Αυτή η μανία που έχει ο μέσος άνθρωπος και δει ο μέσος λαϊκιστής Έλληνας να ορίσει ο ίδιος ποιο συναίσθημα είναι καλό να νιώθει ο άλλος και ποιο όχι, δε θα πάψει ποτέ να με στέλνει στα πνευματικά κάγκελα. Αυτή τη φορά η αφορμή δόθηκε με τον θάνατο του Μάθιου Πέρι, μιας φιγούρας που αποτέλεσε ένα έντονο κομμάτι αναμνήσεων της παιδικής ηλικίας για έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων παγκοσμίως. Αριθμό που αγγίζει ως και το δισεκατομμύριο. Και η φιγούρα του, όπως και των έτερων μελών των Friends, συνδέθηκε στον εγκέφαλο με πρόσωπα που μοιραζόμασταν αυτή την εμπειρία τηλεθέασης και με μνήμες από την παιδική ηλικία.
Όλο αυτό λοιπόν, θα πρέπει να κάτσουμε να το εξηγήσουμε στους μόνιμα ενοχλημένους ηθικομπουρδολόγους των social media που βρήκαν ευκαιρία να γράψουν το εξής: «Κλάψε για τον πλούσιο 54χρονο που πέθανε από ψυχικά προβλήματα, δεν είναι και 10χρονο στην Παλαιστίνη που πεθαίνει από βόμβες για να κλάψεις».
Σε αυτούς τους μόνιμα τοξικούς και «ζηταρεστάκηδες» θα πρέπει να κάτσουμε να κάνουμε break down την ανθρώπινη ψυχολογία, μπας και πάψουν να είναι τοξικοί και θλιβεροί που επιχειρούν να επιδείξουν τη δική τους ανωτερότητα.
6 επισημάνσεις για τον θάνατο του Μάθιου Πέρι
Ας κάνουμε κάποιες επισημάνσεις, ενδεχομένως και με κάποιον κυνισμό, μπας και γίνει κατανοητό ότι δεν είμαστε κενοί συναισθημάτων ή πολύ «καπιτάλες δυτικοί» που κλάψαμε για τον Μάθιου Πέρι κι όχι για τα παιδιά που πεθαίνουν στην Παλαιστίνη, στην Αφρική, στη Νότια Αμερική, στην Κεντρική Ασία και οπουδήποτε υπάρχουν ανισότητες και κακές υποδομές, άρα και αυξημένες πιθανότητες θανάτων για παιδιά.
1. Κάποιος που κλαίει για τον Μάθιου Πέρι, δε σημαίνει ότι δεν έκλαψε για τους ανθρώπους που πέθαναν στη Γάζα. Ή στο Ισραήλ. Γιατί, σε αντίθεση με τους «ζηταρεστάκηδες», κάποιοι συμπονούν όλους. Οι συγκεκριμένοι να μας απαντήσουν αν έκλαψαν το ίδιο για τους νεκρούς Ισραηλινούς, όπως έκλαψαν για τους νεκρούς Παλαιστίνιους.
2. Το κλάμα για τον Μάθιου Πέρι έχει πολλές βάσιμες ερμηνείες. Το μη κλάμα για τα παιδιά στη Γάζα, έχει επίσης βάσιμη ερμηνεία. Τα νεκρά παιδιά, οι νεκροί από πόλεμο ή ασθένειες οπουδήποτε, είναι αόρατα πρόσωπα. Ναι, βλέπουμε τις εικόνες γονέων να κρατάνε τα παιδιά τους νεκρά στα χέρια, αλλά είναι στιγμιαίες. Κάποιος μπορεί απλά να σφιχτεί, άλλος μπορεί να κλάψει. Μαντέψτε; Και τα δύο είναι οκ, δεν υπάρχει σωστό ή λάθος στο συναίσθημα.
3. Το συναίσθημα καθορίζεται από τα βιώματα, από το background. Δεν περνούσα τα μεσημέρια της παιδικής μου ηλικίας βλέποντας στο STAR τα παιδιά της Γάζας. Τα περνούσα βλέποντας Φιλαράκια, τρώγοντας με τον παππού και τη γιαγιά μου που δεν τους έχω στη ζωή και μου λείπουν, με τη μαμά μου και την αδερφή μου, και ήταν μια αίσθηση απόλυτης ελευθερίας.
