Περιεχόμενα
Ο έρωτας τυφλώνει. Όχι μόνο προς ανθρώπους, μα και προς πράγματα, προς καταστάσεις. Ο Αντώνης Κανάκης, είναι σαφές, έχει έρωτα μεγάλο με την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Του αρέσουν αυτά τα δύο μέσα και γι’ αυτό όταν μεταπήδησε εξ ανάγκης στο Youtube, παρά την μεγάλη επιτυχία που είχε, ξαναγύρισε στα κανάλια, στο OPEN και μετά στον ΑΝΤ1. Και κάθε του κρίση φαίνεται να επηρεάζεται από την ανάγκη του να οδηγήσει το μέσο και τη σαπίλα που το χαρακτηρίζει, στην αλλαγή. Δυστυχώς, ένας Δον Κιχώτης δεν φτάνει, ακόμα κι αν έχει γύρω του 4-5 Πάντσα.
Μετά από όλον αυτόν τον χαμό που έγινε για τον τρόπο κάλυψης του θανάτου του Τζορτζ Μπάλντοκ, ο Αντώνης Κανάκης έκανε μια ανάρτηση στην οποία μίλησε για την σύγκρουσή του με τα κανάλια ώστε να βάλουν ένα όριο στον κιτρινισμό τους, γιατί οδηγούνται με ακρίβεια στον θάνατο.
Αναλυτικά όσα έγραψε ο Αντώνης Κανάκης
«Τι ρούχα φορούσε το άψυχο σώμα του παλικαριού; Ήταν επώνυμου σχεδιαστή; Πόσο στοίχισαν; Αυτά γιατί δεν τα μάθαμε;
Τέσσερις ημέρες μετά, όπου τίποτα δεν άλλαξε, θα μου επιτρέψετε δύο κουβέντες.
Δύο κουβέντες όχι για πρόσωπα, αλλά για τα κανάλια.
Εξάλλου, είναι περισσότερο θέμα όχι τόσο προσώπων (δεν είναι όλοι και όλα το ίδιο φυσικά), όσο μιας συγκεκριμένης τηλεοπτικής κουλτούρας που τα κανάλια επιλέγουν και διαιωνίζουν.
Δεκαετίες τώρα οι παρασκηνιακές μου ζυμώσεις έως και συγκρούσεις με τους τηλεοπτικούς σταθμούς αφορούν έναν βασικό λόγο:
Πάντοτε υποστηρίζω την άποψη, πως δεν χρειάζεται όλη αυτή η σαπίλα και η λοβοτομή για να επιτευχθούν οι όποιοι τηλεοπτικοί στόχοι.
Σίγουρα όχι σε αυτόν τον βαθμό.
Οι σταθμοί όμως, αδυνατώντας προφανώς να δημιουργήσουν ενδιαφέρουσες εκπομπές απαλλαγμένες από αυτήν την κακώς εννοούμενη τηλεοπτική κουλτούρα, βολεύονται και αναπαράγουν τα ίδια και τα ίδια φαινόμενα, θεωρώντας πως αυτά εξυπηρετούν τηλεοπτικές τους σκοπιμότητες. Κάτι που το αμφισβητώ ριζικά, γιατί αν δει κανείς τα αποτελέσματα τηλεθέασης θα τρομάξει με το πόσος κόσμος έχει γυρίσει την πλάτη του στην τηλεόραση και εύκολα θα καταλάβει πως οι τακτικές των καναλιών οδηγούν μακροπρόθεσμα το μέσο σε βέβαιο και ολοκληρωτικό θάνατο.
Όμως, ας δεχτούμε ότι η παρακμή και η τοξικότητα εξυπηρετεί κουτσά στραβά και βραχυπρόθεσμα κάποιες τηλεοπτικές σκοπιμότητες, ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ:
Πού τελειώνουν οι σκοπιμότητες αυτές και που ξεκινάει η αξιοπρέπεια, η κοινωνική ευθύνη και ευαισθησία;
Ή μήπως δεν υπάρχει καν αυτό το όριο, αυτό το μεταίχμιο και η αξιοπρέπεια μαζί με την κοινωνική ευθύνη, απλά δεν έχουν χώρο στον νέο θαυμάσιο κόσμο που ζούμε;
Υ. Γ. Στον αντίποδα η εθνική ποδοσφαίρου. Παιδιά που επιδεικνύοντας απίστευτη ψυχή, τίμησαν τον συνάδελφό τους, γράφοντας ιστορία».
