Ο κομήτης Στέφανος Κασσελάκης εμφανίστηκε τόσο ξαφνικά που κανένα πολιτικό τηλεσκόπιο ή ραντάρ δεν είχε προλάβει να τον εντοπίσει. Στην αρχή, ήταν αρκετά ευχάριστο ως και διασκεδαστικό, μια τέτοια προσωπικότητα να σκάει ανάμεσα στους Συριζαίους. Τα social media τον «αποθέωσαν» από την πρώτη μέρα. Όπως και να το κάνουμε, ήταν μια έκπληξη δεδομένου ότι όλοι, χρόνια τώρα, ψάχνουν πολιτικούς που να έρχονται από το πουθενά, αλλά έχοντας ένα καλό στόρι κι ένα πλούσιο curiculum vitae πίσω τους. Φαντάζονται ότι έχει μεγάλες πιθανότητες να είναι πιο καθαρός, λιγότερο πεινασμένος και λιγότερο εξουσιολάγνος.
Φάνηκε να ανήκει στην κατηγορία αυτών των εξωγήινων που μας έχει προϊδεάσει η NASA ότι μπορεί να μας παρουσιάσει. Ακόμα πιο ενδιαφέρον ήταν ότι ένας τέτοιος τύπος αυτοπροτάθηκε για αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, του κόμματος δηλαδή που από το 2010 έχει ξεκληρίσει με στρατηγική στα social media οποιονδήποτε όμοιό του.
Η καλά οργανωμένη αυτοπαρουσίασή του σε στυλ, ντύσιμο, γλώσσα, κίνηση και περιεχόμενο έδειχνε έναν άνθρωπο μοντέρνο, ακομπλεξάριστο, χωρίς κομματική χροιά στον λόγο του και δη τη σκληροπυρηνική του ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που μόνο θετικά μπορούσες να το δεις. Σα να πήγαινε για υποψήφιος κυβερνήτης στην Πενσυλβάνια κι όχι για υποψήφιος πρόεδρος στον ΣΥΡΙΖΑ.
Παράλληλα βέβαια, σου δημιουργούσε και αμφιβολίες για το τι σχέση έχει με την πολιτική ως αντικείμενο, μιας και ποτέ δεν είχε ασχοληθεί με αυτή. Ως γνωστόν, σε κάθε γειτονιά στις ΗΠΑ, προεκλογικά, δεκάδες εθελοντές πάνε στα γραφεία των υποψηφίων προέδρων, δεν είναι παράσημο. Οπότε τα περί συμμετοχής στην καμπάνια του Μπάιντεν, δεν το λες και πολιτική εμπειρία.
Τι έκανε ο Κασσελάκης στη Μακρόνησο;
Όπως πετυχημένα μου είπε ένας πιτσιρικάς, τι δουλειά έχει το να προτάξει στα προσόντα του τα άριστα αγγλικά και τις άριστες μαθηματικές εξετάσεις. Για καθηγητής πάει; Ίσως, θα μου πεις, ήθελε να πει ότι μιλάει τόσο καλά αγγλικά όπως ο Μητσοτάκης στο Κογκρέσο, αλλά αρκετοί κατάλαβαν ότι ίσως ήταν και «πρόκα» για τα αγγλικά του Τσίπρα.
Anyway, οι μέρες πέρασαν και οι καταστροφές συνεχίστηκαν. Με πνιγμένο τον κάμπο και τον Βόλο, η προεκλογική διαδικασία του ΣΥΡΙΖΑ πέρασε στο τρίτο επίπεδο των ειδήσεων και της επικαιρότητας. Όμως ο Κασσελάκης επανήλθε. Κι αυτή τη φορά επανήλθε εξ αριστερών ορμώμενος.
Αν πριν ενοχλούσε, όπως έγραψε ο Κούλογλου, η αφέλεια του «εγώ θέλω να υπάρχουν τα σαλόνια και τα τένις κλαμπ και στο Κερατσίνι, όχι μόνο στην Εκάλη», αν τον κατηγορούσαν για Αριστερά του Χαβιαριού, τώρα ο Κασσελάκης προσπαθεί να υιοθετήσει όλα τα αριστερά και λαϊκιστικά ρεφλέξ του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ. Θα μου πείτε, σε εκλογική αναμέτρηση πάει και ως γνωστόν από παλιά, στις εκλογές ο καθένας υπόσχεται ή λέει ό,τι γουστάρει το αυτί του ψηφοφόρου. Μάζευε κι ας ειν’ και ρώγες.
Αν του τη βγήκαν από τα αριστερά οι άλλοι, μέσα στη ζαλάδα που τους δημιούργησε η εμφάνισή του, ο Στέφανος Κασσελάκης για να τους υπερκεράσει, πήρε τον στρατηγό Αποστολάκη που φορούσε κάτι σαν σαλοπέτα και έκανε ένα σκετσάκι μαζί του στη Μακρόνησο, δίνοντας τα χέρια. Ίσως να μην είχε διαβάσει ότι η εθνική συμφιλίωση ήταν ένα θέμα που ο Ανδρέας Παπανδρέου το είχε κλείσει οριστικά το 1981.
