Είναι πραγματικά τρομερή η ευκολία με την οποία έχουμε μάθει να λέμε πράγματα. Τα social media μας απελευθέρωσαν, αλλά έκοψαν και την διαδικασία σκέψης πριν πούμε κάτι που, πιθανότατα, θα στιγματίσει κάποιον ή εμάς τους ίδιους. Η Μαρινέλλα είναι το πρόσωπο που συζητιέται από χθες το βράδυ παντού, με την 86χρονη τραγουδίστρια να χάνει τις αισθήσεις της σε συναυλία της στο Ηρώδειο, να την πηγαίνουν στο νοσοκομείο κι εκεί να διαπιστώνεται πως έχει εγκεφαλική αιμορραγία και η κατάστασή της είναι πολύ κρίσιμη.
Για την απάνθρωπη στάση των δημοσιογράφων και των παριστάμενων στη συναυλία που δημοσίευσαν τα βίντεο από την πτώση της, τα γράψαμε εδώ. Δεν ήταν όμως οι μόνοι που επέδειξαν μια κακοψυχία.
Καθώς η πρώτη είδηση ήταν για πτώση της μετά από λιποθυμία και δεν υπήρχε ενημέρωση εκείνη τη στιγμή για το εγκεφαλικό που υπέστη, ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων επέλεξε να σχολιάσει σε αναρτήσεις στα social media ότι η Μαρινέλλα θα έπρεπε να κάτσει στ’ αυγά της, να σταματήσει στην ηλικία της να κάνει αυτό που αγαπά, να πίνει το τσαγάκι της και να κοιμάται νωρίς γιατί είναι μεγάλη γυναίκα.
Θέλω να ελπίζω πως στο άκουσμα του εγκεφαλικού, η πλειοψηφία αυτών που τα έγραψαν, θα μετάνιωσαν. Όχι γιατί είναι η Μαρινέλλα, αλλά γιατί είναι άσχημο για οποιονδήποτε άνθρωπο να τον αντιμετωπίζεις λες και πρέπει να αποδεχτεί το τέλος του, πριν καν έρθει αυτό. Αν δεν έχεις φτάσει στα 70-80, δε μπορείς να ξέρεις πώς είναι να διψάς για ζωή, να θες ακόμα μια βόλτα. Πολλώ δεν αν είσαι ένας καλλιτέχνης που έζησε όλη του τη ζωή στα φώτα.
Η ανάγκη των ανθρώπων να θέλουν να τραβούν την προσοχή, να ασχολούνται οι άλλοι μαζί τους, δεν παύει ποτέ. Σε πρόσωπα όπως η Μαρινέλλα, που είναι εθνικής εμβέλειας, αυτό ισχύει στο πολλαπλάσιο. Δεν είναι όμως αυτό το ζήτημα, δεν χρειάζεται να αναλυθεί το γιατί διάσημοι άνθρωποι εξακολουθούν σε μεγάλη ηλικία να διψούν για την επαφή με τον κόσμο. Γιατί, στο τέλος της ημέρας, δεν έχει να κάνει με το αν ήσουν διάσημος κάποτε ή όχι.
Αντί να θαυμάζουμε τη Μαρινέλλα, την επικρίνουμε που θέλει να ζήσει ενεργά τη ζωή της;
Όλοι μας θέλουμε να μπορούμε να είμαστε ενεργοί όταν γεράσουμε, να είμαστε αυτόνομοι στο μέτρο του δυνατού, να μη χάνουμε την αξιοπρέπειά μας. Και τη στιγμή που θα αφεθείς, τότε θα δεις πόσο γρήγορα χάνεται η αυτονομία και η αξιοπρέπεια. Είναι λοιπόν ως και αναίσθητο να λέμε σε έναν άνθρωπο να κλειστεί στο σπίτι του, επειδή είναι 86 ετών. Ιδίως όταν η Μαρινέλλα έχει περάσει την περασμένη σεζόν ένα γεμάτο 6μηνο με εμφανίσεις κάθε Τετάρτη σε νυχτερινό κέντρο, όπου ήταν δραστήρια και λαμπερή στη σκηνή.
Κι αν η ίδια θέλει να πεθάνει στη σκηνή, γιατί να της στερήσουμε αυτό το δικαίωμα; Γιατί να την χλευάσουμε που παλεύει να πάει κόντρα στην φθορά της ύλης και να ρουφήξει από τη ζωή όσα περισσότερα μπορεί; Γιατί να την προτρέπουμε να τα παρατήσει, αντί να θαυμάζουμε και να ζηλεύουμε που στα 86 της έχει αυτή την ενέργεια;
Να με συγχωρείτε, αλλά το βρίσκω αγενές να αντιμετωπίζουμε τη Μαρινέλλα έτσι, ακόμα κι αν δεν ήταν εγκεφαλικό, αλλά μια ελαφρά αδιαθεσία από την κούραση των προβών.
Αν ήταν η γιαγιά σας ή ο παππούς σας, θα ζητούσατε να τους βλέπετε καθηλωμένους σε ένα κρεβάτι ή να είναι μεταξύ κρεβατιού και πολυθρόνας και να μην διεκδικούν από τη ζωή όσα έχει να προσφέρει; Θα θέλατε να τους δείτε να μαραζώνουν και να παραδίνονται στο τέλος τους; Θα θέλατε να τους δείτε θλιμμένους από την ανημπόρια απέναντι στον θάνατο;
Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, θα σας απαντήσει και αν ήταν αναίσθητο το σχόλιο που έκαναν όσοι το έκαναν στις διάφορες αναρτήσεις στα social media.
