Όταν οι εποχές αλλάζουν και δεν δύναται ένα κράτος, άρα και η ίδια η κοινωνία, να το αντιληφθεί, τότε υπάρχει πρόβλημα. Υπάρχει στασιμότητα και η στασιμότητα είναι το πρώτο βήμα για να πας πίσω. Το βλέπουμε να συμβαίνει στις ΗΠΑ, παρά το ότι ο Biden είναι ένας σίγουρα πιο λογικός πολιτικός σε σχέση με τον Trump. Όμως, να που 6 Ρεπουμπλικάνοι δικαστές επιτρέπουν να θεωρηθούν παράνομες οι αμβλώσεις σε όποια πολιτεία το επιθυμεί. Στην Ελλάδα ακόμα δεν έχουμε δείγμα οπισθοχώρησης σε ανθρώπινο επίπεδο, αλλά ο χιμπατζής που δολοφονήθηκε στο Αττικό Ζωοκτονικό Πάρκο, είναι ένα σαφές δείγμα.
Το έθεσε πολύ σωστά ο Νίκος Φίλης, που τον θεωρώ έναν από τους ελάχιστους ανθρώπους του ΣΥΡΙΖΑ με έλλογο πολιτικό λόγο, με κοινωνική αντίληψη και δίχως παρωπίδες. Το έχει δείξει πολλάκις στον δημόσιο λόγο του και ελπίζω να το τηρεί και στον προσωπικό του βίο.
Στην ανακοίνωση του ο Νίκος Φίλης παίρνει μια θέση που η ίδια η Πολιτεία αρνείται να πάρει και αρκείται, μέσω του κ. Αμυρά, υφυπουργού Περιβάλλοντος, μόνο σε διερεύνηση των συνθηκών θανάτωσης του χιμπατζή, αντί να πει ξεκάθαρα πως το Αττικό Πάρκο θα συνεχίσει να λειτουργεί μέχρι να λήξει η άδεια του και μετά δεν θα ανανεωθεί η άδεια. Ποτέ ξανά.
Αναλυτικά η ανακοίνωση του Νίκου Φίλη
«Η εκτέλεση του χιμπατζή που διέφυγε από το Αττικό Πάρκο, βάσει ενός πρωτοκόλλου που διέπει τη λειτουργία των φυλακών για ζώα που ονομάζονται ζωολογικοί κήποι/πάρκα, αποτελεί μία αποτρόπαιη πράξη, ένα έγκλημα απέναντι στην άγρια ζωή που πρέπει να μας ευαισθητοποιήσει όλους. Πριν μερικά χρόνια οι ίδιοι υπεύθυνοι του Αττικού Πάρκου είχαν σκοτώσει δύο τζάγκουαρ, όταν έσπασε το τζάμι του κλουβιού που φιλοξενούσαν τα δυστυχισμένα αιχμάλωτα ζώα.
Χωρίς μισόλογα: Η συγκεκριμένη οικονομική δραστηριότητα δεν πρέπει να συνεχίσει να ασκείται. Η Πολιτεία μετά τον απαραίτητο διάλογο οφείλει να πάρει τις αποφάσεις της. Η αρπαγή από το φυσικό τους χώρο και η φυλάκιση άγριων ζώων αποτελεί αναχρονισμό. Ένα θλιβερό απομεινάρι του χθες που οι σύγχρονες κοινωνίες οφείλουν να αποβάλουν. Δείχνοντας σεβασμό και ενσυναίσθηση απέναντι σε όλα τα έμβια όντα.
Αυτές οι εικόνες των φυλακισμένων ζώων δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στα παιδιά μας, ούτε μορφωτικά, ούτε περιβαλλοντικά, ούτε συναισθηματικά. Αντίθετα, στις συνθήκες της κλιματικής κρίσης που μας καλεί να επανεπεξεργαστούμε τη σχέση ανθρώπου-φύσης, οι ζωολογικοί κήποι αποτελούν ένα λάθος πρότυπο, αφού εθίζουν τα παιδιά στην ιδέα του ανθρώπου-κυρίαρχου, που μπορεί να ταπεινώνει, να βασανίζει και να φυλακίζει τα άγρια ζώα.
Καμία σχέση δεν έχουν αυτές οι δραστηριότητες με τα ελεγχόμενα πάρκα, όπου τα ζώα προστατεύονται και διαβιούν εντός του φυσικού τους περιβάλλοντος, σε αρμονία με τις ανθρωπογενείς δραστηριότητες. Αυτές οι δραστηριότητες αξίζουν να ενισχύονται και να υποστηρίζονται. Αντίθετα, οι ζωολογικοί κήποι, αυτά τα κάτεργα για την άγρια ζωή, δεν έχουν θέση στο σύγχρονο πολιτισμό μας».