Όμως τα ονόματα των ανθρώπων που εξορίστηκαν, ήταν αρκετά ηχηρά και ίσως μπορούσαν να καλύψουν την naivité (αφέλειας) της υπόλοιπης σχολικού τύπου δήλωσης που έκανε on camera. Ρίτσος, Θεοδωράκης, Καρούζος, Λειβαδίτης, Πατρίκιος, Κούνδουρος και άλλοι Έλληνες Αριστεροί που δεινοπάθησαν στη Μακρόνησο.
Εδώ ξαναβρήκαμε τον προεκλογικό ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο Τσίπρας μιλούσε για τη συνέχεια του ΕΑΜ. Όμως, πριν αλέκτωρ λαλήσαι τρις, ο Στέφανος Κασσελάκης χτύπησε ακόμα πιο σκληρά, υιοθετώντας τη ρητορική του μέντορα του στα σκληρά κομματικά κόλπα, του Παύλου Πόλακη.
Σε κομματική εκδήλωση στα Γιάννενα, όταν μια κυρία ανέκραξε «Αν καταφέρεις να ξεδοντιάσεις αυτό το σύστημα των δικαστικών και των δημοσιογράφων, τότε θα μπορέσει να πάει μπροστά η χώρα», επαναλαμβάνοντας παλιά δήλωση του Πολάκη, που τον είχε θέσει μάλιστα εκτός ΣΥΡΙΖΑ έστω και προσωρινά, ο Κασσελάκης της απάντησε «Εγώ γουστάρω! Εγώ γουστάρω, αλλά πρέπει να ψηφίσετε την Κυριακή».
Και «γουστάρω» και «πρέπει να ψηφίσετε την Κυριακή». Τώρα βέβαια, αν κανένας σοβαρός πολιτικός (υπάρχουν και τέτοιοι), έλεγε «γουστάρω να καθαρίσω δικαστικούς και δημοσιογράφους», θα μάζευε, ξύλο, γιαούρτι, πίσσα και πούπουλα για πολλές μέρες και όχι μόνο στα social media. Όλος ο τύπος, όλα τα media, μαζί του θα ασχολούνταν. Αν δε, το έλεγε και ως υπουργός και του ΣΥΡΙΖΑ ακόμα, και ο Τσίπρας θα τον έστελνε σπίτι με ταξί. Όμως, ο Στέφανος Κασσελάκης διεκδικεί το ακαταλόγιστο. Είτε έρχεται από τα σαλόνια, είτε απ’ τα αλώνια, είτε από τη Μακρόνησο, είτε από τη Γουόλ Στριτ, είτε από εφοπλιστής, που μάλλον δεν είναι.
Ο αντιφατικός κύριος Κασσελάκης
Έχει γκελ, κάποια γκάλοπ τον δίνουν πρώτο για τις εκλογές της Κυριακής με ένα 37%, άλλα τον δίνουν δεύτερο με πρώτη την Αχτσιόγλου, έχει δημιουργήσει χαμούλη ακόμα και στη Νέα Δημοκρατία (μη τυχόν και είναι πιο εκσυγχρονιστής από αυτούς), αλλά κοντά στο photo finish, ο Στέφανος Κασσελάκης, με έναν περίεργο τρόπο, θέλει να μας επαναπροσγειώσει στην πραγματικότητα: ότι δηλαδή δεν είναι «εξωγήινος». Αντίθετα, μία από τα ίδια.
Αν βάλεις πλάι πλάι τις δηλώσεις της πρώτης εβδομάδας που αυτοπαρουσιάστηκε ως άνθρωπος κοσμοπολίτης, πλούσιος, εκσυγχρονιστής, σπουδαγμένος, με αυτές της τελευταίας, θα καταλάβεις με την πρώτη ματιά, ότι ο λόγος του πάσχει από σοβαρή διπολικότητα. Ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή. Τώρα, θέλει να μας πείσει ότι είναι και χειρουργός οδοντίατρος και θα «ξεδοντιάσει» το σύστημα. Άσε που στην ανάρτησή του, υιοθετεί και άλλη όχι και τόσο κοσμοπολίτικη έκφραση, μιλώντας για «λαμογιά» αναφερόμενος σε κανάλια, βουλευτές, τραπεζίτες και νοσοκομεία.
Αν τα έλεγε ο Παύλος, θα ήταν νορμάλ. Από το στόμα του Στέφανου είναι σα να βλέπεις τον διάβολο να μιλάει μέσα από το στόμα της Λίντα Μπλερ. Πλάκα έχει να τον βλέπεις να τα λέει. Σαν να πλακώνεται ο Ζαμπούνης στις χριστοπαναγίες στα φανάρια.
Όπως και να ‘χει, ο Κασσελάκης είναι ενδιαφέρων άνθρωπος, με την έννοια ότι δε σε αφήνει ποτέ να βαριέσαι. Κάθε μέρα έχει και μια κίντερ έκπληξη, κάθε μέρα κι ένα νέο επεισόδιο. Κι όπως πάει (δεν ξέρω μέχρι την Κυριακή τι μας κρύβει ακόμα, περιμένω με αγωνία το αυριανό επεισόδιο), επιβεβαιώνει τη ρήση που λέει ότι πολλοί μπήκαν στην πολιτική για να την αλλάξουν, αλλά τελικά, εκείνο που έγινε, είναι ότι εκείνους τους άλλαξε η πολιτική.
