Πόσοι άραγε φαντάζονταν αυτή την πορεία των πραγμάτων για τον ΣΥΡΙΖΑ; Μετά τις εκλογές της 25ης Ιουνίου και μετά την παραίτηση Τσίπρα, η εικόνα έδειχνε ένα κόμμα που θα πάει σε μια επόμενη μέρα η οποία δεν θα αλλάξει τίποτα. Ξαφνικά, εμφανίστηκε ο Κασσελάκης. Κι εκεί, όλοι μας πιστέψαμε ότι θα γίνει η κοσμογονική αλλαγή και θα δούμε ένα αξιοπρεπές κόμμα.
Εν τέλει, βλέπουμε εδώ και αρκετές ημέρες, με αποκορύφωμα το σαββατοκύριακο, ένα κόμμα που τρώει τις σάρκες του και να έχουν γίνει όπως τα ζευγάρια στο Ερωτοδικείο ή στις παλιές εκπομπές του Μικρούτσικου, το Από Καρδιάς.
Δεν έφτανε όμως αυτό. Ο Στέφανος Κασσελάκης το πήγε ένα βήμα παραπέρα και αποφάσισε να εισβάλει και στα ερτζιανά, εγκαινιάζοντας την «Ώρα του Προέδρου» στον ραδιοφωνικό σταθμό Στο Κόκκινο, που είναι του ΣΥΡΙΖΑ. Η ωριαία εκπομπή του θα γίνει για να απαντά σε ερωτήματα στους πολίτες, όπως είπε, αλλά ο τίτλος της εκπομπής παραπέμπει αλλού.
Ήταν στο 1984 που ο Τζορτζ Όργουελ αποτύπωνε έναν κόσμο όπου μια συγκεκριμένη ώρα της ημέρας η τηλεόραση προέβαλε το μήνυμα της Ανώτατης Διακυβέρνησης και οι πολίτες ήταν υποχρεωμένοι να υποτάσσονται στην γραμμή του Μεγάλου Αδελφού. Οποιαδήποτε αυτόβουλη σκέψη ήταν ποινικό αδίκημα και τιμωρείτο με απομόνωση ή και θάνατο.
Ο Κασσελάκης θα πρέπει να ελαττώσει τον ναρκισσισμό
Ο τίτλος δηλαδή που επέλεξε ο Στέφανος Κασσελάκης είναι αρκετά ελεύθερος στην ερμηνεία και δεν συμβαδίζει σε πρώτο άκουσμα με κάτι θετικό. Είναι και μια αυτοαναγόρευση, μια επίδειξη του τίτλου. Η Ώρα του Προέδρου. Δεν θυμόμαστε να έχουμε ακούσει ποτέ τον Κυριάκο Μητσοτάκη φερ’ ειπείν, να αναφέρεται στον εαυτό του ως πρωθυπουργός ή πρόεδρος. Αναφέρουμε αυτό το παράδειγμα γιατί αυτόν πάει να κοντράρει ο Κασσελάκης.
Δείχνει μια τεράστια αυταρέσκεια αυτή η επιλογή, η οποία παίρνει μεγαλύτερη διάσταση αν σκεφτούμε το timing της ανακοίνωσης, δηλαδή τη στιγμή στην οποία ο Κασσελάκης έχει κάνει eliminate τους αντιπάλους του εντός ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή την Ομπρέλα, και έχει στείλει μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση ότι η σύμπνοια είναι απαραίτητη και απαιτητέα για τη νέα μέρα στο κόμμα.
Απλώς, ο Κασσελάκης επιλέγει μια ρητορική που δείχνει ανάγκη ανάδειξης του δικού του εαυτού, το οποίο επειδή το κάνει πρωτίστως με lifestyle μανδύα, εκλαμβάνεται ως χαριτωμένο, ως ένα θέαμα, ως ψυχαγωγία. Πολιτικά όμως, δεν έχουμε ανάγκη από κάτι τέτοιο. Η ανάγκη υπάρχει στην παρουσία μιας αντιπολίτευσης με λόγο, με στόχους, με σχέδιο, με αναγνώριση και του σωστού μιας κυβέρνησης, όχι μόνο του λάθους, με αντίληψη των συνθηκών και της ανάγκης για λιγότερη σύγκρουση και περισσότερο συμπόρευση.
Η Ώρα του Προέδρου, μόνο κάτι τέτοιο δεν θα πετύχει…
