Περιεχόμενα
Τώρα το να γράψω για τον James Bond ότι είναι ο κινηματογραφικός μου ήρωας από τα 14 μου, είναι περιττό. Περιττό είναι επίσης να γράψω ότι υπήρξαν υπέροχες ταινίες Bond στο παρελθόν, αλλά υπήρχαν και κάποια…μάπες.
Εννοείται ότι ο καλύτερος για μένα ήταν και θα είναι ο Σον Κόνερι. Για την ιδιοσυγκρασία μου ξενέρωσα με τον Ρότζερ Μουρ, αλλά τουλάχιστον μου άρεσε το βρετανικό του χιούμορ που μετέτρεπε την ταινία σε χαριτωμένη κωμωδία αρκετές φορές.
Δε μπορούσα καν να δω τον Τίμοθι Ντάλτον, αλλά μου άρεσε ο Πιρς Μπρόσναν, γιατί τον θεωρώ έναν πολύ ωραίο και στυλάτο άντρα, που θα μπορούσε να παίζει τον Bond ακόμα και σήμερα.
Με τον Ντάνιελ Κρεγκ, στην αρχή ξενέρωσα, γιατί μου θύμιζε Πολωνό υδραυλικό. Είχε παίξει σε κανά δυο ταινίες που είχα δει και ήταν συμπαθητικός. Όμως, με το που έσκασε το Casino Royale, έγινα φαν του πολύ γρήγορα γιατί με ένα μεταφυσικό τρόπο, μου θύμιζε μια άλλη εκδοχή του Σον Κόνερι.
Έχει κι αυτός ένα καθηλωτικό βλέμμα, που αλλάζει ανάλογα με τις καταστάσεις εύκολα, κι από πάγος γίνεται μέλι, αλλά και μια κίνηση πανθηροειδή που μόνο ο Κόνερι είχε. Και φορούσε και τα πιο ωραία στενά κοστούμια, που του τα έραψε ο Τομ Φορντ. Και εύκολα σε έπειθε ότι και έξυπνος είναι και έδερνε πειστικά. Κάτι που δε θα μπορούσε να κάνει ούτε ο Ρότζερ Μουρ ούτε ο Τίμοθι Ντάλτον.
Δεν μου άρεσε το Quantum of Solace, αλλά ταυτίστηκα πλήρως (για εντελώς προσωπικούς λόγους) με το Skyfall. Σε όλες όμως τις ταινίες, ο Bond, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (εποχή Ντάλτον), είχε ένα συγκεκριμένο και εύκολα αναγνωρίσιμο DNA. Και αυτό το DNA του επέτρεψε να γίνει το μεγαλύτερο franchise στην ιστορία του σινεμά, με 25 ταινίες.
O Daniel Craig με έκανε να αγαπήσω ξανά τον Bond
Έχουν γραφτεί τόμοι για το στυλ, τη συμπεριφορά, το φλερτ, τον κυνισμό ή τον τυχοδιωκτισμό του 007. Για τα ποτά, τα όπλα, για το χιούμορ του κυρίως.
Με το Casino Royale, ο James Bond κατάφερε να επαναεπικαιροποιηθεί. Πιο γήινος, με λιγότερα γκάτζετ, συναισθηματικός, αλλά ποτέ μαλθακός, ξανά γυμνασμένος και μυώδης. Όπως γράφτηκε τότε πολύ σωστά, οι παραγωγοί του Bond τρόμαξαν με τον χαρακτήρα του Jason Bourne, που έφερνε μια άλλη διάσταση σε έναν παρεμφερή ήρωα.
Αληθοφανής δράση, συναίσθημα και διαρκές σασπένς, αναφορές στο παρελθόν, σε γονείς και παλιές σχέσεις, χτίσιμο χαρακτήρα. Δεν ήταν απλά ένας killer, ήταν μια προσωπικότητα που έβλεπε μέσα του διαρκώς και συνήθως τρόμαζε με αυτό.
