Όλοι συμφώνησαν ότι η μιντιακή καταιγίδα με την οποία ξεκίνησε ο Κασσελάκης, απεδείχθη εξόχως πετυχημένη. Τόσο στο περιεχόμενο όσο και στο σκηνικό στήσιμο. Ένα παιδί που παρά τη Wall Street και τη Goldman Sachs, υπέφερε με την οικογένειά του, ένα παιδί χτυπημένο από τη μοίρα, που κατάφερε να τελειώσει το UPenn και να μπει στον εφοπλιστικό κόσμο. Νέος, ωραίος, υπερέβαλε σε πολλά, αλλά στο τέλος της ημέρας, who gives a fuck. Ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος; Τα βιντεάκια έπαιξαν τον ρόλο τους, έστω κι αν κάποια, όπως αυτό στη Μακρόνησο, θύμιζε σχολική παράσταση για κάποια εθνική εορτή.
Οι Συριζαίοι τον είδαν σαν μάννα εξ ουρανού, εκεί που ήταν στη μαύρη μαυρίλα και έβλεπαν τους διαδόχους του Τσίπρα να μην έχουν τα κυβικά όχι μόνο να αντιμετωπίσουν τον Μητσοτάκη, αλλά ούτε και να κάνουν τίποτα για να αλλάξει η αλλοπρόσαλλη και τοξική γραμμή του κόμματος. Άλλωστε, εκεί χτύπησε ο Κασσελάκης: είμαι ο αντι-Μητσοτάκης και θα γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη.
Κατά πάσα πιθανότητα, ο Κασσελάκης πιστεύει, όπως φαντάζομαι και οι σύμβουλοι του (δεν ξέρω αν είναι Έλληνες, Αμερικάνοι επικοινωνιολόγοι, Πορτογάλοι ή αψύς Χανιώτης βουλευτής), ότι μπορεί με τον ίδιο τρόπο να κυριαρχήσει και στη μεγάλη αρένα.
Έξυπνα έκανε κωλοτούμπα με διάφορες προφάσεις για να μην πάει στη Βουλή, όπου τον περίμεναν με ανοιχτές αγκάλες όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί, προεξάρχοντος του Μητσοτάκη. Άλλωστε, χθες στη συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ, στην ουσία ο Μητσοτάκης του πέταξε το γάντι για να πάει στη Βουλή. Έτσι, χωρίς διάλογο, χωρίς αντιπαράθεση, χωρίς φθορές, προχωράει σε καθημερινές αναρτήσεις σε Instagram και TikTok, σε δηλώσεις σε κάμερες, απαντώντας σε ερωτήσεις ή καταγγέλοντας την κυβέρνηση. Είναι ασταμάτητος. Κι εδώ μάλλον υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα, νομίζω.
Κασσελάκης: Τα clicks σε ελεύθερη πτώση
Μου έλεγε ο ιδιοκτήτης του πιο μεγάλου, ίσως, ελληνικού ειδησεογραφικού σάιτ ότι τα θέματα που αφορούν στον Κασσελάκη, όλο και κατεβαίνουν στη δημοφιλία των κορυφαίων άρθρων. Από κει που ήταν στα 3 πρώτα, και σίγουρα το πρώτο πολιτικό, έχει φύγει εκτός δεκάδας. Το ίδιο μου λένε και όπου αλλού βρεθώ. Όλοι, ακόμα κι αυτοί που τον έβλεπαν με ενδιαφέρον, λένε «όχι άλλο κάρβουνο Κασσελάκη». Δεν τολμάς να ανοίξεις τηλεόραση ή σάιτ και πετάγεται μπροστά σου σαν το beep beep από τα Looney Tunes. Αυτό λέγεται κορεσμός. Κι ο κορεσμός δε βοηθάει την επικοινωνία. Ίσως και τα γκάλοπ που τον έφεραν στον πάτο της δημοφιλίας ανάμεσα στους πολιτικούς αρχηγούς, να το επιβεβαιώνουν.
Κασσελάκης μιλάει για τον ΣΥΡΙΖΑ, Κασσελάκης φτυαρίζει, Κασσελάκης κάνει έρανο για τους πλημμυροπαθείς, Κασσελάκης τρέχει στις Σπέτσες και μοιράζει μετάλλια, Κασσελάκης γυμνάζεται, Κασσελάκης δηλώνει με εμφανή έπαρση ότι είναι ο επόμενος πρωθυπουργός και, τέλος, Κασσελάκης δίνει τελεσίγραφα. Περίεργο χούι.
