Εδώ και αρκετό καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να πείσει για τη δική του διαφορετικότητα ως κόμμα, όπως και για το ότι η Αριστερά στο σύνολο της έχει το ηθικό πλεονέκτημα σε σχέση με τους αντιπάλους της. Παρουσία Πολάκη όμως, αυτό είναι κάτι αδύνατο να συμβεί επί του πρακτέου για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Το ζήτημα της υποψηφιότητας (ή μη;) Χαιρετάκη έφερε στο φως, τις διαφορετικές αντιλήψεις που επικρατούν εδώ και καιρό στην Κουμουνδούρου για το πώς κάποιος παράγει πολιτική – πολλώ δε μάλλον εν μέσω προεκλογικής περιόδου.
Πέρα από το προφανές, ήτοι ότι πρόκειται για δυο πολιτικούς φίλους-συμμάχους, η εικόνα της επιβεβαίωσης της πρωτιάς ενός πολιτικού στον νομό του απέναντι στο μεγάλο του αντίπαλο, δείχνει πως η εκλογική αναμέτρηση στο μυαλό κάποιων βρίσκεται στη δεκαετία του 50′ – ή στα πρόσωπα Γκόρτσου και Μαντά, στην αλήστου μνήμης ταινία “Τζένη-Τζένη”.
Όμηροι του λαϊκισμού τους
Το αξιοσημείωτο στην περίπτωση του Χαιρετάκη δεν είναι μόνο ότι χρησιμοποιείται εμφανώς ως δούρειος ίππος του Πολάκη, αλλά πως πρόκειται για έναν άνθρωπο με τον οποίο ο πρώην υφυπουργός Υγείας έχει κοινή αντίληψη στο τι είναι πολιτική. Ο Μιχάλης Χαιρετάκης είναι ο άνθρωπος, που πριν από δυο χρόνια είχε αναρτήσει τη φωτογραφία του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη ωσάν… Χίτλερ. Εννοείται ότι είχε γίνει δέκτης πλήθους αρνητικών σχολίων – και τώρα διεκδικεί θέση στο ψηφοδέλτιο του νομού Χανίων.
Πέρα από τις αποφάσεις των συλλογικών οργάνων της Κουμουνδούρου, ο Αλέξης Τσίπρας καλείται να αποδείξει πως θέλει να βαδίσει διαφορετικά αλλά και να αποδείξει για άλλη μια φορά ποιος κάνει κουμάντο. Και για μία ακόμη φορά αποτυγχάνει μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Μια μια ανταρσία εσωκομματική που τον καθιστά όμηρο αυτών που αποκαλεί “συντρόφους”.
Αυτό είναι σύγχρονη πολιτική, Αλέξη;
Τα ερωτήματα, προφανή.
- Πώς μπορεί ένα κόμμα να θέλει να κυβερνήσει όταν δεν έχουν ξεκαθαριστεί οι ρόλοι;
- Πώς μπορεί κάποιος να λέει η δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς όταν οι συνεργάτες του σηκώνουν παντιέρα ανά πάσα στιγμή και για οποιοδήποτε ζήτημα 0 εσωτερικό και όχι μόνο;
- Πώς πας κόντρα στο λαϊκισμό όπως λες όταν τα μέλη-υποψήφιοι σου δεν έχουν το στοιχειώδες πολιτικό τακτ, ακόμη και όταν θα πρέπει να ασκήσουν κριτική στον αντίπαλο τους;
Το μόνο σίγουρο είναι πως με τον Πολάκη να κάνει του κεφαλιού του, και με την πολιτική μανία καταδίωξης που βγάζει στο σύνολο της η Κουμουνδούρου,, δεν μπορεί κανείς να μιλά για πολιτική με σύγχρονους όρους.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεπεράσει τις παλαιοκομματικές παιδικές ασθένειες που έχει, θα ξεπεραστεί από το ίδιο το πολιτικό σύστημα αλλά και από αντιπάλους που θεωρεί ότι έχει στο… χέρι.