Πήγα με τον γιο μου να δούμε την πρεμιέρα του No Time To Die, αφού το συζητούσαμε ενάμιση χρόνο τώρα. Για να μην πω 6 από το 2015 που βγήκε το Spectre. Σε αυτό το διάστημα, τα είχαμε ξαναδεί όλα οι δυο μας από 2-3 φορές. Εγώ το Skyfall και το Casino Royale, τα είδα μόνος μου άλλες 5-6 φορές.
Για να φτάσω λοιπόν στο ζητούμενο, χωρίς άλλη εισαγωγή: μπήκα στο σινεμά, είδα διαφημίσεις της Heineken και της DHL, οι οποίες αποδείχτηκαν πιο Bond από την ταινία που θα ακολουθούσε. Για 20 λεπτά, περίπου, βλέπαμε μια υπέροχη ταινία και τον γνωστό James Bond, μέχρι εκεί που πίστεψε ότι τον πρόδωσε κι αυτή η γυναίκα, η Μαντλέν, και τη γλύτωσε στο φτερό από μια έκρηξη στον τάφο της Βέσπερ (Εύα Γκριν) που τον είχε προδώσει στο Casino Royale.
Και με τις δύο, ο νέος πια Bond ήταν βαθιά καψουρεμένος. Μου άρεσε που ο Bond ερωτευόταν πια. Παρότι κάποτε, με τον αποτυχημένο Λέιζενμπι, τον είχαμε δει και να παντρεύεται. Έτσι είναι, τα σκληρά αγόρια πρέπει να ερωτεύονται δυνατά. Εκεί για μένα τελείωσε η ταινία.
Το No Time To Die άξιζε για 20 λεπτά
Ο Bond εξαφανίστηκε, παρότι ο Κρεγκ ήταν εκεί, και τη θέση του πήρε ένας οποιοσδήποτε action hero. Δεν ήταν Bond αυτός. Θα μπορούσε να είναι ο Στέιθαμ, σε μια ακριβή παραγωγή του Transporter. Θα μπορούσε να είναι ο Ματ Ντέιμον σε μια νέα ταινία Bourne. Κι επειδή έπεφτε ξύλο και δεν το πετύχαινε ποτέ σφαίρα, θα μπορούσε να είναι ακόμα κι ο Σταλόνε ή ο Ντουέιν Τζόνσον.
Πάντως James Bond, δεν ήταν. Κάποιος του έκανε εμβόλιο μάλλον για τον κορονοϊό και του άλλαξε δραστικά το DNA. Δεν είναι που έγινε γλυκούλης, αφού ήταν πια πατέρας. Κι εδώ, όλα τα σκληρά αγόρια, ακόμα και τα πιο κυνικά, βλέποντας ένα παιδί, μαλακώνουν. Και σκέφτονται δύο φορές.
Δεν είναι που ήταν ξανά ερωτευμένος, γιατί κι αυτό μ΄αρέσει στις τελευταίες ταινίες του Bond. Αυτό το “ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσαμε” ήταν βαρετό. Εννοείται ότι μέσα σε σκληρές, θανατηφόρες καταστάσεις, ερωτεύεσαι, έστω και λάθος.
Ούτε με χάλασε που τη θέση του ως 007 είχε πάρει μια μαύρη γυναίκα πράκτορας. Η οποία βέβαια ως επιλογή, ως character, δε μου άρεσε, άσε που δεν προσέφερε τίποτα στο σενάριο τελικά κι ίσως υπήρχε μόνο για λόγους πολιτικής ορθότητας. Να της δώσουν τη σκυτάλη, δεν το βλέπω εύκολο, διότι δεν έγραφε, ή δεν την άφησαν να γράψει στον φακό. Κάποιοι υποστήριξαν ότι τη χρησιμοποίησαν οι παραγωγοί για να “κάψουν” την πιθανότητα να γίνει ο Bond γυναίκα. Ποιο είναι άραγε το θηλυκό όνομα του James; Μάλλον Jamie.
