Σε μια χώρα -τη δική μας ντε- που η επικοινωνιακή φλυαρία όχι απλά μεγαλουργεί αλλά έχει αναδειχτεί στην απόλυτη επιστήμη, όλοι μας λυσσάμε να βγάζουμε από τη μύγα ξύγκι. Να τραβάμε τα νοήματα με χέρια Τιραμόλα μέχρι να χάσουν τελείως το νόημά τους. Να χρησιμοποιούμε τις λέξεις όχι για φτιάξουμε “σωστές” προτάσεις που θα τις καταλάβει ο καθένας, είτε έχει βγάλει το καλύτερο πανεπιστήμιο, είτε το πανεπιστήμιο της ζωής, αλλά να τις μετατρέπουμε σε τσιτάτα -μότο που οι σύγχρονοι “φιλόσοφοι” κάθε εποχής, οι διαφημιστές, δεν θα καταδέχονταν να βάλουν ούτε σε τηλεοπτικό σποτ για κωλόχαρτα. Αποτέλεσμα -μονόδρομος: Χάνουμε στο τέλος τη μπάλα και δεν ξέρουμε για τι ακριβώς μιλάμε. Ένα ακόμα δηλαδή ίδιον της κατάχρησης που μας διακρίνει.
Μια λοιπόν από αυτές που τα τελευταία χρόνια χτυπάει κόκκινο σε όλες τις συζητήσεις, είναι η λέξη “ινφλουένσερ“. Η πραγματική της έννοια όμως που αφορά σε έναν επιδραστικό τύπο που αποτελεί σημείο αναφοράς και παράδειγμα προς μίμηση, έχει διαλυθεί όπως η ασπιρίνη σε μια κουταλιά νερό.
Διαβάστε τη συνέχεια στο Provocateur.gr