Ήμουν ένα 12χρονο αγόρι που ήθελε να βλέπει Φιλαράκια, να γελάει και να παίζει μπάλα. Το ίδιο θα πουν πάνω κάτω και όσοι έκλαψαν για τον Μάθιου Πέρι. Μας κάνει αυτό αναίσθητους; Όχι. Μας κάνει να αδιαφορούμε για τα παιδιά που δε μεγάλωσαν με τα δικά μας προνόμια; Προφανώς και όχι.
4. Δυστυχώς, ο Αόρατος Θάνατος είναι καθημερινό φαινόμενο στον πλανήτη. Αν παραδινόμασταν στον πόνο της απώλειας για κάθε παιδί και άνθρωπο που πεθαίνει άδικα και πρόωρα, θα πεθαίναμε από καρδιακό. Ο ανθρώπινος οργανισμός προστατεύεται από μόνος του, αναπτύσσει άμυνες και γνωρίζει τι αντέχει και τι όχι. Ζούμε στο 2023, έχουμε συνηθίσει εικόνες πολέμου και αδικίας. Και οχυρώνεται το μέσα μας για να μπορούμε να συνεχίζουμε και να βοηθάμε όσο μπορούμε να αλλάξει αυτό. Ο Μάθιου Πέρι είναι ένα ανατρεπτικό γεγονός σε αυτή την οχύρωση και, λόγω των παραπάνω, κατεβάζει τα τείχη μας. Και κλαίμε. Ανθρώπινο κι αυτό.
5. Από ποτέ αν κάποιος έχει βγάλει εκατομμύρια, αν είναι πολύ διάσημος, δεν αξίζει τη συμπάθεια, τη συμπόνια μας; Ο Μάθιου Πέρι ως άνθρωπος και ως Τσάντλερ Μπινγκ, απευθύνθηκε σε κομμάτια μέσα μας, κομμάτια που είναι πολύ βαθιά και φοβόμαστε να τα εξερευνήσουμε, και μας έκανε να μην τα φοβόμαστε. Αυτή η μοναξιά της ζωής του είναι κάτι που μας τρομάζει και μας υπενθυμίζει ότι είμαστε μόνοι στη ζωή. Αυτή η ταύτιση, αυτή η συναισθηματική σύνδεση, ακόμα και με έναν άνθρωπο που βλέπαμε πάντα με τηλε-, με απόσταση χιλιάδων χιλιομέτρων, είναι μέγιστος παράγοντας για το συναισθηματικό άδειασμα που νίωσαμε στο άκουσμα του θανάτου του.
6. Ο ίδιος είχε πει σε συνέντευξή του πέρσι, καθώς προωθούσε την αυτοβιογραφία του, ότι «οι άνθρωποι θα σοκαριστούν όταν πεθάνω, αλλά δε θα νιώσουν καμία έκπληξη». Και είχε δίκιο. Όλοι είπαν ότι μάλλον πέθανε από ναρκωτικά ή κάτι άλλο. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει προς το παρόν. Το σοκ εδώ έγκειται στο ότι για χρόνια πίστευαν οι περισσότεροι ότι θα πεθάνει από τις καταχρήσεις. Και τελικά δεν πέθανε. Ο θάνατος του τον βρήκε τη στιγμή που έμοιαζε να έχει αφήσει πίσω του τα βαθιά σκοτάδια και να είναι στο δικό του φως.
Το πιθανότερο είναι πως δεν πρόκειται να πειστεί κανείς από τα παραπάνω, ούτε να αποδεχτεί τον τρόπο που λειτουργεί η ανθρώπινη ψυχολογία. Κι αυτό είναι σεβαστό και θεμιτό. Όλοι μας γεμίζουμε από ουτοπικές και ιδεαλιστικές σκέψεις. Αλλά δεν πάμε όλοι μας να διαλύσουμε ένα όμορφο και αγνό συναίσθημα που νιώθει κάποιος. Δεν πάμε να αποδομήσουμε το κλάμα του. Ας αφήσουμε τους ανθρώπους να νιώσουν αυτό που τους ορίζει το μέσα τους χωρίς να τους θεωρούμε κακούς ή οτιδήποτε άλλο. Κι ας καταλάβουμε πως δεν είναι πάντα ή το ένα ή το άλλο. Μπορούν να συμβούν και τα δύο. Μπορούμε να κλαίμε και για τον Μάθιου Πέρι και για τη Γάζα.