Η γυναίκα σεναριογράφος Φίμπι Γουόλερ-Μπριτζ, είπε ότι ετοιμάζει ένα νέο franchise, όπου θα έχει πράκτορα τύπου Bond, αλλά γυναίκα. Ίσως την προπονούσαν για εκεί.
Αντίθετα, από τις πιο ωραίες σκηνές του έργου, ήταν με την Άνα ντε Άρμας. Ήταν και το υπέροχο σκηνικό στην Κούβα που θύμιζε από τις καλύτερες στιγμές Bond, ήταν που και η πιτσιρίκα είχε φοβερό ταμπεραμέντο, πέρα από εμφανώς όμορφη, αλλά και υπέροχο χιούμορ. Ίσως και το καλύτερο Bond Girl που έχουμε δει και κρίμα που την περιόρισαν στα 10 λεπτά.
Ο κακός, ο Ράμι Μάλεκ, παρότι είναι πολύ καλός ηθοποιός, δεν μας είπε τίποτα. Γιατί εδώ που τα λέμε, ούτε και το σενάριο του έδωσε και 5 ενδιαφέροντα lines. Νοστάλγησα τον υπέροχο Χαβιέρ Μπαρδέμ στο Skyfall, αλλά ακόμα και τον Βαλτζ στο Spectre. Όσο δε για τον κακό βοηθό του villain…ε, αυτός ήταν ένα κακέκτυπο κάγκουρα που κάνει σούζες στην παραλιακή.
Ξύλο είχε πολύ. Αλλά στο φινάλε, θα βρεις ξύλο τέτοιο και περισσότερο σε κάθε Rambo και στο Fast and Furious. Το γιατί έπρεπε να το τραβήξουν από τα μαλλιά, να του βάλουν extensions για 2 ώρες και 43 λεπτά, δεν το κατάλαβα. Σκυλοβαρέθηκα. Ήταν σαν να έβλεπα τους ίδιους καβγάδες σε λούπα.
Μια χαρά ήταν η σκηνοθεσία του Φουκουνάγκα, το σενάριο χώλαινε αρκετά για μένα και έμπαζε νερά από παντού και μια από τις καλύτερες στιγμές ήταν το κομμάτι της Billie Eilish με τα γραφικά στους τίτλους αρχής. Είναι υπέροχο τραγούδι και καλά έκαναν και άλλαξαν την αρχική εκδοχή του.
Ο James Bond δεν πέθανε μόνο σεναριακά
Ο Bond φάνηκε να χάνει ακόμα και τα κάποια lifestyle στοιχεία που τον χαρακτήριζαν όλα αυτά τα χρόνια. Πάλι καλά που ήπιε και 2-3 ουίσκι και μια γουλιά μαρτίνι shaken not stirred που το το έβγαλε από το στόμα η Άνα ντε Άρμας για να πάνε να βρουν τον Πετρούτσεφ.
Τα locations ήταν πάλι υπέροχα. Και το πανέμορφο χωριό της Ματέρα στην Ιταλία, και η Τζαμάικα και η Κούβα.
Ο Ρέιφ Φάινς, αυτή τη φορά, έχασε το φλεγματικό του στυλ και έπαιζε σαν να είναι ο M που ετοιμάζεται να πάρει τη σύνταξη. Άνευρος, ουδέτερος και την παρτίδα της MI6 την κέρδισε μόνο ο Q (Μπεν Γουίσο).
Πολλοί κριτικοί έγραψαν τα καλύτερα λόγια, παρότι όπως έγραφε χθες εδώ και ο νεαρός κύριος Πουλερές, τα ratings έπεσαν στο IMDB και το Rotten Tomatoes.
