίνει τελικά και κάτι το τόσο σημαντικό. Είναι παράδοξο το πώς η Ελλάδα έχει καταφέρει σε αυτά τα 2 χρόνια να μείνει άβρεχτη πολιτικά, ενώ είχε μια από τις πιο σκληρές πολιτικές σε επίπεδο πανδημίας, έχει μια κυβέρνηση που απέτυχε πέρσι με τις φωτιές, τον Ιανουάριο με τα χιόνια, φέτος πάλι με τις φωτιές και που δέχεται διαρκή κριτική.
Στη Γερμανία ο φρέσκος Scholz δεν έχει και την καλύτερη δυνατή αποδοχή στο γερμανικό έθνος, παρά το ότι δεν μετράει παρά μερικούς μήνες στην Καγκελαρία. O Macron βρέθηκε εσχάτως μπλεγμένος στην υπόθεση των Uber Files, ενώ τα τελευταία 24ωρα η Γαλλία μαστίζεται από τις πυρκαγιές.
Σε μια περίοδο που το μέτωπο Ρωσίας-Putin είναι ορθάνοιχτο και δε λέει να κλείσει, που προβλέπεται μια μεγαλύτερη ενεργειακή κρίση από το φθινόπωρο, το να σημειώνεται τέτοια αστάθεια σε πολιτικό επίπεδο στην Ευρώπη, είναι πρόβλημα. Και δεν είναι πως έγιναν εκλογές στο τέλος της θητείας.
Έχουμε παραιτήσεις πρωθυπουργών, απότομο τέλος για κυβερνητικούς σχηματισμούς, δείγμα του ότι στην Ευρώπη αλλάζει κάπως η δυναμική των αντιπολιτεύσεων και ενδέχεται να βρισκόμαστε σε εποχή μετάβασης σε μια νέα πολιτική συνθήκη όπου θα είναι παραπάνω από αναγκαία η συμμαχία ετερόκλητων μεταξύ τους κομματικών σχηματισμών και μια εποχή στην οποία η 4ετία θα είναι κάτι το ανέφικτο για μια οποιαδήποτε κυβέρνηση, με απαίτηση για διαρκείς αναπροσαρμογές, ανάλογα με τα δεδομένα της κάθε χρονιάς και την αποτελεσματικότητα αντιμετώπισης των μεγάλων προκλήσεων, με πρώτη και κύρια την κλιματική κρίση.
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Μύκονος: Ελεύθεροι η Ελληνίδα concierge και ο Αλβανός ντίλερ
