Περιεχόμενα
Χθες βράδυ, πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που ο Στέφανος Κασσελάκης παρουσιάστηκε στις κάμερες εμφανώς τρακαρισμένος, σφιγμένος και σε καμιά περίπτωση δεν έσκασε χαμόγελο. Λογικό, αν κρίνουμε από τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών, τα οποία κουβάλησαν ακόμα περισσότερα μαύρα σύννεφα πάνω από την Κουμουνδούρου. Μάλλον δεν τα περίμενε κάπως έτσι. Κρίνοντας από την έπαρση που έχει (όπως φαίνεται στις κάμερες και στα βίντεο) θα πίστευε ότι το άστρο του θα έφερνε κάποια δώρα στη φάτνη του ΣΥΡΙΖΑ.
Έγιναν όλα τόσο εύκολα, τόσο γρήγορα και τόσο απλά, για να φτάσει μέσα σε ένα μήνα στην αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ ο Κασσελάκης, που μάλλον είδε σαν όνειρο ότι το ίδιο σέξι θα ήταν η παρουσία και ο λόγος του στον πραγματικό κόσμο των εκλογών, ώστε θα ανέτρεπε τους συσχετισμούς. Ξεγελάστηκε κι από το υπερβολικό ενδιαφέρον των μίντια και των social media, από το hype, από το ότι έγινε για ένα διάστημα Νο1 trend και το μετέφρασε, λανθασμένα, σε πραγματική επιρροή. Δεν είναι ο πρώτος που το παθαίνει. Το ‘παθε κι ο ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές. Έτσι, για πρώτη φορά ήρθε σε μετωπική και με μεγάλη ταχύτητα, με την πραγματικότητα.
Σε πανελλαδική κλίμακα, φαίνεται να έχει χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα 4-5% σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές. Το χειρότερο; Ο Μητσοτάκης φαίνεται, όποτε έχει εκλογές, να τις μετατρέπει σε παράσταση για έναν ρόλο, χωρίς να νιώθει την ανάσα κανενός στο σβέρκο του. Τώρα, αυτό καλό δεν είναι, αλλά έτσι είναι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του σήμερα δεν πείθει ούτε τους δικούς του
Σε καμιά περίπτωση δε μπορείς να ρίξεις το βάρος της αποτυχίας στον 15 ημερών αρχηγό Στέφανο. Εκείνο που μπορείς να πεις βέβαια, είναι ότι η παρουσία του, που πολυδιαφημίστηκε ως μια μεγάλη αλλαγή στο απωθητικό προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είχε καμία επίδραση στις κάλπες, ου μην ήταν και αρνητική. Οι Πασόκοι παλιά έλεγαν ότι για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή, μετά το 12.5% που πήραν το 1974.
Εδώ δεν θέλει δουλειά πολλή μόνο, γιατί άλλο ένα νεοσυσταθέν κόμμα, όπως ήταν τότε το ΠΑΣΟΚ, με ηγέτη έναν από τους πιο χαρισματικούς ηγέτες που πέρασαν ποτέ, και άλλο ένα ήδη δομημένο και σκληροπυρηνικό κόμμα. Ακόμα και η πιο απλοϊκή πολιτική προσέγγιση έλεγε ότι πριν κοιτάξουν τον ήλιο, θα έπρεπε να περάσουν στην κατεδάφιση, μπας και ξαραχνιάσουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο των δομών του κόμματος, αλλά και του πυρήνα της πολιτικής του σκέψης και του προγράμματος του. Και κυρίως, να αλλάξει ο λόγος του κόμματος που έρχεται απευθείας από τη δεκαετία του ’70. Όπως θα ‘λεγε και η Μελίνα, ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν αρέσει πια». Κι αυτό δύσκολα θα αλλάξει.
Ο Κασσελάκης βγήκε και δήλωσε ότι «υπάρχουν ευκαιρίες από εδώ και πέρα για να χτίσουμε τη μεγάλη προοδευτική παράταξη η οποία θα κυβερνήσει τον τόπο. Είναι επιτακτική ανάγκη αυτό. Αλλά για να γίνει αυτό πραγματικότητα πρέπει να κάνουμε αυτό που είπε ο Αλέξης Τσίπρας, ότι ”ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κάνει ανανέωση χθες”. Η ανανέωση του χθες αρχίζει αύριο. Από αύριο χτίζουμε τη νέα μεγάλη προοδευτική παράταξη και θα αναδείξουμε νέα πρόσωπα νέα στελέχη με τις αξίες τις δικές μας γιατί θέλουμε να προσφέρουμε στον τόπο. Το κόμμα μας είναι ανοικτό σε όλους τους πολίτες που θέλουν να προσφέρουν».