Ο χιμπατζής είναι η κορυφή του παγόβουνου
Θυμάμαι ήμουν 12 ετών όταν στο δημοτικό μας πήγαν εκδρομή στο Αττικό «Βασανιστήριο» άγριας ζωής, όμως τότε, το 2003, δεν υπήρχε αντίληψη, όχι μόνο σε παιδιά της ηλικίας μου, αλλά και στους μεγάλους, για το τι σημαίνει ζωολογικός κήπος. Εδώ καλά καλά αρκετοί δεν έχουν ούτε σήμερα.
«Και πού θα δω εγώ από κοντά λιοντάρι και δελφίνι;» είναι μια επωδός. Αρχικά, ζεις στην Ελλάδα που οι θάλασσες είναι γεμάτες από δελφίνια, οπότε πήγαινε κάνε μια κατάδυση, πάρε ένα σκάφος και βγες στα ανοιχτά και θα πετύχεις σίγουρα δελφίνι. Δεύτερον, αν θες να δεις λιοντάρι, έχει ωραιότατα εθνικά πάρκα σε κάθε χώρα στην Αφρική. Σκάσε τα λεφτά και πήγαινε να δεις τα αιλουροειδή και όποιο άλλο ζώο θες, στο φυσικό τους περιβάλλον.
Μάντεψε, η Ελλάδα, το κλίμα της, δεν είναι το φυσικό τους περιβάλλον. Ζούμε στο 2022 και η γνώση είναι πια διαθέσιμη. Ακόμα κι αν σταματούσε η παραγωγή πληροφορίας για τα επόμενα 100 χρόνια, πάλι δε θα είχαμε προλάβει να διαβάσουμε όλα όσα υπάρχουν. Μπορεί πριν 15 χρόνια ο ζωολογικός κήπος να είχε μια έννοια της εκμάθησης της άγριας ζωής, αλλά ζούμε στην εποχή που κάνεις μια αναζήτηση και σε 1 δευτερόλεπτο έχεις εκατομμύρια αποτελέσματα. Άπειρα ντοκιμαντέρ. Τόσα βίντεο στο Youtube.
Ακόμα κι αν κάποιος θεωρήσει τους ζωολογικούς κήπους τόπους γνώσεων για το περιβάλλον, η γνώση που παρέχουν πια, είναι παρωχημένη. Περισσότερα μπορεί να ξέρει κάποιος από τους ίδιους τους «φροντιστές» για παράδειγμα.
Η εποχή λοιπόν που στηρίζαμε οικονομικά τέτοια μέρη, με τις ευλογίες και την καθοδήγηση του κράτους, έχουν παρέλθει. Και κάποια στιγμή πρέπει να μπει και το «ανεπιστρεπτί». Είμαστε από τις πρώτες χώρες που κατήργησαν τα τσίρκο με ζώα, καιρός να κάνουμε το ίδιο και για τους ζωολογικούς κήπους που αυτό το ευχάριστο όνομα είναι μόνο κατ΄ευφημισμόν.
Το πιο απλό παράδειγμα να πάρετε. Ας αφήσουμε στην άκρη τις τόσες καταγγελίες που βαραίνουν το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο για κακοποιήσεις δελφινιών, για τη θανάτωση δύο τζάγκουαρ κτλ. Ας πούμε ότι όντως ο χιμπατζής ήταν σε τέτοια κατάσταση που δεν άφησε άλλη επιλογή. Αυτό όμως δεν είναι η δράση. Είναι η αντίδραση. Είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης παρέμβασης και του εγκλεισμού σε περιορισμένους χώρους.
Τα δελφίνια για παράδειγμα, στις θάλασσες και τους ωκεανούς αναπτύσσονται σε μεγαλύτερα μεγέθη και ζουν από 30 μέχρι 60 χρόνια. Ένα δελφίνι σε ενυδρείο, σε αιχμαλωσία δηλαδή, θα φτάσει με το ζόρι τα 5, άντε 10 χρόνια ζωής, το μέγεθος του θα είναι μικρότερο και θα πεθάνει από κατάθλιψη.
Αν αυτό δεν κρίνεται αρκετό ώστε να σταματήσει η μπαρούφα «κι εγώ πού θα δω το τάδε ζώο;», τότε έχουμε ξεκάθαρο πρόβλημα αντίληψης.
ΥΓ. Να δούμε αν στην ελληνική τηλεόραση θα έχουν ξανά το θράσος να βγάλουν σε τηλεοπτική μετάδοση τον κ. Λεσουέρ, ιδρυτή της Αττικής Ζωολογικής Φυλακής και να προωθήσουν το «θεάρεστο» έργο.
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Πρίγκιπας Κάρολος: Γιατί έλαβε 3 εκατ. ευρώ από πολιτικό του Κατάρ;
«Φύλλο και φτερό» έκανε τη Μύκονο το Τμήμα Εκβιαστών – 8 προσαγωγές σε μπαρ και εστιατόρια
