Ο αχταρμάς είναι μια λέξη που την έχουμε συνδέσει με κάτι το αρνητικό, λέμε πως κάτι δεν έχει κανένα νόημα, καμία δομή, είναι μια πλαστελίνη. Η πλαστελίνη όμως περιμένει κάποιος να την πλάσει. Ο Λάκης Λαζόπουλος είχε πάντοτε το χάρισμα να πλάθει την πλαστελίνη, απλώς στην πρεμιέρα του στο MEGA, στην επιστροφή του στο Τσαντίρι μετά από 6 χρόνια, έδειξε να βρίσκεται σε σε εκείνον τον πανικό που βρίσκεται ένας φοιτητής όταν τον επισκέπτεται απροειδοποίητα κάποιος και τρέχει να συμμαζέψει τα ρούχα και τα χώνει πατσαβούρια μέσα σε ντουλάπες. Όταν φύγει ο επισκέπτης, θα τα συμμαζέψει καλύτερα.
Είναι, μάλλον, ζήτημα χρόνου ο Λάκης Λαζόπουλος να διαμορφώσει καλύτερα το Αλ Τσαντίρι, μιας και στην πρεμιέρα του στο MEGA έμοιαζε κάπως χαμένος, κάπως έξω από τα νερά του, σαν να μαζεύτηκαν με τους συντελεστές πριν μια βδομάδα και να το πήγαιναν με πειραματισμό και δοκιμές.
Στις περίπου 2.5 ώρες που διήρκεσε το Αλ Τσαντίρι Νιουζ, τα πραγματικά, τα αβίαστα γέλια που μας βγήκαν, ήταν μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Σε κάποιες στιγμές ήταν εμφανές πως ο Λαζόπουλος ήθελε να τρέξει με το χιούμορ του, αλλά κάτι μέσα στο κεφάλι του ή, ενδεχομένως, κάποιος συνεργάτης του, του έβαζε ένα φρένο φοβούμενος για το ποια κατεύθυνση θα πάρει.
Δεν είναι καθόλου εύκολο για έναν σατιρικό, για έναν κωμικό που είχε μάθει για 14 χρόνια να επικοινωνεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο με το τηλεοπτικό κοινό, να επιστρέφει με 6 χρόνια απουσίας, με το ίδιο κόνσεπτ αλλά με εντελώς διαφορετικές συνθήκες.
Μπορεί να σταθεί ο Λαζόπουλος με το χιούμορ του στο σήμερα;
Ο Λαζόπουλος καλείται να ξανασυστηθεί σε ένα κοινό, καλείται να βρει προς τα πού πάει το κοινό του και να αποφασίσει αν αυτή η κατεύθυνση τον εξυπηρετεί ή όχι. Η αλήθεια είναι, το βλέπουμε και στους Ράδιο Αρβύλα, δεν είναι εύκολο να κάνεις οποιαδήποτε σάτιρα στην τηλεόραση. Μπορείς μόνο να πας στα εύκολα, που είναι να κριτικάρεις την κυβέρνηση, να μιλήσεις για τα Τέμπη, να αναδείξεις τις ανακολουθίες, να προβάλλεις τους σολοικισμούς των πολιτικών και προσώπων της δημόσιας σφαίρας, μα μετά…
Μετά αρχίζουν τα δύσκολα. Η πραγματικότητα, λόγω και τις διόγκωσης που παίρνει από την διαρκή συζήτηση στα social, είναι βάναυση. Κι έχει αφαιρέσει καιρό τώρα το χιούμορ, την ευελιξία στο χιούμορ, την ανοχή στο χιούμορ. Υπάρχει καλό χιούμορ, ο Λαζόπουλος το έδειξε σε κάποιες, λίγες, στιγμές χθες. Αλλά ήταν εμφανές πως βρίσκεται έξω από τα νερά του, πως προσπαθεί να ανιχνεύσει τι αντέχει και τι όχι το κοινό.
Παρατήρησα σε αρκετές στιγμές μια αβολοσύνη. Πήγαινε να πει κάτι για τις ταυτότητες φύλου λόγου χάρη και έβαζε κόφτη γιατί έβλεπε βράχια μπροστά του. Και ανέτρεπε τη σκέψη του.