Ο Κανάκης γράφει «τυφλωμένος από έρωτα»
Ο Αντώνης Κανάκης έχει δίκιο σε όλα όσα έγραψε. Η τηλεόραση, τα κανάλια, τα πρόσωπα στις εκπομπές, δεν θέτουν ένα όριο στον κιτρινισμό και επειδή δεν το θέτουν, πέφτουν συχνά σε ολισθήματα, όπως στην περίπτωση του Μπάλντοκ. Διότι έχουν χάσει το μέτρο και απλά κοιτάνε νούμερα, κρίνονται από αυτό. Και αναγκάζουν και όλους εμάς τους υπόλοιπους να τους κρίνουμε με βάση αυτά. Κι εμείς στις ιστοσελίδες κρινόμαστε με βάση αυτό.
Γιατί λοιπόν συμβαίνει αυτό, ενώ, αν ρωτήσεις αρκετούς, θα σου πουν πως δεν τους αρέσει; Συμβαίνει, διότι τα πρόσωπα στα κανάλια βολεύονται με αυτό που γνωρίζουν, δε θέλουν να αλλάξουν τίποτα για να μη διακινδυνεύσουν να χάσουν τα λεφτά τους. Τους αρκεί αυτό που δείχνει ψευδώς μια τηλεθέαση βασισμένη σε 2000 δέκτες. Αυτό θέλουν να πουλάνε. Κι όσο υπάρχουν στην αγορά πελάτες που θέλουν να διαφημίζονται αποκλειστικά στην τηλεόραση, γιατί πιστεύουν ότι τους προσθέτει ονόρε, τόσο θα διαιωνίζεται αυτό. Κάποια στιγμή όμως, θα πεθάνουν αυτοί οι πελάτες. Θα έρθουν νέοι που θα κοιτάζουν μόνο το digital. Είναι τα κανάλια σε φάση μετάβασης;
Μου φαίνεται ότι παλεύουν να σταθούν όρθια με το ένα πόδι στην τηλεόραση και το άλλο στο web tv τους.
Ας είμαστε όμως ειλικρινείς. Ποτέ κανείς στην Ελλάδα δεν άνοιξε τηλεόραση γιατί περίμενε κάτι λιγότερο από αυτό που ήδη δίνει. Ποτέ κανείς δεν είχε την απαίτηση βλέποντας τηλεόραση να δει κάτι ποιότικο. Εδώ που φτάσαμε κιόλας, δεν ξέρω καν αν η τηλεόραση είναι για να της ζητάμε κάτι άλλο πέραν αυτού που μας προσφέρει με τους Λιάγκες, τις Καινούργιου, τους Κουσουλούς και τις Κουτσελίνες.
Έχοντας πια την εναλλακτική του web, όπου εκεί θα δούμε και τις σειρές της τηλεόρασης, ίσως το μέσο να είναι για να γίνει σαν μια νεκρή γλώσσα. Τη μιλάνε λίγοι επιζώντες, μόλις πεθάνουν, αν δεν τη μεταλαμπαδεύσουν, θα πεθάνει εντελώς η γλώσσα. Κι αν τη μεταλαμπαδεύσουν πάλι, η επόμενη γενιά δεν θα είναι τόσο στενά συνδεδεμένη μαζί της, θα έχει μάθει άλλη γλώσσα. Δεν ξέρω δηλαδή κι αν υπάρχουν άτομα κάτω από 50 όχι να βλέπουν τηλεόραση, αλλά να θέλουν να δουλέψουν σε αυτή σε πόστα, όχι να κάνουν τους πλανόδιους ρεπόρτερ από παραλία σε αεροδρόμιο κι από κει σε events για να ρωτήσουν κουταμάρες.