Η πολύ πιο απλοϊκή ερώτηση προς τον Στέφανο θα ήταν: τι σόι νέα στελέχη θα ήταν αυτά, νέου τύπου, νέας κοπής, νέας «τεχνολογίας», νέων μυαλών – προφανώς κεντροαριστερής καταγωγής και όχι ακροαριστερών γκρουπούσκουλων – που θα έμπαιναν αύριο σε ένα κόμμα, του οποίου οι τρεις σωματοφύλακες είναι ο Πολάκης, ο Νίκος Παππάς και η Τζάκρη. Αν σκοπεύει δηλαδή σε μια ενωμένη κεντροαριστερά, την έχει χάσει με το καλημέρα.
Το άνοιγμα προς το ΠΑΣΟΚ και το τοίχος που θα βρει ο Κασσελάκης
Το δεύτερο, και πιο σοβαρό, είναι ότι ακόμα και στην πορεία προς την εξουσία, που έφτασε τον ΣΥΡΙΖΑ στο 36%, το κόμμα δεν ήταν επιδεκτικό σε τέτοιου είδους προσχωρήσεις. Στην ουσία μάζεψε τα «σκάρτα» του ΠΑΣΟΚ, τα οποία πήδηξαν από το καράβι όταν άρχισε να βυθίζεται.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο για κάποιον σοβαρό άνθρωπο, που δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, να προσχωρήσει σε ένα κόμμα που και σήμερα δεν ξέρει το ίδιο τι ακριβώς είναι. Ο Μητσοτάκης από την άλλη, μάζεψε Πασόκους από εκείνους που του πάνε, την εκσυγχρονιστική πλευρά του ΠΑΣΟΚ.
Αν αληθεύει αυτό που επισήμανε ο κ. Φαναράς της Metron Analysis, αυτοί που έλειψαν πιο πολύ από τις κάλπες στις μεγάλες πόλεις, ειδικά στην Αθήνα, ήταν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο δεν εμπνέει καμία αισιοδοξία για εξέλιξη στους νέους με τον Κασσελάκη, αλλά αντίθετα, μπορεί κι ένα κομμάτι διαφωνούντων να απομακρύνθηκε.
Βέβαια, διαβάζοντας το σύνολο της δήλωσης του Κασσελάκη, είναι προφανές ότι αυτή τη φορά βάζει μέσα και το ΠΑΣΟΚ, όταν μιλάει για «μεγάλη προοδευτική παράταξη». Μόνο που κι εδώ, διαπιστώνω, ότι θα βρει σε τοίχο. Το ΠΑΣΟΚ πήγε σαφώς καλύτερα από τον ΣΥΡΙΖΑ και σκοπεύει στη δική του ανάκαμψη. Και φυσικά κανένας μες στο ΠΑΣΟΚ δεν ξεχνάει ότι επί πολλά χρόνια, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στα ντουζένια του, χτυπούσε το ΠΑΣΟΚ σαν χταπόδι, χρησιμοποιώντας όλα τα αθέμιτα μέσα και τη συκοφάντηση των στελεχών. Δεν υπάρχει καρέκλα για δύο.
Δεν ξέρω αν το βεληνεκές του Ανδρουλάκη είναι αρκετό για να στήσει ένα μεγάλο ΠΑΣΟΚ σε τέτοιο βαθμό που να απειλήσει τον Μητσοτάκη σε 3 χρόνια. Αλλά τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, οι προοπτικές του δείχνουν πιο ευοίωνες από έναν ΣΥΡΙΖΑ που δεν ξέρουμε σε 1-2 μήνες ποιος θα είναι ακριβώς και με πόσους από τους παρόντες. Έρχεται ένα συνέδριο που ο Κασσελάκης προσπαθεί να το σπρώξει όσο πιο μακριά χρονικά γίνεται και οι απέναντι του βιάζονται για να τελειώνουν μια ώρα αρχύτερα. Και αυτοί, αν μη τι άλλο, σωστά ή λάθος, μετά τα χθεσινά τραγικά αποτελέσματα, κάπου θα αισθάνονται αναπτερωμένοι, μιας και δε μπορεί να αφαιρεθεί ο Κασσελάκης εντελώς από το κάδρο της αποτυχίας, παρά το 15ημερο της αρχηγίας.
Πιο πιθανό βλέπω σαλταδόρους από τον ΣΥΡΙΖΑ να θέλουν να πηδήξουν στο ΠΑΣΟΚ, παρά κεντροαριστερούς, οι οποίοι το πρώτο που θα σκέφτονται αυτή τη στιγμή είναι το «όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες».
