Περιεχόμενα
Κάθε φορά που ο Νίκος Παππάς μιλάει για τον τρόπο ζωής του, για τη φιλοσοφία του γύρω από το μπάσκετ, πάντοτε θα εμφανιστούν αυτοί που θα μιλήσουν για τον ατόφιο χαρακτήρα του, αλλά και αυτοί που θα τον ψέξουν. Κάπως έτσι μπορεί να περιγραφεί όλη η πορεία του στο μπάσκετ και στον κόσμο της διασημότητας, όσο κι αν βγάζει ο ίδιος σπυράκια με αυτή τη λέξη.
Η χθεσινοβραδινή του συνέντευξη στην εκπομπή Απλές Κουβέντες από την ομάδα του Men Of Style, είναι απ΄αυτές που εύκολα παρεξηγούνται. Ήδη αρκετοί σε αθλητικές κυρίως ιστοσελίδες κάνουν λόγο για μια δηθενιά ή τον ψέγουν γιατί δεν φέρεται επαγγελματικά, λες και αποτελούν κάποιο μέλος της επαγγελματικής εξίσωσης που τον περιλαμβάνει.
Τι είπε ο Νίκος Παππάς
Ο μπασκετμπολίστας της ΑΕΚ ρωτήθηκε για το τι θα έλεγε σε ένα νέο παιδί που ξεκινάει το μπάσκετ και αναφέρθηκε στην αφοσίωση που δεν είχε στο να γίνει πρωταγωνιστής στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο.
«Τα πρότυπα τα οποία προβάλλουν ως ιδανικότερα, δεν ταιριάζουν σε εμένα. Οπότε με βάση αυτά τα πρότυπα εγώ δεν μπορώ να συμβουλεύσω ένα παιδί για το οποίο ο πατέρας του σκέφτεται κάτι άλλο. Ακούω συνεχώς στη δική μου δουλειά “να ακούς τον προπονητή σου, να δουλεύεις σκληρά, να είσαι ταγμένος σε αυτό, να είσαι σ’ ένα γήπεδο και να προπονείσαι”.
Αυτό είναι κάτι που εμένα δεν μου ταιριάζει και δεν μπορώ να καταδικάσω ένα παιδάκι να αφιερώσει όλη τη ζωή του σ’ ένα άθλημα χωρίς να ζήσει έξω τη ζωή του. Να καταλάβει τι γίνεται. Πόσο μάλλον όταν ένα άθλημα έχει μια ημερομηνία λήξης και μετά τα 30-35 βγαίνεις σ’ αυτήν την βάρβαρη κοινωνία με τον πιο άγαρμπο τρόπο και γνωρίζοντας ότι μόνο πράγμα είναι το μπάσκετ και τίποτε άλλο.
Αυτό δεν μπορώ να το πω στο παιδί μου, άρα δεν μπορώ να το πω ούτε στο δικό σου παιδί ούτε σε κανενός. Και όμως προβάλλουν ότι ένα παιδί πρέπει να είναι μέσα σ’ ένα γήπεδο, ταγμένο και να δουλεύει σκληρά ώστε να πετύχει σ’ ένα άθλημα είτε λέγεται μπάσκετ, είτε λέγεται ποδόσφαιρο, στίβος και οτιδήποτε άλλο. Όλα πρέπει να γίνονται με μέτρο. Και εγώ κάνω πρωταθλητισμό.
Έχω πάρει πόσους τίτλους, έχω παίξει στο υψηλότερο επίπεδο, αλλά δεν θυσίασα ποτέ όλον μου τον χρόνο για να ταχθώ σε αυτό. Προφανώς θα μπορούσα να είχα φτάσει ψηλότερα αν ήμουν τυχερός ή αν είχα αφοσιωθεί περισσότερο αλλά θεωρώ τα πάντα με μέτρο. Δεν θα ήμουν περήφανος για τον γιο μου να μην μπορούσε να σταθεί έξω σε οποιαδήποτε κουβέντα και να μην είχε άποψη».
Το κίνητρο που δεν είχε και η κατηγορία για αντιεπαγγελματισμό
Στη συνέχεια, ο Νίκος Παππάς εξήγησε πως έφτασε σε ένα σημείο που είχε πιάσει τον μεγάλο του στόχο και μια μέρα ξύπνησε δίχως να έχει κάτι να τον κινητοποιήσει. Δεν υπήρχαν και εξακολουθούν να μην υπάρχουν άλλα κουτάκια στη λίστα του σχετικά με το μπάσκετ.
«Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός αλλά τα πρότυπα τα οποία προσπαθούν να παρουσιάσουν, δεν ταιριάζουν με αυτό που περιγράφω εγώ. Δεν είναι εύκολο να επιβιώσεις αλλά δεν παύεις να έχεις δίκιο στην εκάστοτε λογομαχία. Ίσως ήμουν τυχερός γιατί οι προϊστάμενοί μου ήταν της ίδιας φιλοσοφίας. Και σε στιγμή που είπα εγώ στον εαυτό μου, με βάση αυτό που ήθελα να γίνω όταν ήμουν 10 χρονών, ότι πέτυχα, είναι ΟΚ έως εδώ, άρα τώρα απόλαυσέ το, τα πάντα πάνε μετά αφιλτράριστα.