Γιατί δεν μιλάει για τις ευθύνες του κοινού ο Κανάκης;
Ο Αντώνης Κανάκης, λοιπόν, θέλει να πιστεύει πως η τηλεόραση έχει ακόμα ζωή και χρειάζεται απλώς να αλλάξει για να μην πεθάνει. Εγώ πιστεύω ότι η τηλεόραση είναι στην καλύτερη εκδοχή της. Σας ακούγεται τρελό; Δείτε λοιπόν από την περασμένη Πέμπτη τι νούμερα τηλεθέασης κάνουν ο Λιάγκας και η Κουτσελίνη. Πρωτιες βαράει ο πρώτος, 4 μόναδες πάνω από τα νούμερα που έκανε πριν την Πέμπτη η Κουτσελίνη, που βγήκε και πρώτη σε τηλεθέαση την Τετάρτη. Και στο δυναμικό και στο γενικό.
Αντιφατικό βέβαια που το προτάσσω αυτό, διότι πριν λίγο ανέφερα πως η τηλεθέαση δεν μπορεί να θεωρείται πια αξιόπιστη. Αλλά ισχύει για όλες τις εκπομπές. Από όσους βλέπουν τηλεόραση, είτε είναι 50.000 είτε 100.000, ένα 14% είδε χθες την Κουτσελίνη.
Επιβραβεύουν δηλαδή τις πρακτικές αυτών των δύο, μα και των υπόλοιπων. Μην πάμε μακριά. Και στις ιστοσελίδες μήπως γίνεται κάτι διαφορετικό; Βάλε clickbait τίτλο, βάλε κάτι ακραίο και πομπώδες στον τίτλο και μέσα γράφε άσχετα πράγματα μεταξύ τους, μην έχεις καν συντακτικό ή γραμματική σωστή. Απλά βάλε λέξεις ατάκτως ερριμένες και ελάχιστοι θα νοιαστούν. Οι περισσότεροι θα συνεχίσουν να σου δίνουν το κλικ και στις υπόλοιπες λεκτικές θηριωδίες σου.
Αν λοιπόν θέλει ο Κανάκης να μιλήσουμε για ευθύνες, εγώ καταλήγω πως ανήκουν, πια, σε μεγάλη πλειοψηφία στο κοινό. Κατανοώ πως αν 10 κανάλια και 100 ιστοσελίδες σου πουλάνε το ίδιο πράγμα, με το ίδιο περιτύλιγμα, δεν έχεις επιλογές, αλλά έχεις. Και αυτό βλέπουμε.
Το κοινό δεν έχει απαιτήσεις από την ελληνική τηλεόραση διότι την έχει ως πάρεργο εδώ και χρόνια. Στην εποχή που βρίσκει περιεχόμενο παντού, σε πλατφόρμες, στο Youtube, στρέφει τις απαιτήσεις του εκεί, όχι στην τηλεόραση. Δεν θα δώσει καμία μάχη για να αλλάξει. Θα την κρίνει, θα την επικρίνει, ως εκεί. Δε θα κάτσει και να σκάσει.
Ίσως ακούγεται σκληρό σε ανθρώπους όπως ο Αντώνης Κανάκης, που έχουν έρωτα για το μέσο, αλλά είναι η πραγματικότητα.
Όσο κι αν ο Κανάκης θέλει να δει μιαν άλλη τηλεόραση, δε θα υπάρξει αντίκρυσμα, ακόμα κι αν πετύχει. Διότι ο κόσμος έχει από καιρό στραφεί αλλού. Ο Κανάκης μπορεί να μιλάει για την ηθική του, την προσπάθεια να αλλάξει τα πράγματα, μα ελάχιστα εύσημα θα πάρει κι ελάχιστη ανταπόκριση.
Τα πρόσωπα της τηλεόρασης κάνουν δουλειές για να έχουν να περηφανεύονται στον κύκλο τους και δεν θα πολυνοιαστούν για το κοινό, για την ζωή έξω από αυτό το περιβάλλον. Ο Κανάκης δεν ξέρω τι κίνητρα έχει, αλλά θα πρέπει να το έχει καταλάβει μέχρι τώρα πως οι άνθρωποι στην τηλεόραση δεν ασχολούνται με τον τηλεθεατή, ασχολούνται με το χρήμα. Όσο αυτό τους έρχεται από τις διαφημιστικές, στις οποίες δίνουν ποσοστά για να πέφτει το σπρώξιμο, τόσο θα μένουν όλα ίδια.
Κι ο Κανάκης θα λέει τον πόνο του και θα αναρωτιέται γιατί δεν αλλάζει τίποτα…
