Ύστερα από το προχθεσινό βίαιο σκηνικό στα Mad VMAs, ακούσαμε την γνωστή καραμέλα: «η trap δεν είναι μουσική, είναι σκουπίδι». Οι χαρακτηρισμοί για τους δύο τράπερ, που ενεπλάκησαν, είναι διόλου κολακευτικοί. Οι χρήστες στο Twitter διαμαρτύρονται για τα λανθασμένα πρότυπα, που πλασάρονται από τέτοιου είδους εκδηλώσεις.
Η μπάλα παίρνει και άλλους καλλιτέχνες – όχι μόνο της trap- αλλά και τις δισκογραφικές, που προωθούν αυτήν τη μουσική. Προφανώς και οι δισκογραφικές εξαρτώνται από το κοινό, που κρίνει ποια είναι τα πρόσωπα της επικαιρότητας. Οπότε η ευθύνη δεν είναι μόνο δική τους. Οι τράπερ και η μουσική τους είναι αυτοί που φέρνουν τα περισσότερα έσοδα σε μια εταιρεία. Παγκοσμίως.
Θα απέλυες τον καλύτερό σου υπάλληλο; Δεν νομίζω. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο δεν σταματούν να μας τους «προβάλλουν» γιατί η μουσική τους ακούγεται παντού και σπάει ρεκόρ σε views σε Youtube και Spotify. Ακόμα κι αν το κοινό τους είναι ανήλικα, όπως λένε πολλοί, φέρνουν πλέον πολλά περισσότερα χρήματα. Προφανώς και υπάρχει ένα ευρύ κοινό, η μουσική τους παίζει παντού από club μέχρι και σχολικές γιορτές – όσο προβληματικό κι αν ακούγεται-.
Δεν μπορούμε να αναιρέσουμε ότι κόσμος συρρέει για πάει σε ένα live τους και ξεπουλάνε εισιτήρια σε χρόνο ντε-τε. Ακόμα και στα εν λόγω βραβεία, το γήπεδο ήταν γεμάτο. Όλοι αυτοί δεν ήρθαν προφανώς για να δουν τον Light και τον Snik. Η γενίκευση περί παρακμιακής μουσικής ανοίγεται και περικλείει όλους τους καλλιτέχνες της ελληνικής pop και ελαφρολαϊκής σκηνής. Κάποια στιγμή όλοι μας έχουμε ακούσει αυτή τη μουσική. Δεν γίνεται να αναιρείς ένα εκατομμύριο ανθρώπους που γουστάρουν τα σκυλάδικα και την trash μουσική. Καταρχάς είναι προσβλητικό και μια μορφή «music shaming» για τους ακροατές της.
Tα Mad Awards προβάλλουν ό,τι έχει ζήτηση
Επίσης, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει χορέψει ούτε μια φορά τραγούδια της Ελένης Φουρέιρα. Καταλαβαίνουμε άρα γιατί αυτή η μη «ποιοτική» μουσική κυριαρχεί στην Ελλάδα και σε όλες της σκηνές.
Ξαφνικά όλοι αγαπήσαν το έντεχνο. Ίσως, περιμένουν να βγει ο Γιάννης Αγγελάκας στην σκηνή των MAD για να γίνει ποιοτικό το event. Λες και δεν ξέρεις τι πας να ακούσεις στα MAD. Οι mainstream καλλιτέχνες, ακόμα και αυτοί που θεωρούνται «ατάλαντοι», κάτι κάνουν καλά για να βρίσκονται πρώτοι στα ελληνικά charts του Spotify. Μπορεί να μην θεωρούνται εκπρόσωποι της μουσικής, αλλά πουλάνε και αυτό είναι που μετράει περισσότερο. Επίσης, δεν κάνουν όλοι οι τραπερ την ίδια μουσική με τον Light και τον Snik.
Η τραπ, ίσως, να είναι μια τάση της εποχής που έχει γίνει κανόνας, και όποιος αρνείται ότι υπάρχουν ένθερμοι υποστηρικτές, απλά εθελοτυφλεί. Πάντα θα υπάρχει κάποιο είδος που βρίσκεται στο περιθώριο και θα κατακρίνεται από αυτούς της «ποιοτικής» μουσικής. Πριν λίγα χρόνια γινόταν με το χιπ-χοπ, που τώρα συγκρίνουν με την τραπ και αναπολούν.
Σίγουρα η τραπ έχει ένα συγκεκριμένο ηλικιακό κοινό και δύσκολα θα βρεις κάποιον άνω των 20 ετών να σου πει ότι είναι το αγαπημένο του είδος. Θυμηθείτε, όμως, και πριν από χρόνια όταν εσείς ακούγατε Πάολα και Σαμπρίνα τι γινόταν. Trash χαρακτήριζαν τη μουσική τους, αλλά πλέον κάποια κομμάτια θεωρούνται cult και παίζουν σε θεματικά πάρτυ. Προς το παρόν παραμένει το νούμερο ένα είδος σχεδόν σε όλο τον κόσμο και το κοινό της είναι real, για αυτό και θα συνεχίσουν να προωθούνται.
Διαβάστε επίσης στο intronews.gr:
Mad VMA 2022: Ο DJ Valentino έδωσε την δική του εκδοχή για την «αόρατη κονσόλα», αλλά δεν έπεισε