Μετά είπα δεν έχω κάτι να χάσω. Το μπάσκετ δεν έχει να μου δώσει κάτι παραπάνω από αυτό που ονειρεύτηκα. Άρα λοιπόν ας το απολαύσω και ας το πάω όπως γουστάρω. Δεν είχα βάλει τόσο ψηλά τον πήχη και αυτό κάποια στιγμή μου δημιούργησε πρόβλημα μέσα μου. Και αυτό διότι πάντα έλεγα ότι ήμουν Παναθηναϊκός και κοιμόμουν με το όνειρο να παίξω στην ομάδα.
Επίσης να βγάλω και λεφτά, να πάρω και το αμάξι που δεν είχε ο πατέρας μου και ήθελα να έχω εγώ. Να πάρω και ένα ωραίο σπίτι. Τα έπιασα νωρίς αυτά τα όνειρα και κάποια στιγμή ξυπνάς και λες “τι κίνητρο έχω σήμερα;”. Έπαιξα και στον Παναθηναϊκό, και το όνομά μου φώναξαν σε ένα γεμάτο ΟΑΚΑ, και τα καλάθια μου έβαλα και στην Ευρωλίγκα έπαιξα, άρα μετανιώνω πάρα πολύ που δεν έβαλα τον πήχη να γίνω παίκτης ΝΒΑ. Δεν θα γινόμουν ποτέ αλλά δεν θα ξυπνούσα μια μέρα άδειος χωρίς επαγγελματικό κίνητρο. Έφτασα στο σημείο να πω “τι κάνω τώρα;”.
Απομυθοποίησα το μπάσκετ στην πορεία, δεν μου έδινε τα κίνητρα που είχα μικρός. Δεν μου έλεγε κάτι ώστε να γίνω κάτι περισσότερο από αυτό που έγινα. Δεν μου άρεσε. Θα μπορούσα να επενδύσω την όλη φάση στο κομμάτι χρήματα. Να βοηθήσω την αδερφή μου που αυτό με γεμίζει. Να βοηθήσω τον αδερφό μου που αυτό πάλι θα με γεμίζει. Αλλά και πάλι αυτοί οι άνθρωποι είναι πιο χαρούμενοι από εμένα. Τα υλικά αγαθά δεν μου λένε κάτι».
Κρίνουμε τον Παππά με τα δικά μας κριτήρια για τη δική του ζωή
Πάνω σε αυτά τα λόγια αρκετοί σχολίασαν πως είναι παράδειγμα προς αποφυγή ο Νίκος Παππάς, συσχετίζοντας μάλιστα τις δηλώσεις του με το ότι είναι παίκτης της ΑΕΚ.
Ο Νίκος Παππάς κατηγορείται ως και σήμερα ότι ήταν κακό παιδί, αλητάκι, ότι δε σεβόταν τις ομάδες του και τους προπονητές του. Αναθεματίζουν αρκετοί λέγοντας «αυτός ο παίκτης αν είχε τα μυαλά στο κεφάλι του, θα έκανε μεγάλη καριέρα».
Ναι…Με βάση ποια κριτήρια; Με βάση τα κριτήρια που έχει ο κάθε ένας από εμάς και την προβολή των δικών μας απωθημένων πάνω στον Παππά; Γιατί αυτό κάνουμε, κρίνουμε τον Παππά με βάση τον Σπανούλη, τον Διαμαντίδη και την εικόνα που έχουμε παγιωμένη στο μυαλό μας για τον επαγγελματικό αθλητισμό και τα πρέπει που έχει.
Όμως, το σωστό κριτήριο θα έπρεπε να είναι το τι θέλει ο Νίκος Παππάς και ο κάθε Νίκος Παππάς. Ο Νίκος Παππάς είναι ένας άνθρωπος με προσωπικούς στόχους και φιλοδοξίες. Κι αν ο ίδιος νιώθει ότι τα πέτυχε και δεν θέλει κάτι άλλο, με τι δικαίωμα θα τον ψέξουμε; Εργοδότες του μια φορά δεν είμαστε.
Ίσως αυτό να είναι και το δομικό πρόβλημα νοοτροπίας στην ελληνική μπασκετική κοινότητα. Απαιτούμε από τους αθλητές να καλύψουν το βάρος που τους φορτώνουμε εμείς στους ώμους. Τους ρωτήσαμε ποτέ όμως αν εκείνοι θέλουν αυτό το βάρος; Δεν είναι όλοι Σπανούληδες. Κι αυτό δεν είναι κακό, ούτε λόγος να αισθάνεται κανείς μειονεκτικά.
Ο Νίκος Παππάς μπορεί να μην αρέσει στους οπαδούς, αλλά σίγουρα δεν είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Το αντίθετο. Ο Νίκος Παππάς είναι το παράδειγμα για το πώς δεν πρέπει κανείς να κοιτάζει πως θα ικανοποιήσει άλλους και όχι τον εαυτό του.
Δεν είναι δυνατόν να κρίνουμε έναν άνθρωπο επειδή δεν ανταποκρίθηκε στα δικά μας αθλητικά στάνταρ. Ναι, ως μπασκετμπολίστας μάλλον θα ξεχαστεί γρήγορα. Όχι γιατί δεν μπορούσε περισσότερα, αλλά γιατί δεν τα ήθελε. Αλλά τι σχέση έχει αυτό με την προσωπικότητα του; Μάλλον καμία απολύτως.