«Μαστίγωσε» τους ρεπόρτερ στη Θεσσαλία απαιτώντας εμμέσως από τους καναλάρχες να «στείλουν λεφτά στους πλημμυροπαθείς και αναμένω την ενημέρωση μέχρι το βράδυ»! Μετά, θυμήθηκε να στείλει άλλο τελεσίγραφο, αυτή τη φορά στον Μητσοτάκη, μη γνωρίζοντας καν στην ουσία ποιος είναι ο Μπέος. Βγήκε και δήλωσε ότι «περιμένω από το πρωί ο Μητσοτάκης να καταδικάσει το χαστούκι του Μπέου».
Πολλή τηγανίτα κι από μέλι τίποτα
Αν βλέπω καλά στην τηλεόραση, πρέπει να έχει σπάσει και το ρεκόρ των σέλφι, περισσότερο κι από αποχωρήσαντα από το Survivor όταν επιστρέφει από τον Άγιο Δομίνικο. Με ένα υπέροχο, χολιγουντιανό χαμόγελο πάντοτε.
Είχαν ρωτήσει κάποτε τον Μάικλ Τζάκσον γιατί εμφανίζεται σπανίως και γιατί οι περιοδείες του έχουν μεγάλη απόσταση χρονικά μεταξύ τους. Κι είχε απαντήσει πως «για να σε επιθυμούν, πρέπει να τους λείπεις και λίγο. Όλοι θέλουν να δουν τον θεό, γιατί αυτός εμφανίστηκε μια φορά στα βαφτίσια του γιου του».
Με λίγα λόγια, γκώσαμε. Κι αυτό ίσως πρέπει να το καταλάβει κι ο ίδιος ο Στέφανος, πριν καεί σαν το κεράκι της Λαμπρής. Η υπερέκθεση δεν έκανε ποτέ καλό σε κανέναν. Για ένα μικρό χρονικό διάστημα σε γουστάρει το κοινό και μετά περνάς στην αδιαφορία γιατί μετά τα τόσα πολλά που έχεις πει, όσα λες φαίνονται αδιάφορα.
Καλό παιδί φαίνεται, αλλά μάλλον δεν έχει καταλάβει ότι μιλάει με προφανή αλαζονεία και καβάλημα. Αυτό, που 4 χρόνια πριν τις εκλογές, να λέει συνέχεια ότι είναι ο επόμενος πρωθυπουργός και να χαμογελάει αυτάρεσκα, ακούγεται και είναι γκροτέσκο. Αυτό θα παπαγαλίζει ως το 2027; Θυμίζει και λίγο, στην υπερβολή του προφανώς, και λίγο τον Λεβέντη που για χρόνια έλεγε πως θα γίνει πρωθυπουργός και ό,τι άλλο κατέβαζε η κούτρα του, μέχρι που πέρασε στη σφαίρα του γραφικού.
Ακόμα και σήμερα δηλώνει ότι θα είναι ο πρώτος υπεύθυνος πρωθυπουργός μετά από μια σειρά ανεύθυνων. Το να αυτοθαυμάζεσαι και να αυτοπρομοτάρεσαι είναι μια αμερικανιά που θυμίζει και λίγο Τραμπ και σε μας φαντάζει γραφική. Ο μόνος που έχει το δικαίωμα να μιλάει για τον εαυτό του, είναι ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς. Που ήταν και τεράστια παιχτάρα.
Εμείς στη Θεσσαλία, μιλάμε πολύ. Στην Αθήνα επίσης. Οι Σπαρτιάτες δεν άφησαν μεγάλα φιλοσοφικά κείμενα σαν τους Αθηναίους, δεν το είχαν. Μία φράση όμως, ήταν, είναι και θα είναι πάντα σοφή: το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν. Αλλά μέχρι να φτάσει στους Λακεδαίμονες, έχει πολύ δρόμο για να μάθει και τους κανόνες της Βουλής. Αυτό που μας άνοιξε την πόρτα για να μας δείξει το γραφείο του στη Βουλή, θα μπορούσε να είναι από ελληνική ταινία. Κάποιος Κωνσταντάρας στο Υπάρχει και Φιλότιμο ή κάποιος Μπάρκουλης στο Τζένη Τζένη.