Εγώ, δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου και ότι γράφω εδώ, δεν έχει σχέση με κινηματογραφική κριτική. Εγώ ξέρω ότι η ταινία ήταν ένα reboot, δηλαδή μάζεψε μέσα σε 163′ λεπτά και ανασυνέθεσε σκηνές από παρελθοντικές ταινίες του James Bond. Άλλα σαν απλός φαν, περίμενα στιγμές επικές, που δεν τις είδα. Μόνο την περιστροφική κίνηση της Aston Martin DB5 με τα πολυβόλα, στο κέντρο της Ματέρα.
Το No Time To Die το κρίνω – χωρίς να είμαι κι εντελώς άσχετος – όχι ως μια κανονική ταινία, αλλά ως μια ταινία James Bond. Ως φαν του Bond από την εφηβική μου ηλικία, είδα ότι στο No Time To Die, κάποιοι σκότωσαν τον James Bond, όχι μόνο σεναριακά στο φινάλε, αλλά και το DNA του κατά τη διάρκεια των ατελείωτων 143 από τα 163 λεπτών της ταινίας.
Αν ήταν μια οποιαδήποτε άλλη ταινία δράσης, θα έλεγα καλά λόγια πέραν της μεγάλης διάρκειας. Στο τελευταίο του stand, ο Ντάνιελ Κρεγκ έπαιξε άψογα τον ρόλο που του έδωσαν. Παρά την αρχική μου άρνηση, τον είχα ερωτευτεί ως Bond. Θα μου λείπει. Κάτι μου έκανε αυτός ο τύπος και με έψηνε ότι έτσι πρέπει να είναι ο Bond, παρότι ξανθομπούμπουρας. Ήταν μια πολύ σέξι (με τη γενική και ειδική έννοια) εκδοχή του χαρακτήρα. Και ταινία με την ταινία, έπαιζε τον ρόλο ακόμα καλύτερα.
Ήταν μια καλή ταινία. Δεν ήταν όμως μια ταινία James Bond…
Υ.Γ. Προσωπικά βρίσκω άτοπα όλα όσα γράφουν για ανάληψη του ρόλου του Bond από μαύρο άντρα ή από γυναίκα. Ο Bond είναι Bond. Και γράφτηκε από τον Φλέμινγκ με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και background. Και σε μια άλλη εποχή. Πάνω σε αυτά χτίστηκαν ταινίες 60 χρόνων.
Όσο fiction είναι ο James Bond, το ίδιο fiction είναι και ο Ηρακλής. Και δε φαντάζομαι να ζητούσε κάποιος να γυριστεί ταινία με τον Ηρακλή και να τον υποδυθεί γυναίκα. Ούτε τον Λούκι Λουκ. Και βέβαια, τη Wonder Woman ή τη Black Widow δεν θα την έπαιζε πειστικά ο Στέιθαμ.
Κι όπως είπε και η παραγωγός Μπρόκολι με τον Ντάνιελ Κρεγκ, θα μπορούσε να γίνει ένα άλλο franchise για να την παίξει γυναίκα. Ή ένας μαύρος όπως ο Ντένζελ Ουάσινγκτον, ο Γουίλ Σμιθ ή ο Ίντρις Έλμπα που μπορούν πολύ εύκολα να φτιάξουν υπέροχους ήρωες, όπως έχουν κάνει και στο παρελθόν.
Φαντάζομαι ότι όλοι θα γελούσαν, αν λέγαμε ότι ένα sequel του Shaft θα είχε πρωταγωνιστή όχι μαύρο, αλλά τον Μπραντ Πιτ. Ή κάποιον άλλον. Στο φινάλε, υπάρχουν πάρα πολλές μειονότητες που θα μπορούσαν σε αυτή την περίπτωση να παίξουν το ρόλο. Γιατί να μην είναι Ινδός, που είναι γεμάτο το Λονδίνο και γιατί να μην είναι Ασιάτης, που στην Αμερική οι Ασιάτες στο τέλος τρώνε ξύλο απ΄όλους..;