Και πιεστικά χειροκροτήματα για να πάρει μια ψυχολογική ώθηση. Σύνδεση με το κοινό στην αίθουσα δεν υπήρξε. Κι είναι το Τσαντίρι μια εκπομπή που ο τηλεθεατής παίρνει το feedback του κοινού στην αίθουσα για να διαμορφώσει τη δική του στάση.
Το πιθανότερο είναι ο Λαζόπουλος να βρει αυτά τα πατήματα. Στην πρεμιέρα έμοιαζε να προσπαθούσε να πει όσα μάζευε για 6 χρόνια, μέσα σε 2.5 ώρες. Ενώ είχε σε αυτό το διάστημα άλλα μέσα για να εκφράζεται και το έκανε, ξάφνου χθες ήταν σαν να τον είχες κλειδωμένο σε ένα υπόγειο και τον απελευθέρωσες. Ήταν ένας αχταρμάς η εκπομπή, πηδούσε σε δευτερόλεπτα από το ένα ζήτημα στο άλλο, πριν προλάβει ο δέκτης να χωνέψει κάτι. Αισθάνθηκα κάπως στα χαμένα.
Επειδή όμως ο Λαζόπουλος είναι χαρισματικός ρήτορας, ακόμα κι όταν χάνει τα λόγια του, υπήρχαν στιγμές που μου υπενθύμιζε κάποιες απολαυστικές στιγμές του παρελθόντος. Υπάρχει όμως ένα κρίσιμο ζήτημα: δεν είμαστε στο παρελθόν.
Αυτός ο κόφτης που ανέφερα πιο πάνω, συνδέεται με το πρόβλημα της εποχής στη σάτιρα, στην κωμωδία. Από τη μία, υπάρχει το εύθικτο και ο φόβος πως σε περιμένουν στη γωνία να σε κάνουν cancel. Από την άλλη, ο κόσμος συνολικά έχει χάσει την αίσθηση του χιούμορ, όχι μόνο λόγω του λεγόμενου δικαιωματισμού, μα και των όσων έχει βιώσει. Παλεύουμε να σπρώξουμε όλοι το χιούμορ από μέσα μας.
Ο Λαζόπουλος, όπως ο Κανάκης, είναι άνθρωποι που μπορούν να καθοδηγήσουν αυτή την προσπάθεια. Μπορούν όμως να το κάνουν με τις διαμορφωθείσες συνθήκες σήμερα; Το βρίσκω κομματάκι δύσκολο.΄Οι συνήθειες και μανιέρες δεκαετιών, συγκρούονται με τις απότομες και αναγκαίες αλλαγές του σήμερα.
Έξυπνη η ενσωμάτωση του TikTok στο υλικό που βλέπει η ομάδα, καλή η προσπάθεια με τα σχεδόν deepfakes πολιτικών, θέλει παραπάνω δουλίτσα στο σενάριο, θέλει μια μείωση στο άπλωμα των πραγμάτων που θα σχολιάζει, αλλά θα υπάρχει η απορία για το αν ο Λαζόπουλος μπορεί να συνδεθεί με τους 40 και κάτω. H παρουσία του Πάνου Βλάχου ήταν προς αυτή την κατεύθυνση.
Πριν 8-9 χρόνια, έκανε 30άρια. Πριν 12-13 χρόνια, έκανε 50άρια και 60άρια σε τηλεθέαση και όλες οι εκπομπές συζητούσαν τι είπε. Τώρα, ακόμα και οι τηλεοπτικές συνθήκες, είναι πιο απαιτητικές και λιγότερο αποδοτικές «γενετής».
Πολλά τα ερωτηματικά για το Τσαντίρι και ο Λαζόπουλος δεν είναι πια ένας άνθρωπος-πλαστελίνη. Μπορεί να πλάσει την πλαστελίνη, αλλά δε μπορεί ο ίδιος να είναι πλαστελίνη!
* Φωτογραφία: Illustration/Πέγκυ Δαδάκη