Όλα ξεκίνησαν το Σάββατο στο γήπεδο μπάσκετ του Ιωνικού. Εκεί ανέβηκε πανό από τους φιλάθλους μιας ομάδας με ισχυρή λαϊκή βάση, και το πανό έγραφε ότι «Δεν ήταν ανθρώπινο λάθος αλλά ούτε και ατύχημα. Την κρατική δολοφονία βαφτίσατε δυστύχημα».

Αυτό το πανό ανέβηκε grosso modo με ίδιο περιεχόμενο σε πάρα πολλά γήπεδα της Ελλάδας, είτε του μπάσκετ είτε του ποδοσφαίρου.

Σε μια συνθήκη όπου αθλητές ήταν αναγκασμένοι σε τέτοια οδύνη να παίξουν, να βρουν διάθεση να αγωνιστούν για μια μπάλα, και με τους φιλάθλους να αναζητούν μια διέξοδο στα γήπεδα για να ξεφύγει κάπως το μυαλό τους, τα γήπεδα έγιναν, ορθά, χώροι πολιτικής έκφρασης και κοινωνικής αγανάκτησης.

Υπάρχει κοινωνική οργή, θυμός και λογικά. Είναι μονόδρομος όταν συμβαίνουν τέτοιες τραγωδίες. Και τα πανό σωστά ανέβηκαν και έμειναν.

Υπάρχει όμως και ένα ερώτημα: θα λειτουργήσουν αφυπνιστικά ή θα κρύψουν από πίσω τους όλα εκείνα που χαρακτηρίζουν τα γήπεδα;

Γιατί αν είναι να ανεβάζουμε πανό και λίγο μετά, στο ίδιο γήπεδο, δίπλα σε αυτό το πανό που ζητά δικαίωση των νεκρών, αρχίζουμε τα «γ*μω τη μάνα σου», ή «να πεθάνεις», ή τα «σας τρέξαμε στα βουνά, σας δείραμε, σας δείξαμε, σας μπήξαμε, φάγατε το ξύλο σας», είναι σαν να κάνουμε control+z στην απαίτηση για δικαίωση των νεκρών.

Θα είναι κομμάτι υποκριτικό να στηρίζουμε ψυχή τε το περιεχόμενο του πανό, αλλά όχι και σώματι και να δίνουμε ραντεβού για ξύλο, να πετάμε στα κεφάλια των άλλων ό,τι μας βρίσκεται εύκαιρο, να ενδίδουμε στον ρατσισμό με πανό για «Βούλγαρους» ή «Τούρκους» και όλα όσα χαρακτηρίζουν τα γήπεδα εντός και εκτός τους.

Έχουμε δει και στο παρελθόν, όταν πάλι το γήπεδο είχε γίνει χώρος έκφρασης της κοινωνικής οργής, να στηλιτεύεται η πολιτειακή ανικανότητα και αυτά να ξεχνιούνται γρήγορα για να δώσουν τη θέση τους στα ρόπαλα, στους λοστούς, στα fullface και ό,τι άλλο περιλαμβάνει το μενού του θεωρητικού και πρακτικού χουλιγκανισμού.

Τα πανό αυτά δεν πρέπει να λειτουργήσουν μόνο ως στενό μαρκάρισμα προς τους κρατικούς μηχανισμούς που 20 χρόνια τώρα έχουν εγκληματίσει. Πρέπει να θέσουν επί τον τύπον των ήλων το μέσα μας. Να κατανοήσουμε πως αυτοί οι 22 που τρέχουν στο χορτάρι, έχουν μια μάνα που θα τους κλάψει αν βρεθούν σε ένα τρένο. Πως κι ο άλλος απέναντι που διάλεξε να στηρίζει τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ κοκ., έχει ανθρώπους να τον αγαπούν, έχει μια ζωή.

Καλά τα πανό, αλλά ακόμα καλύτερα τα μυαλά που παίρνουν το μάθημά τους, που αλλάζουν, που ωριμάζουν.